© CPU – Peter Verstraeten
Daags voor haar optreden in de Antwerpse Stadsschouwburg mocht Gladys Knight negenenzeventig kaarsjes uitblazen. Ze bewees daarmee ook meteen dat je nooit te oud bent om nieuwe dingen te doen, want het was de eerste keer dat de Amerikaanse soulzangeres in ons Belgenlandje optrad. Helaas was het meteen ook haar laatste, want de zangeres is aan haar afscheidstournee bezig. Gezien ze in 1988 solo ging, speelde ze vanzelfsprekend niet met The Pips, waar ze haar grootste successen mee behaalde, alsook een plaatsje kreeg in de Rock and Roll Hall of Fame.
Voor Knight op het podium verscheen, werd het publiek alvast verwend met een berg soulklassiekers van bands zoals The Commodores en The Whispers. Dat was meer dan welkom, want hoewel het concert om twintig uur van start had moeten gaan, gingen de gordijnen van voor het podium pas twintig minuten later open. De achtergronzangeressen en later ook Knight zelf hadden genoeg aan ‘good morn or evening friends’ om hun eerste applaus te ontvangen. Tot veel meer dan de openingsregel van Stevie Wonders “Love’s in Need of Love Today” kwam het ook niet, want het lied werd ferm ingekort.
© CPU – Peter Verstraeten
De zangeres wist ook niet meteen volledig te overtuigen. Zo klonk ze tijdens “Nitty Gritty / Shake Your Body Down to the Ground” even wat kortademig, maar dat compenseerde ze dan weer met vocale uithalen zoals alleen zij dat kan. Bevestigen deed ze vlak daarna gelukkig wel met “Best Thing That Ever Happened To Me”, waar de kers op de taart de laatste en hoogste noot van het lied was die ze overigens feilloos wist te halen. Eens ze volledig opgewarmd was, kon ze ook de swingendere songs aan en zo groeide “Love Overboard”, tevens ook een van haar grootste hits, uit tot een hoogtepuntje.
Het publiek was Knights verjaardag ook niet vergeten en zong kort “Happy Birthday” voor de zangeres, maar die bedankte het publiek al snel om vervolgens “Baby Don’t Change Your Mind” in te zetten. Het was duidelijk dat de bindteksten zo kort en standaard mogelijk moesten blijven, al waren er toch enkelingen in het publiek die de zangeres uit haar kot probeerden te lokken. Zo werd nog eens een ‘happy birthday’ geroepen en volgde niet veel later ook een ‘i love you’, waar de zangeres wat flauw op reageerde met ‘i love you three’. Het publiek kon er gelukkig wel om lachen, maar we hadden van iemand met zoveel levenservaring en vermoedelijk net zoveel verhalen toch wat anders verwacht dan de weinige interactie. Dat ze haar uitmuntende begeleidingsband niet voorstelde is daar nog zo’n voorbeeld van.
© CPU – Peter Verstraeten
Het waren trouwens ook haar achtergrondzangeressen die haar uit de brand hielpen tijdens James Bond-theme “License To Kill”, want Knights stem liet het tijdens het eerste refrein wat afweten, waarna ze het tweede refrein aan hen overliet. Naar het einde toe deed ze dan, volledig contradictioneel met de start van het lied, enkele vocale uithalen van jewelste, met als gevolg dat ieder haartje op ons lichaam recht ging staan.
Met “I’ve Got To Use My Imagination” zette ze haar show ook verder op dat hoge niveau en de elektrische gitaar zorgde ervoor dat we liefst van al van onze stoel waren recht gestaan om te dansen. Dat gevoel werd alleen maar versterkt door een ijzersterk “I Heard It Through The Grapevine”. Echter vergden die ook energie, waardoor Knight niet veel later plaatsnam op een stoel. Daarop moet ze zich ook veiliger gevoeld hebben, want ze wisselde tijdens de intro van Barbra Streisands “The Way We Were” zang af met enkele korte verhalen over haar tijd met de zangeres.
© CPU – Peter Verstraeten
Het absolute hoogtepunt van de avond was dan weer een mash-up van de twee The Winnans-songs “The Question Is” en “Everything You Touch Is A Song”, waarbij haar achtergrondzangeressen rechtstonden en elkaar bleven overtreffen. Vervolgens vloeide dat vlekkeloos over in een crescendo in de vorm van “Stand”, dat vervolgens samenblendde en mooi uitdoofde via “Take Me To The King”.
Finaal kwam ook de christelijke gospelzangeres in Knight nog eens naar boven. “Someone to Watch Over Me” werd ingeleid door een kort woordje over de Heer, maar een carrière als predikant zal er voor Knight wel nooit ingezeten hebben. Ook haar afscheidwoorden waren zeer kort. Het publiek kreeg enkele ’thank you’s’ van de zangeres na “Midnight Train to Georgia”, waarna ze meteen van het podium werd begeleid, de zaallichten aangingen en er weer gewone muziek uit de speakers kwam. In die korte tijdspanne wist het publiek haar wel nog een staande ovatie te geven, waarmee ze de soullegende voor het laatst uitwuifden.
De show van Gladys Knight in de Stadsschouwburg duurde maar een uurtje en voor iemand met zo’n repertoire is dat zeker aan de korte kant. Gezien haar leeftijd kunnen we het zeker wel begrijpen en we mogen ook vooral blij zijn dat de Amerikaanse op negenenzeventigjarige leeftijd nog besloot om voor het eerst en meteen ook de laatste keer naar België te komen. Dat haar stem niet altijd super was, is zeker ook waar, maar de soullegende compenseerde dat wel ruimschoots met uithalen zoals alleen zij ze kan maken.
ik was bij de show en ze zong voor haar leeftijd geweldig. Alleen de belofte was minstens anderhalf uur en de prijs van de kaartjes waren daar dan ook naar. 100 euro voor een uur vind ik wel erg aan de hoge kant en ook eigenlijk niet kunnen. Daar wordt verder niks over gezegd helaas.