Het weekend Roadburn zit er weeral op. Het kruispunt tussen de Koepelhallen en de 013, de twee festivalsites, werd een laatste dag overspoeld met muzikale ontdekkers. We zagen enkele shows die we vermoedelijk nooit meer vergeten binnenin het idee van ‘zware muziek’ en dit in de ruimste interpretatie mogelijk. De zondag was een beetje een uitboldag vol Nederlandse blackmetal, maar had nog veel meer te bieden dan dat en werd uiteindelijk een boeiende finale.
Elizabeth Colour Wheel & Ethan Lee McCarthy @ The Terminal
Roadburn programmeert regelmatig bijzondere samenwerkingen tussen verschillende artiesten. Zo werd een unieke set voorbereid van Ethan Lee McCarthy (Primitive Man) en Elizabeth Colour Wheel, waarvan hij zich als fan uitte. Op de derde festivaldag zagen we Otay:onii nog een heel excentrieke soloset spelen, maar met haar band is de Chinees-New Yorkse zangeres minstens even sterk. Muzikaal was het dan toch meer richting de muziek van Primitive Man, namelijk zware doom met veel gitaarmuren. Maar daar de stem van Otay:onii over was heel bijzonder om te horen.
Imperial Triumphant @ Main Stage
https://www.instagram.com/p/CrZmPOYIDyo/?igshid=YmMyMTA2M2Y=
De avant-gardistische jazzblackmetal van Imperial Triumphant opende de Main Stage van de laatste dag met hun dissonante jazzakkoorden, overweldigend gedrum met duizenden cymbalen en twee floortoms en vooral hun bijzondere gouden maskers met duivelhoorns of een kroon. Dit werd bijgestaan door visuals van een futuristische machinale stad die zo uit Metropolis zou kunnen komen. Helaas was deze drukke, complexe muziek live niet overweldigend en dat kwam vooral door een niet zo geweldige mix. De bassen ontbraken en het geheel stond wat stil, waardoor het moeilijk werd de band goed te begrijpen.
Big|Brave @ Main Stage
Op papier is Big|Brave ontzettend interessant: een noisey droneband bijgestaan door de zachte vocalen van Robin Wattie. Het laatste album, nature morte was niet helemaal overtuigend en slechts met vlagen interessant en ook live kregen ze ons echter helemaal niet mee. De diepe dreunen waren intens, maar qua geheel was het vooral nogal eendimensionaal en eigenlijk ronduit saai. Roadburners grapten in de festivalsocials dat er op de camping een slaapfestijn bezig was, maar het ware slapen gebeurde elders. Ook de zang van Wattie lijkt maar op één manier te werken en maakte het dynamische en toch gigantisch vlakke spel niet interessanter.
Nicole Dollanganger @ Next Stage
Telkens we iets van de Canadese Nicole Dollanganger horen, krijgen we een onbehaaglijk gevoel. Haar nummers klinken als slaapliedjes, maar huizen een diep voelbare tristesse. Net als bij Lana Del Rey lijkt het vanuit een oprechte pijnplek door toxische verhoudingen te komen. Live werd de track opgezet, maar werden er wel nog twee gitaren aan toegevoegd. Dit was een goede keuze, omdat de muziek het echt heeft van zijn productie. “Married in Mount Airy” en “Gold Satin Dreamer” waren prachtige nummers, maar nadien begon deze sound zich toch net iets te vaak te herhalen.
Mamaleek @ The Terminal
Het met bivakmutsen gemaskerde Mamaleek toonde duidelijk waarom wij zoveel van het label The Flenser, met onder andere Chat Pile, Giles Corey, Planning for Burial en meer, houden. Het zijn namelijk stuk voor stuk eigenwijs unieke projecten die zichzelf niet té serieus nemen. Hun mix van lounge jazz en brutale uitbarstingen hebben we nooit eerder gehoord, maar toch had het viertal ook iets heel toegankelijks en luchtigs, wat het publiek enorm waardeerde. Tussen de nummers door werden dierengeluiden gemaakt en deelden ze na de show een sleutelhanger, een postkaartje, een setlist, een briefje van vijf en een briefje van tien euro uit aan de voorste rij. Net als bij Chat Pile hebben we vooral een heel erg goede tijd gehad door de combinatie van coole muziek en de nodige zelfspot.
Deafkids @ Next Stage
Op zich heeft het Braziliaanse Deafkids een goeie sound te pakken. Ze weten namelijk een noisewall, Braziliaanse percussie en wat bewerkte zang en gitaar te combineren tot een psychedelisch geheel. Samen met Duma waren ze boeiend, maar leek het nergens heen te gaan en live was dat des te meer het geval. Het zou zomaar de tweede repetitie geweest kunnen zijn waarbij de drie Brazilianen maar wat doelloos rondjamden. Vaak was er wel een opbouw, maar die loste dan in het niks op. Niet dat alle bands echt nummers met een duidelijke structuur moeten hebben, maar ze bakenden hun eigen fragmenten wel af in plaats van ze in elkaar te laten overgaan. Verloren potentieel, helaas.
Filmmaker @ Hall of Fame
Roadburn is een festival waarbij veel wordt geheadbangd, maar niet vaak gedanst. Een moshpit vindt slechts zeer zelden plaats en nog minder zien we mensen hun benen volledig in de strijd gooien. Daarom was op de zondagavond Filmmaker meer dan welkom. Hij bekogelde ons met industriële acid techno met een duister randje zoals we dat graag horen. De temperaturen liepen de hoogte in. Filmmaker was bovendien een prachtig voorbeeld van de nieuwe koers van Roadburn: het herdefiniëren van zware muziek en daarmee verschillende muzikale niches samenbrengen. Het was een geweldige set om even wat stoom af te blazen, maar toch nog heel boeiende muziek te horen.
Oiseaux-Tempête @ Main Stage
De Main Stage en daarmee het volledige festival werd geconcludeerd door Oiseaux-Tempête, een Franse band die eerder op het festival al twee shows hadden gespeeld, eentje gefocust op de eerste twee albums, eentje op de twee volgende en deze afsluiter werd dan weer weggelegd voor de laatste twee. Het is eerder nog een collectief dan een band, niet enkel omdat ze op de verschillende shows andere bezettingen hadden, maar ook omdat ze als één geheel traag opbouwende nummers tot climaxen weten te werken. De individuele leden worden overschaduwd door de kracht en pracht van het collectieve, zoals vogels in een zwerm. Soms kwamen extra leden (van Jerusalem in My Heart) mee het podium op om Arabische invloeden te brengen tussen de gitaren, synths en percussie allerlei. Het was de perfecte afsluiter, waarvan we niet wisten dat we hem nodig hadden.
Dit was voor ons de eerste keer een weekendlange volledige onderdompeling in Roadburn. En we kunnen enkel concluderen: wat een ongelooflijk festival! We zagen enkele Europese debuten van spannende projecten, zoals Giles Corey, Chat Pile en Backxwash. Ook verrasten de shows van Ashenspire, PoiL Ueda, Oiseaux-Tempête, Mamaleek, Julie Christmas en Otay:onii ons enorm hard. Al deze artiesten hebben een bepaalde zwaarheid in zich, maar weten dat op hun unieke manieren te benaderen. We hebben er ten volle van genoten en kijken nu al uit naar volgend jaar.
