© CPU – Leni Sonck
Zo’n twee weken geleden verscheen de derde langspeler van Fenne Lily. Op Big Picture lijkt de Britse met een frisse blik naar de wereld rondom zich te kijken en neemt ze een ander perspectief in tegenover de thema’s die haar het nauwst aan het hart liggen. Vorig jaar stond ze nog in het voorprogramma van Lucy Dacus in de ronde zaal van de Botanique, maar in de AB Club staat Fenne Lily zelf onder de grootste spotlight om haar nieuwe plaat voor te stellen.
Met een vertraging van tien minuutjes begint Naima Bock aan haar set. Enkel in het gezelschap van haar gitaar, staat de artieste behoorlijk naakt op het podium. Een ontzettend herkenbaar stemgeluid trekt meteen de aandacht en zo hebben de vrij ingetogen indiefolkliedjes, die perfect in het straatje van Fenne Lily passen, meteen een eigen smoel. Enkele woorden Frans waarop Bock duidelijk goed geoefend heeft, lijmen de eerste songs aan elkaar en daarmee heeft ze meteen het aanwezige publiek voor zich gewonnen. Het ietwat dramatische gitaarspel vormt een warme basis waarover de zang van Naima Bock zich zachtjes beweegt. Zowel in de hoogte als de laagte weet ze met haar kleine liedjes indruk te maken en zo zijn we getuige van een opvallend stille zaal.
Fenne Lily had haar doortocht doorheen het Europese vasteland wellicht anders voor ogen, maar een dag voor haar show in Brussel was het nieuwe passport van de leadgitarist nog steeds niet aangekomen en dat betekende slechts een ding: zonder hem vertrekken. Door deze zeer plotse verandering, krijgen we een ietwat aangepaste set in de Ancienne Belgique waarbij minder focus ligt op gitaarsolo’s. “Map Of Japan” gaat ietwat onwennig van start, maar weet ons toch meteen mee te nemen in de wereld die de Britse op haar nieuwste langspeler schetst. Met halfgesloten ogen dromen we stilaan weg voor een trip die ruim zeventig minuten zal duren.
Al na het eerste nummer staat de artieste te popelen om het verloop van de nogal bizarre dag uit de doeken te doen. Toch besluit ze dit slechts met mondjesmaat te doen en zo ontdekken we eerst dat de noodgedwongen thuisgebleven muzikant een voedselvergiftiging opliep en vervolgens zijn identiteitskaart kwijtraakte. Enkele nummers later krijgen we dan het verhaal van Fenne Lily die nogal dringend een sanitaire voorziening nodig had, maar helaas speelde het Brusselse verkeer haar parten. Om een lang verhaal kort te maken, vormden haar bandleden een cirkeltje rondom de zangeres zodat de Britse zo ongestoord mogelijk haar volle blaas kon legen.
Na een paar songs valt op dat vooral de zangeres zelf en haar bassist op zoek moeten naar een evenwicht om het gebrek aan extra gitaren op te vangen. “Dawncolored Horse” kent zo een ietwat moeilijkere start, maar toont tegelijkertijd ook de menselijkheid van de muzikanten. De spontane interactie zorgt ervoor dat het publiek al snel aan de lippen van Lily hangt en zo lijkt de gemoedstoestand van de Britse om te slaan in de goede richting. Alle kaarten wezen er volgens haar namelijk op dat het niet meer goed zou komen met deze dag, maar gelukkig blijken de aanwezigen het collectieve doel te hebben haar een fijn en warm onthaal te bezorgen.
“2+2” vormt een eerste hoogtepunt in de set door de sterke opbouw van het nummer, maar het is met “In My Own Time” dat we weer wat meer in het hart van de artieste kunnen kijken. Het lied schreef ze namelijk tijdens een van de vele lockdowns en terwijl ze zelf niet echt houdt van huiselijke activiteiten, werd ze toch jaloers op haar buren die inmiddels een zeer burgerlijk leven leken te hebben. Fenne Lily stuurt ons dan ook met een ingewikkeld vraagstuk naar huis, namelijk of we soms ook jaloers zijn op dingen die we eigenlijk niet eens willen, alleen omdat het lijkt alsof mensen die een bepaalde ding wel hebben een stuk gelukkiger zijn.
Door de plotse wijzigingen, krijgen we Big Picture integraal te horen. Daaruit leren we dat het album live een extra dimensie krijgt en zelfs in niet optimale omstandigheden wisten de songs een stuk meer te overtuigen dan in hun studioversies. “Pick” voert het tempo van de set wat op en de drie samengevoegde ideetjes die samen “Superglued” vormen, werken als lijm voor de set op momenten waarop de soms hilarisch ongemakkelijke verhaaltjes van Fenne Lily dat niet doen.
In een laatste sprint richting de eindmeet vergezelt Naima Bock de band op toetsen. “Henry” en “Red Deer Day” krijgen zo een extra kwetsbaar randje. Over die eerste vertelt Lily nog dat ze het schreef over een Tinderdate die niet meer op een tweede afspraakje wilde nadat ze foto’s van haar verbrijzelde knie stuurde ten gevolge van een nogal stevige val met de fiets. Er bleken ook nog eens treinsporen met het verhaal gemoeid te zijn, kortom geen ideale situatie, maar wel voedsel voor een zeer mooi liedje.
Pas in de bisronde krijgen we ouder materiaal te horen van Fenne Lily en dit in de vorm van “I Used To Hate My Body But Now I Just Hate You” en “Top To Toe”. Over die laatste twijfelt ze eveneens omdat het stemmen van haar gitaar behoorlijk wat tijd in beslag neemt, maar de aanwezigen lijken geen genoegen te nemen met het voorstel om de avond af te sluiten zonder “Top To Toe”. Dat brengt ze uiteindelijk solo op gitaar en daarmee creëert de Britse een laatste intieme moment op het podium van de AB Club.
Fenne Lily bewees in Brussel dat ze voldoende materiaal en talent op zak heeft om ons een avond te vermaken. Hoewel de omstandigheden niet altijd ideaal bleken, kregen we nergens het gevoel een slap afkooksel van een anders ijzersterke set te aanschouwen en dus wensen we haar voor de toekomst een betere ervaring met onze hoofdstad toe.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Map Of Japan
Lights Light Up
Dawncolored Horse
2+2
In My Own Time
Pick
Superglued
Henry
Red Deer Day
Half Finished
I Used To Hate My Body
Top To Toe
