Ooit The Lighthouse gezien? In die zwart-wit nachtmerrie van Robert Eggers spelen Willem Dafoe en Robert Pattinson twee van de buitenwereld afgesneden vuurtorenwachters die langzaam maar zeker hun verstand verliezen. Lankum heeft er met het onheilspellende en hypnotiserende False Lankum de perfecte soundtrack bij geschreven.
Lankum brak in 2019 door met The Livelong Day, een prachtplaat waarop broers Ian en Daragh Lynch, Cormac MacDiarmada en Radie Peat hun psychedelische kijk op folkmuziek verder uitdiepten. Wij onthouden van die plaat vooral hun eigenzinnige versie van “The Wild Rover”, een dronkemanslied uit de zeventiende eeuw dat vooral luid wordt meegelald tijdens concerten van The Dubliners, The Dropkick Murphys of André Rieu.
Het leverde hen de RTE Choice Music Prize op (de Ierse tegenhanger van de Grammy’s) en sindsdien wordt hun avant-gardische aanpak bejubeld door de Britse pers. Dat is met False Lankum niet anders. ‘This may be modern folk music’s own OK Computer’ bloklettert Mojo. Een beetje overdreven, maar Lankum blijft wel een meester in het heruitvinden van folk en het zich eigen maken van bijna vergeten traditionals.
Voor de opnames van de nieuwe plaat trok de groep zich tijdens de lockdown terug in een Martello-toren (een verdedigingsfort dat in de negentiende eeuw op veel plaatsen in het Britse Rijk gebouwd werd; die van Lankum bevond zich ten zuiden van de toren waar James Joyce heeft gewoond en zijn Ulysses laat beginnen) voor de kust van Dublin. Omgeven door een zilte bries en woeste golven sloop de zee als thema binnen en werd False Lankum een maritieme plaat waarop eenzame matrozen en moordende kapiteins rondwaren.
“The New York Trader” en “Clear Away in the Morning” zijn twee traditionele zeemansliedjes die door Lankum volledig naar hun hand worden gezet, maar ook in de twee zelf geschreven nummers op de plaat waait een koele westenwind: het beklijvende “Netta Perseus” vertelt over een vrouw met ‘eyes like an ocean’ en in het dertien minuten lange “The Turn” vaart een schip voorbij de horizon om te belanden in een grimmige storm die klinkt als het muzikale equivalent van krijsende zeemeeuwen, dreigende misthoorns en gierende stormwinden.
De makers van Over de Oceaan kunnen False Lankum gerust links laten liggen om hun volgende seizoen muzikaal op te vrolijken, want ook op de rest van de plaat is het hel en verdoemenis geblazen. Op single “Go Dig My Grave” rouwen twee wanhopige ouders om de zelfmoord van hun dochter en in “Lord Abore and Mary Flynn” ziet een moeder het liefje van haar tienerzoon niet zitten waarna ze hem vergiftigt en haar doodsteekt. De Murder Ballads van Nick Cave zijn er niets tegen.
En ook muzikaal is False Lankum behoorlijk huiveringwekkend: de samenzang van Ian Lynch en Radie Peat, wiens doorleefde stem soms doet denken aan Sandy Denny van Fairport Convention, snijdt door merg en been en in bijna alle tracks ontspoort de subtiele instrumentatie (o.a. viool, banjo, harp, concertina, mellotron en draailier) in dreinende folkdrones met windkracht 10.
In “Newcastle” en “On a Monday Morning” kiezen de beeldenstormers nog voor verstilling, maar de dolle instrumental “Master Crowley’s” klinkt alsof de Einstürzende Neubauten een Ierse pub afbreken. De drie korte Fugues spuiten een dichte mist van ambient tussen de andere songs en het geweeklaag in “Go Dig My Grave” is gebaseerd op de Keening traditie, een eeuwenoud Keltisch ritueel dat oorspronkelijk werd beoefend tijdens een wake.
Schipperend tussen hemelse schoonheid en helse kakafonie levert Lankum een van de platen van het jaar af. Misschien gaan we Mojo toch nog gelijk moeten geven.
Wie Lankum live wil ontdekken, kan op vrijdag 28 april naar Paradiso in Amsterdam en op zondag 30 april naar de Botanique in Brussel.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Go Dig My Grave”, ons favoriete nummer van False Lankum in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
