Morrissey @ Stadsschouwburg Antwerpen: Mossyas

Dat Morrissey een veelbesproken figuur is, moeten we niet onder stoelen of banken steken. De man die zijn carrière begon als frontman van The Smiths kan ondertussen niet meer door dezelfde deur met die bandleden en ook zijn, soms felle, uitspraken helpen daar niet bij. Toch blijft de Brit, die dit jaar 64 wordt, een groot publiek aanspreken en dat ziet hem graag komen. Tickets met een prijskaartje van meer dan honderd euro zijn voor hen geen probleem en dus was de eerste van twee shows in de Stadsschouwburg in Antwerpen nagenoeg uitverkocht. We zagen een Morrissey die in vorm was en in iets meer dan een uurtje een bloemlezing van zijn carrière gaf.

Om 20 uur begon er op het podium een filmpje af te spelen, waarna we een halfuur lang werden getrakteerd op muziek uit de jaren stilletjes. Naar het einde toe kwamen er dan clips van onder andere Sex Pistols en New York Dolls naar voor, die het publiek al een klein beetje opzweepten. De zaal begon te borrelen en toen er dan ook nog tv-fragmenten waarin Moz’ naam werd genoemd passeerden, moest hij toch snel het podium opkomen? Het duurde lang, maar eenmaal de lichten na een halfuurtje doofden, stond iedereen plots recht. Jawel, de stoelen in de Stadsschouwburg hadden geen nut meer voor de wilde meute fans van Morrissey. Iedereen moest en zou dit concert staand beleven.

Met “Alma Matters” kwam Morissey vol vertrouwen het podium op. Omringd door zijn vijfkoppige band kon hij in middelpunt van de belangstelling alle aandacht naar zich toe zuigen. De fans op de voorste rijen stonden vlak bij hem en konden hem als het ware aanraken. Dat de zanger dan ook zijn handen uitstak naar die fans, maakte hen nog enthousiaster: ze konden zijn hand aanraken, de hand van de meester die op het podium staat. Als een ware Messias heelde hij al hun zorgen en liet hij de zaal wegdromen van een avondje met hem.

Want de fans van Morrissey, die zijn nog steeds even puberaal als in hun jonge jaren. De medewerkers van Stadsschouwburg vroegen nog vriendelijk aan de toeschouwers om terug te zitten, maar het kwaad was reeds geschied. Een rockshow moet je dan ook staand beleven, en dus was het soms wel wat vreemd om Morrissey in deze setting aan het werk te zien. Zeker bij een nummer als “Irish Blood, English Heart”, dat stevig door rockt, viel dit op. Het publiek wilde gewoon meedoen, maar er stond een barrière van stoelen in de weg om zich volledig te kunnen smijten.

Muzikaal kon Morrissey eigenlijk van begin tot eind bekoren. Hij was niet nors, maar zelfs erg aangenaam op het podium. Met af en een voorspelbare bindtekst waarin hij de titel van het komende nummer vermeldde, zoals bij “Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before” of ‘Some friendships are a waste of time, we have no choice, this is a “Knockabout World”’, voelde het bij momenten iet of wat geforceerd aan, maar dat werd gecompenseerd door zijn soms gevatte reacties op luide schreeuwen vanuit het publiek. ‘How soon is now?’, riep iemand, waarna hij repliceerde met: ‘Never, that’s how soon it is.’ En dat gevatte werkte soms op de lachspieren, waardoor hij toch wel de sympathie van zijn fans over zich kreeg.

Met een bloemlezing uit de rijke carrière van de man, viel toch op dat vooral de songs van The Smiths op het meest herkenning en euforie konden rekenen. “Girlfriend In a Coma” zorgde voor nostalgische gevoelens en werd kort maar leuk gespeeld. “Everyday is Like Sunday” werd dan weer voorafgegaan door een piano-intermezzo dat voor een fijne melancholie zorgde, waarna natuurlijk de hit volgde. Er was zelfs ruimte om het publiek te laten meezingen. Moz zelf hield zijn tamboerijn bij de hand en zorgde op die manier voor de nodige percussie. Dan waren songs als “Let Me Kiss You” en “Knockabout World” op zichzelf minder boeiend, waardoor de set hierdoor bij momenten in wat inzakte.

Ook op de achtergrond van het podium viel wel wat te zien. Vooral oudere foto’s, maar bij “The Bullfighter Dies” schokkende beelden van stierengevechten waarmee Morrissey zijn publiek tegen het geweten probeert te schoppen. Er was ook ruimte voor nieuw werk en dat klonk alvast veelbelovend. “The Night Pop Dropped” klonk best funky en “Without Music the World Dies” is een toffe bluesy track. Hopelijk vindt Moz een label om die nummers uit te brengen, want ook daar is de saga te lang om nu op in te gaan.

Naar het einde toe haalde Morrissey nog eens zijn sterker werk boven van bij The Smiths, met “Please, Please, Please Let Me Get What I Want” en “Half The Person” waarbij de zaal toch net iets euforischer werd. Voor afsluiter “Jack The Ripper” werd er zelfs nog wat rook op podium gespoten en werd alles plots veel donkerder en agressiever, terwijl het voordien vooral luchtig bleek. Hierdoor werden de toeschouwers meer opgejut en toen de man na een kort intermezzo het punky bisnummer “Sweet and Tender Hooligan” inzette met een andere garderobe, sprong de ene na de andere fan het podium op om hem te kunnen knuffelen. Dat werd meermaals in de kiem gesmoord door de security en ook iemand die wilde crowdsurfen, mocht zijn geluk niet omarmen.

Uiteindelijk werd deze krachtige song wel een stevig einde van een heel fijne set. Morrissey gaf geen wereldperformance, daarvoor speelde hij te veel onbeduidende solotracks en was de setting niet ideaal, maar hij bracht alles wel vol overtuiging. Een mix van zijn dromerige indierockliedjes werd het, met af en toe een iets stevigere song om zo de power in de set te behouden.

Vanavond speelt Morrissey nog eens in België en dat in BOZAR Brussel, daar zijn nog een klein deel tickets voor beschikbaar.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Alma Matters
I Wish You Lonely
Stop Me If You Think You’ve Heard This One Before (The Smiths)
Irish Blood, English Heart
I’m Throwing My Arms Around Paris
Jim Jim Falls
Sure Enough, the Telephone Rings
Let Me Kiss You
Girlfriend in a Coma (The Smiths)
The Night Pop Dropped
Everyday Is Like Sunday
The Bullfighter Dies
Istanbul
The Loop
Knockabout World
Without Music the World Dies
Please, Please, Please Let Me Get What I Want (The Smiths)
Half a Person (The Smiths)
Jack the Ripper