© CPU – Joost Van Hoey
Wat is er met Damien Rice gebeurd? Dat is het eerste resultaat dat Google weergeeft wanneer je je zoekopdracht naar Rice ingeeft. We moeten bekennen dat we ons ook die vraag gesteld hebben. Met slechts drie albums op de teller, waarvan O daterende uit 2002, 9 uit 2006 en zijn laatste album My Favourite Faded Fantasy dat uitkwam in 2014, kunnen we de Ierse singer-songwriter moeilijk een bezige bij noemen, toch niet op muzikaal gebied. Je mag echter zeggen wat je wil over de man, hij gaat resoluut voor kwaliteit boven kwantiteit. Het was ondertussen van op Cactusfestival 2016 geleden dat hij halt hield in ons landje. We moeten zelfs nog twee jaar verder in de tijd voor zijn laatste zaalshow in het Koninklijk Circus. Dat hij nu koos voor de intimiteit van een zaalshow deed de tickets de deur uitvliegen. Wie niet tijdig zijn kaartjes kocht, had dikke pech en kan enkel hopen dat hij niet weer in een lange winterslaap zou gaan na deze Europese tour.
Rice is beroemd omwille van zijn afkeer van publiciteit. Zoals enkelen voor hem, om Kurt Cobain en Elliott Smith maar te noemen, beschouwt hij de muziekindustrie als een noodzakelijk kwaad. Gelukkig zijn de tijden veranderd. De wereld die hij voor het eerst ontmoette in 2002 is heel anders dan de wereld van vandaag. Een authentieke muzikant als Rice kan perfect gedijen in een klimaat waar de artiest de touwtjes zelf in handen heeft. Zo speelde hij geïmproviseerde optredens in Europese steden zonder pers of aankondiging. De ideale verrassing op de hoek voor een aandachtige voorbijganger of voor een eenzame, verveelde ziel die plots geraakt werd door de onverwachte schoonheid. Deze optredens worden achteraf ontdekt door wankele, lage resolutie videobeelden die online worden gezet. Het getuigt van een liefde voor muziek die zeldzaam is geworden in deze tijden. Het maakt vooral één zaak heel duidelijk: wij zijn klaar voor de terugkeer van Rice.
© CPU – Joost Van Hoey
Een paar dingen zijn anders bij Damien Rice. Sílvia Pérez Cruz nam de plaats in van Lisa Hannigan, ooit geliefde en muze. Ze ondersteunde het optreden van gisteravond. De Catalaanse zangeres met een griezelige, krachtige stem was de perfecte aanvulling op die van Rice. Zij slaagde erin die vrouwelijke harmonieën van zijn vroege werk een nieuw elan te geven. Voor het zover was, mocht ze eerst een halfuur solo haar ding doen. Met een combinatie van een fluwelen stem, filmistische en akoestische gitaarklanken, en een Spaans accent getooid over haar Engelse bindteksten duurde het niet lang voor Cruz om het publiek aan haar kant te krijgen. Haar aandoenlijke, ietwat stuntelig manier van communiceren wekte heel wat sympathie op. Zo waagde ze zich na drie nummers aan een stunt om het publiek te laten meezingen, in het Spaans wel te verstaan. Hilariteit alom, maar ze slaagde in haar opzet. Iedereen zong het eenvoudige refrein van “Mañana” vlot mee. Als uitsmijter toverde ze “Hallelujah” van Lenonard Cohen om in een eigen versie. Na amper vijf songs zat haar halfuurtje erop, maar was ze er toch in geslaagd zich te laten opmerken als een entertainer eerste klasse. Wees er maar zeker van dat ze enkele zieltjes voor zich gewonnen heeft.
Dan betrad Damien het podium, alleen gewapend met zijn vertrouwde akoestische gitaar. Met een minimale podiumopstelling, slechts versierd met twee staande lampen, een handvol gitaren en een piano, zou de muziek bijna twee uur lang centraal staan. De lichten waren gedimd en het publiek was na het eerste gejuich, geschreeuw en gefluit muisstil geworden, terwijl een stilte van verwachting zich in de zaal nestelde. Damien Rice heeft de kunst om de grootste shows intiem te laten lijken, alsof hij alleen voor jou zingt. Gekleed in een muts, broek en loszittende trui was zijn dresscode voor vanavond net zo relaxed als hijzelf. Vanaf de eerste noten van het eerste nummer “The Professor & La Fille Danse” was het optreden vervuld van emoties en melancholie. De Ierse songsmid nam direct het publiek in de palm van zijn hand en hield het daar gedurende de hele show vast. We voelden in alles wat Rice deed de authenticiteit die vandaag de dag wel al eens ontbreekt. Zo bracht hij het eerste deel van de show heel intiem en akoestisch, zonder al te veel franjes en tierlantijntjes. Het was pas toen hij plaatsnam achter de piano voor een wondermooie versie van “Accidental Babies”, dat we beseften dat hij die emoties nog dieper kon laten snijden. Al heeft hij geleerd om niet te diep te zakken in die zware emoties. Zo zagen we hem na “Accidental Babies” even bij zichzelf nadenken en greep hij terug naar zijn gitaar. Het nieuwe nummer “I Stepped Out In The Rain” dat hij ten berde bracht klonk naar Damien Rice-standaarden opgewekt. Zo ontmijnde hij handig om te vervallen in te donkere gevoelens.
© CPU – Joost Van Hoey
Hij ging vlot verder op de ingeslagen weg. Tijdens “Volcano” toonde Rice zich een meesterdirigent door het publiek in drie secties te verdelen en elk een ander deel van het liet zingen tijdens de finale van “Volcano”. Dat het publiek goed bij stem was, had Rice goed opgemerkt tijdens de set van Silvia Perez Cruz, die plots ook weer ten tonele verscheen. Niet om de hoofdact bij te staan, maar ze mocht zowaar solo haar eigen nummer “Man of the Trees” spelen. Het was slecht een inleiding tot het hemelse duet “9 Crimes”. Cruz en Rice namen gezellige plaats achter de piano en danseres en performer Jana Jacuka maakte haar intrede met een subtiel spel van schaduwen. Het maakte het mooie “9 Crimes” enkel mooier. Jacuka veranderde tijdens “Astronaut” in een levende discobal, terwijl Damien en Silvia de zaal lieten daveren met een elektronische versie van het nummer. Waar er in het begin van de set enkel ruimte was voor ingetogenheid, werd de Stadsschouwburg geleidelijk aan omgetoverd tot een danstempel. Het schouwspel van lichten en geluid werd steeds heftiger en luider, al liet Rice het nooit ontsporen en keerde hij met Cruz en Jacuka terug naar zijn puurste vorm: “Cannonball” werd door de drie artiesten volledig akoestisch gebracht. Eenvoud in al zijn pracht. Het publiek smulde ervan en trakteerde het drietal op een eerste staande ovatie.
De bisronde begon met een soort musicalschouwspel waar de drie artiesten als schaduwen een tafereel speelden op de tonen van “Cheers Darlin'”. Jammer genoeg lag de focus iets teveel op het visuele en niet op het muzikale. Dat trok de singer-songwriter moeiteloos recht door “Cheers Darlin'” rimpelloos te laten overgaan in een angstige en woedende pianoversie van “Rootless Tree”. Damien Rice is iemand die al talloze gevechten met zijn demonen heeft aangegaan. Zo vertelde hij dat hij een tijdje volledig afstand had genomen van de muziek. Hij bedankte de aanwezigen zelfgenoegzaam voor het herinneren van wie hij is; een uniek talent, een bescheiden performer die zijn publiek weet te betrekken en te begeesteren zoals de allergrootsten. Daar doet het schoonheidsfoutje – hij vergat voor de eerste keer in zijn carrière de tekst van zijn grootste hit “The Blower’s Daughter” – niks, maar dan ook helemaal niks van af. Het was Damien Rice zoals hij al heel de avond was en zoals we hem graag hebben: ingetogen met praal en pracht, met enkel een gitaar die perfecte snaar weten te raken. Die tweede staande ovatie was dan ook helemaal verdiend.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
alsjeblieft zeg Ivo, jij gaat in 2023 nog steeds Lisa Hannigan aanhalen? Die al meer als een decade niet meer bij hem in beeld is en zelf een bloeiende carriere heeft opgebouwd? Je doet ze hiermee allebei heel erg te kort. Jammer van verder zo’n mooie beschrijving van de avond.
Jij zat precies in een ander concert dan ik. Van alle keren dat ik hem al zag, was dit de meest energieloze en vlakke prestatie dat hij kon leveren.