Post Malone @ Sportpaleis: Stortbui aan hits

Het was alweer een tijdje geleden dat Post Malone nog eens de oversteek maakte van zijn stekje in Utah naar het Europese vaste land. Het woelwater van de popmuziek is rustiger geworden sinds hij vader werd en hij lijkt heel wat tijd met zijn familie te willen doorbrengen. Ook het werken aan nieuwe muziek hield hem lange tijd gekluisterd in zijn thuisland, maar de drang om nog eens een arenatour te doen en zijn jongste telg Twelve Carat Tooth voor te stellen was dan toch te groot. De timing van bekendmaken was hoe dan ook best opvallend en redelijk kortdag, wat een van de verklaringen is waarom de tweede ring van het Sportpaleis gesloten bleef. Voor de fans en habitués was er weinig verrassends ten opzichte van zijn vorige passage in de Antwerpse sportzaal, maar een feestje werd het hoe dan ook.

Als speciale gasten voor deze tour trommelde Post Malone zijn goede vrienden van Rae Sremmurd op. Het duo speelde een dikke week geleden nog op Coachella en met Sremm 4 Life leverden ze na vijf jaar nog vers werk af. Dat recente werk bleef ruimschoots onder de verwachtingen van de fans, maar aan hits was er gisteren desondanks geen gebrek. Het duo heeft in al die jaren namelijk een paar hits gehad die nog steeds gretig gestreamd worden. Aftrappen deden ze met hun grote doorbraaknummer “No Type”, al zette dat het Sportpaleis allesbehalve in vuur en vlam. De veel te grote gouden cirkel bleek niet helemaal klaar te zijn voor de energie van het duo en zo stierf het een jammerlijke dood. Ze gingen op zoek naar beterschap met “No Flex Zone” en “Swang”, maar echt beter werd het niet. Hun stemmen waren ook behoorlijk slecht gemixt en kwamen er nooit echt door. Toen Swae Lee even solo ging met “Unforgettable”, bleek dat een groot mankement te zijn waar we ons toch wel aan stoorden. Aan de goesting lag het niet, want de twee waren wel hun meest dynamische en enthousiaste zelve. Tijdens “Powerglide” ging Lee zelfs even de tribune in om even later met Slim Jxmi de mannequin challenge uit het stof te halen met “Black Beatles”. Het was tof voor wat het waard was.

Starten deed Post Malone net als op Twelve Carat Toothache met de emotionele binnenkomer “Reputation”. In een zomerse korte broek en shirt (met referentie naar Magritte) zong hij door een rookwolk heen en legde hij zijn gehele ziel bloot. Een moedige en niet zo evidente opener. Na zo veel overgave was de tijd aangebroken voor wat vuurwerk en dat volgde ook met “Wow.”. Het nummer bleek de uitgelezen kans om met zijn fans in interactie te gaan terwijl de vuurpijlen achter hem de lucht in werden geschoten. Nog meer hitmateriaal liet niet lang op zich wachten. “I Like You (A Happier Song)” haalde de minst elegante danser in hem naar boven en daar gingen wij en een heel Sportpaleis heel goed op. De zaal had hij al mee en dan verklaarde hij in de bindtekst ook nog zijn liefde voor Europa en in het specifiek de stad Antwerpen. De liefde voor ons land droeg hij trouwens ook op zijn shirt met een knipoog naar Ceci n’est pas une pipe.

Je moet een kat een kat noemen en zo kon je er niet omheen dat de nieuwe nummers toch niet hetzelfde effect hadden als de kleppers van zijn ouder werk. “Wrapped Around Your Finger” viel op dat vlak nog best mee, maar deed in vergelijking met “Better Now” toch wel wat onder. Dat het nog vroeg was op de tour zorgde er naar eigen zeggen voor dat hij nog wat op zoek moest naar automatismes, maar daar merkten wij echt bitter weinig van. Vocaal klonk hij overigens ook best sterk, denk dan maar aan “Psycho” waar hij zijn stembanden stevig op de proef stelde. Hij bleef nog even plakken in de beerbongs & bentleys-periode en daar was niemand rouwig om. “Candy Paint” zorgde voor animo in het halfrond en was de bitterzoete snack waar iedereen zin in had. Zoveel zoetheid was ook voor Malone iets te veel van het goede. Terug naar de gebroken harten dan maar en dat leverde twee kippenvelmomenten na elkaar op: “Fall Apart” en “Euthanasia”. Voor dat laatste zat hij in kleermakerszit zijn diepste gevoelens te delen waar een kleine vijftienduizend man naar zat te kijken. De woorden die erna volgden, resoneerden met het publiek en hij riep op om op elkaar te letten en liefde te verspreiden. En dat deden we tenminste nog tot het einde van de avond.

De formule van Post Malone bleef ook voor deze tour dezelfde. Dat betekende opnieuw geen band en vooral veel uit het doosje. Op zich voelde dat niet per se als een gemis, maar sommige nummers (een voor de rest zeer vurige uitvoering van “Take What You Want” of “When I’m Alone”) hadden live wel een extra dimensie mogen krijgen met behulp van wat muzikanten. Aan authentieke momenten was er desondanks geen gebrek. Voor “Stay” liet hij zich op gitaar begeleiden door een zichtbaar nerveuze fan genaamd Quinten. Die herpakte zich gelukkig en streelde de snaren op gepaste wijze zodat Post Malone daar zijn beste zelve op kon bovenhalen. De gitaar werd niet opgeborgen en mocht op “Lemon Tree” heel kort z’n dienst bewijzen. De snaren hadden gerust nog wat langer mogen soneren, maar de gevoelige kant werd al gauw weer ondersteund door een paar beats. “Circles” liet ons niet in cirkels draaien en zorgde net voor een aangenaam meezingmoment voor het te generiek werd. De laatste keer dat het echt persoonlijk en zelfs diepgravend werd, was bij “Love/Hate Letter to Alcohol”. Zijn haat-liefdeverhouding voor het verslavende vloeibare goed mag dan wel niet tot de muzikale hoogtepunten van de avond gerekend worden, maar toch voelde je dat het iets met de mensen deed.

Er zat een stijgende lijn in het optreden en zo zorgde het laatste derde voor een definitieve kentering in de show. De op handen gedragen Malone voelde zich nog meer gesteund, geliefd en veilig in de omgeving die de fans voor hem creëerden. Het in iets ander jasje gestoken “Over Now” raakte nog een gevoelige snaar en voelde als een bevrijding voor de artiest die ook wel met een zichtbare zenuwachtigheid optrad. Van die zenuwen was tijdens “rockstar” geen spraken meer. De duivels werden ontbonden bij het kapotgooien van de gitaar, een ondertussen gebruikelijk momentje in zijn shows. De overgebleven restjes van de gitaar werden uitgedeeld aan de fans in de golden circle, die in het algemeen opvallend bedeesder waren in vergelijking met de mensen met normale staanplaatsen. Zelfs een korte acte de présence van Swae Lee tijdens “Sunflower” kon daar weinig aan veranderen. Desalniettemin moesten we vaststellen dat het publiek met best veel sfeer in hun zakken was afgereisd naar het Sportpaleis.

De productie had iets industrieel en rustiek, wat best wel te rijmen viel met de muziek van Post Malone. Zo was er veel aandacht besteed aan een minutieus getimede lichtshow en was het überdimensionale scherm een blits versterkmiddel van de nummers. Vocaal maakte Posty overigens een sterke beurt bij z’n nieuwe single “Chemical”, die live toch iets beter uit de verf kwam dan de studioversie. Het zou ons alvast niet verbazen moest “Chemical” de komende weken nog uitgroeien tot een hit, want het potentieel heeft het alvast. Een rasechte hit volgde meteen daarna onder groot jolijt van de fans. We moeten hem alvast feliciteren, want “Congratulations” doet het nog steeds goed in een liveshow. De sfeer schoot de hoogte in en wat volgde waren nog een paar oprechte woorden naar het publiek toe. Zo eerlijk en rechtaan krijg je ze niet vaak bij Amerikaanse artiesten. De slotsom van een flinke bui vol hitjes vormde toepasselijk het nummer waar hij het allemaal aan te danken heeft: “White Iverson”. Acht jaar na de release staat hij er nog steeds en dat met de grootste smile die je je maar kon inbeelden. En daarmee eindigde de avond met een gelukzalig moment.

Post Malone wordt in de Belgische media te vaak afgedaan als een slechte performer, maar dat was hij gisteren allesbehalve. Zijn overgave, bindteksten en solide stem bewezen gisteren nog maar eens het tegendeel van wat de grote media in hun voorgeschreven recensies beweren. Een van de meest succesvolle artiesten van zijn generatie liet zich namelijk optekenen met een sterke one-man-show waar de nieuwe nummers niet onderdeden en de kleppers de sfeer naar nieuwe stratosferen schoten. Zijn overgave en goesting maakten het des te gedenkwaardiger. Het Antwerpse Sportpaleis kreeg meer dan waar het voor kwam en kon dus met een gelukzalig moment het verlengde weekend ingaan.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Reputation
Wow.
I Like You (A Happier Song)
Wrapped Around Your Finger
Better Now
Psycho
Candy Paint
I Fall Apart
Euthanasia
Stay
Lemon Tree
Circles
Love/Hate Letter to Alcohol
Take What You Want
When I’m Alone
Over Now
rockstar
Goodbyes
Cooped Up
Sunflower (met Swae Lee)
Chemical
Congratulations
White Iverson