Dermot Kennedy @ Vorst Nationaal: Op zoek naar glorie

De vloek van de moeilijke tweede ging ook niet aan Dermot Kennedy voorbij. Terwijl zijn debuut Without Fear vier jaar geleden nog wel een goed geheel vormde en zijn definitieve doorbraak betekende, verloor de Ierse liedjesmaker zich in november met het vervolg Sonder in een dichte mist van eentonigheid. De scherpe kantjes waren weg en wat overbleef was een platte popplaat die zijn talent uit zijn begindagen allesbehalve eer aan deed. De ambities van Kennedy zijn er desondanks niet minder op geworden. Voor de bijbehorende tour trekt hij momenteel door de Europese concertarena’s en daar hoorde ook een obligatorische stop in Vorst Nationaal bij. Dat zat al iets voller in vergelijking met zijn vorige passage in 2019, al bleek hij ook deze keer weer te botsen op de matige akoestiek van de zaal.

De avond werd alvast geslaagd op gang getrapt met een veelbelovende set van Miya Folick. De Amerikaanse nam iets na acht uur, samen met een toetsenist, plaats op de kleine catwalk en hield ons met haar indiefolk een kleine dertig minuten lang in de ban. Haar nummers bevatten naar eigen zeggen een sterke grunge-invloed en dat zorgde er live alvast voor dat het geheel net iets meer pit bevat in vergelijking met een gemiddeld indie-optreden. Mensenschuw was ze niet, al beperkte ze haar bindteksten wel tot een minimum. Liever liet Folick de muziek spreken en daar luisterden we met veel plezier naar. Afsluiten deed ze met het sterk geschreven nummer “Get Out of My House”, waar ze vocaal met een aantal knappe uithalen uitpakte. We kregen er in elk geval zin in om ze eens met een eigen show aan het werk te zien.

Dreunende beats namen om vijf na negen het halfrond over, terwijl de bandleden plaats namen achter hun instrumenten. Het duurde even, maar met het inluidden van “Blossom” kwam Dermot Kennedy de catwalk afgewandeld. Op zich geen slechte opening als je het ons vraagt. Ook de overgang naar “Power Over Me” was zeker niet slecht, alleen jammer dat de geluidsmix nogal een warboel was. Zijn stem kwam er nog goed door, maar de rest klonk wel heel rommelig en stomp. De bunker die Vorst Nationaal is, maakte dus al vroeg zijn mindere reputatie waar. Bij het iets rustigere “One Life” klonk het dan wel wat beter en zong het publiek duchtig mee met het refrein. De handen van de fans gingen op eigen initiatief zelfs op elkaar op het ritme van het nummer. De gebruikelijke opener “An Evening I Will Never Forget” passeerde pas als vierde nummer de revue en bleek nog geen greintje van zijn magie te hebben verloren.

Aan het begin viel er, buiten dan het povere geluid, weinig op aan te merken. Ook met “Lost”, “Young & Free” (eindelijk eens zelf met de gitaar in de hand) en “Couldn’t Tell” kon hij ons aanvankelijk bekoren met zijn overgave, toch ging het daarna een beetje bergaf. Het blik met nieuwe nummers werd opengetrokken en “Dreamer” kwam bovendrijven. De song had gisteren meer weg van een saaie droom, die dan ook nog eens net iets te lang duurde. Het nummer werd naar onze mening ook niet zo slim geparkeerd tussen de nummers van zijn eerste projecten en kon onze aandacht niet echt houden. De lampjes gingen desondanks de lucht in en zo maakte het publiek er toch nog het beste van. Wij snakten dan toch naar iets meer power en dat kregen we met “Moments Passed”. In een licht aangepaste versie met een iets aanwezigere piano voelde het nummer persoonlijker, wat best wel een prestatie is als je naar de omvang van de zaal kijkt.

Wat betreft de productie liet Dermot Kennedy niets aan het toeval over. Een strak podiumdesign met een sterke lichtshow maakten het visueel een consistent geheel. Denk dan maar de geweldige enscenering tijdens “Glory”, dat zomaar eens een hoogtepunt had kunnen worden. Helaas bleek het muzikaal zwak gespeeld en wou de band het net iets te groot brengen. De twee achtergrondstemmen konden over de gehele lijn trouwens net iets te weinig hun stempel drukken en waren niet bepaald de toevoegingen die ze hadden kunnen zijn. Het is dan ook moeilijk om een meerwaarde te kunnen bieden aan zo’n uniek en typerend stemgeluid, en daarom waren we ook blij dat Kennedy voor een paar nummers alleen plaats nam achter een piano. Met “Rome” en “Innocence and Sadness” nam hij bewust afstand van de bombast en kreeg hij de zaal zo verrassend genoeg muisstil. Dergelijke momenten waren naar onze smaak net iets te dun bezaaid, terwijl het net die ogenblikken waren die je als luisteraar begeesterden.

Het simpel houden was de boodschap en die nam de Ier met “After Rain” aanvankelijk nog ten harte. Wie het nummer kent, weet echter dat het halfweg volledig openbreekt en nog pakkender wordt. Openbreken deed het gisteren ook, alleen… pakkender werd het juist niet. Daarvoor was de akoestiek weer een net iets te grote soep. Het kleurloze “Without Fear” volgde en werd geroutineerd met weinig panache gebracht. Beterschap kwam er met radiohit “Better Days” niet. Zo vlak en gemiddeld het nummer op plaat klinkt, zo inspiratieloos voelde het gisteren ook in een goedgevulde Vorst Nationaal. De duizenden meezingers zullen ons ongelijk geven, maar wij konden een geeuw even niet verbergen. De stijgende lijn vlakte met andere woorden af en het leek wel alsof Dermot Kennedy zijn buskruit al voor zijn slotoffensief had verschoten.

Het einde zat volgestouwd met nummers van Sonder, een keuze die we maar moeilijk konden begrijpen. Een betere spreiding van die nummers in de opbouw van de setlist had wat ons betreft al veel gedaan, want nu volgden er twee stinkers meteen na elkaar. De prijs voor het flauwste nummer van de avond leek aanvankelijk naar “Homeward” te gaan, maar dat was buiten “Kiss Me” gerekend. Het dertien-in-een-dozijnnummer was zodanig plat en cliché dat onze haren er spontaan recht van gingen staan. Dan voelde “Outnumbered” toch net iets spontaner en vooral oprechter aan. Voordien werd de band kort voorgesteld zonder veel gedoe en die pakte uit dank nog eens uit met een goede intensiteit bij het voorlaatste nummer. Een bis was er niet en zo werd de avond met de meeklapper “Something to Someone” met de laatste restjes energie beklonken.

De intenties van Dermot Kennedy waren niet verkeerd en er zaten echt wel een paar goede stukken in zijn set, maar het ontbrak hem gisteren uiteindelijk aan die ‘extra sparkle’ om er iets echt memorabel van te maken. De lichtpuntjes van de avond kwamen voor het grootste stuk boven tijdens zijn ouder werk en wanneer hij de bombast eens durfde loslaten. Eenmaal hij dat laatste nog iets meer durft te doen in de toekomst en de essentie op die manier dichterbij komt, dan zal het allemaal een veel homogener en interessanter concertgeheel opleveren. De zoektocht naar glorie bleek er dus eentje met wisselend succes.

Op zondag 2 juli staat Dermot Kennedy op de Main Stage van Rock Werchter.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Instagram / Facebook / Website

Setlist:

Blossom
Power Over Me
One Life
An Evening I Will Never Forget
Lost
Young & Free
Couldn’t Tell
Dreamer
Moments Passed
Glory
Rome
Innocence and Sadness
After Rain
Without Fear
Better Days
Homeward
Kiss Me
Outnumbered
Something to Someone