© Sorcha Frances Ryder
Nu de lente heel behoedzaam probeerde door te breken op deze mooie zondag, achtte Lankum zijn moment gekomen om ’s avonds voor dreigende, donkere wolken te zorgen op Les Nuits Botanique. Velen zagen het maar al te graag gebeuren, want de Orangerie was hiervoor al een tijdje uitverkocht. Dat kan misschien een beetje verwonderlijk zijn, want Lankum is verankerd in de Ierse folktraditie, niet meteen de grootste publiekstrekker in onze contreien.
Lankum is echter veel meer dan een doorsnee folkband: album na album geeft het viertal hun duistere en psychedelische kant meer en meer ruimte. Dat leidde recent nog tot hun uitstekend ontvangen lp False Lankum, die hun doorbraak The Livelong Day bevestigde en zelfs overtrof. Niemand die gisteravond naar Brussel afzakte twijfelde er dan ook aan dat hun folk live vonken zou geven. Die kwamen er zeker, maar te weinig om de boel in lichterlaaie te zetten.
Voordat het zover was, mocht John Francis Flynn onze oren opwarmen. Alsof hij net te veel worst met valiummoes heeft gegeten schuifelt de langharige man alleen het podium op. Aangekondigd als moderne muziek met traditionele instrumenten tokkelt Flynn nonchalant op zijn authentieke elektrische gitaar. Wat later wordt hij geflankeerd door ‘zijn band’: een laat-negentiende-eeuwse drumcomputer. In combinatie met dwarsfluit klinkt het alleszins origineel, maar we weten eerlijk gezegd niet wat we ermee moeten aanvangen. Fijne, droge humor heeft de man wel: “I Wish I Was In England” wordt aangekondigd als ‘possibly a lovesong, possibly a joke’ en hij is uiteindelijk dankbaar om te mogen spelen ‘for people who don’t know who I am’. Ondanks zijn aangename bariton worden we er niet heel wild van, maar het publiek valt wel voor zijn no-nonsense stijl.
© Sjoerd Sabbe
De Orangerie is volledig gevuld wanneer om stipt 21 uur Lankum plaatsneemt. Zittend dus, wat nogal vervelend is voor wie achteraan staat. De set wordt veelbelovend geopend met “The Wild Rover” uit het vorige album. Meteen horen we waarvoor we gekomen zijn: een uitgesponnen song met een dreigende ondertoon dankzij een zeurende viool en een nerveuze, repetitieve gitaar. Ook vocaal wordt er al een eerste keer uitgehaald richting crescendo: een vroeg hoogtepunt.
Daarna lijkt dat wel mee te vallen met die aangekondigde, dreigende wolken. Jammer genoeg wat ons betreft. De gemiddelde toeschouwer kan het alleszins niet deren. Al snel wordt duidelijk dat Lankum een halve thuismatch speelt, want er zijn opvallend veel Ierse accenten rondom ons te horen. Wat volgt neigt eerder naar meer traditionele folk, inclusief dansende violen en teksten geïnspireerd op volksverhalen. En in Ierland handelen die opvallend vaak over moord in al zijn facetten, niet zelden op een vissersschip.
Hoe grimmig de teksten van “The New York Trader” of “Lord Abore And Mary Flynn” ook mogen zijn, muzikaal klinkt het vrij braaf en lieflijk. “The Young People”, een ietwat naïef klinkende ballade met harmonische stemmen, kunnen wij op een goede dag heel charmant vinden, nu hadden we graag een skip-toets gevonden in de zaal.
Gelukkig worden we terug wakkergeschud door de stompende, gestreken bassen van “The Pride Of Petravore”, al worden die helaas snel overstemd, excuses aan de folkpuristen, door een jengelende fluit. Net wanneer we vrede genomen hebben met een niet onaangename, maar ook niet bevredigende avond, en dankzij “On A Monday Morning” onze gedachten al afdwalen naar volgende week, krijgen we op de valreep nog een klapper van jewelste. “Go Dig My Grave”, het epische prijsbeest van hun laatste album, doet zijn werk. De ijzingwekkende stem van Peat krijgt het publiek muisstil en stuurt bij velen rillingen door de ruggengraat. Wanneer het nummer halverwege de afdaling naar de waanzin inzet met compromisloze folkdrones, laten we ons gewillig meevoeren. Letterlijk een adembenemend einde van de set.
Lankum kiest in de bisronde voor oude publieksfavoriet “Cold Old Fire” en alweer voor minder opwindend werk uit The Livelong Day. Jammer dat ze hun, naar onze smaak, boeiendere laatste plaat niet meer in de kijker zetten. Zo hadden we graag “Newcastle” of “Netta Perseus” horen passeren. Maar als we de enthousiaste reacties in de zaal mogen geloven, zijn wij misschien een beetje streng. Het concert was zeker kwaliteitsvoer voor de folkliefhebber, maar zij die vooral aangetrokken werden door Lankums grimmige kant bleven een beetje op hun honger zitten.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
The Wild Rover
The New York Trader
The Young People
Rocky Road To Dublin
The Pride Of Petravore
Lord Abore And Mary Flynn
On A Monday Morning
Go Dig My Grave
Cold Old Fire
Hunting The Wren
Bear Creek
