Beth Hart @ Stadsschouwburg Antwerpen: Eén brok onversneden emotie

Beth Hart is al jarenlang een graag geziene gast in ons Belgenlandje. De Amerikaanse blueszangeres kwam daarom vorig jaar zelfs twee keer langs, namelijk in OLT Rivierenhof en een uitverkocht Koninklijk Circus. Ook dit jaar kon een Belgisch concert niet ontbreken in Harts touragenda en deze keer mocht de Stadsschouwburg van Antwerpen haar verwelkomen en die was vanzelfsprekend ook weer vrij vlot uitverkocht.

Iets na twintig uur doofden de zaallichten uit en werd het podium verlicht door enkele schemerlampen en neonlichtjes die ons aan de eerste de beste vage jazzclub deden denken. De muziek van Hart leunt zelf soms ook wel in die richting, maar daar moesten we deze keer wel even op wachten. Hart gebruikte het halfstevige openingsnummer “You Belong To Me” om haast letterlijk de brug naar het publiek te leggen en zodoende het middenste gangpad te gebruiken om tussen de fans te staan zingen. Wie dacht dat ze dat trucje wel nog enkele keren zou gaan herhalen was eraan voor de moeite, want Hart had aan één keer genoeg om de connectie met het publiek naar boven te kunnen brengen in haar muziek.

Dat zorgde voor een eerste keer kippenvel tijdens “Sinner’s Prayer”, al was dat toen nog niet van emotie, maar wel van simpele verbazing wanneer de zangeres een schreeuw losliet die zelfs de beste metalzangers -en zangeressen enkel kunnen ambiëren. Daarmee kregen we ook het eerste nummer van haar succesvolle en veelvuldige samenwerkingen met bluesrockgigant Joe Bonamassa en er volgden er al snel nog. Zo werd een ingetogen en van op een stoel gezongen “Your Heart Is As Black As Night” – dat op hetzelfde samenwerkingsalbum stond -ingeleid met een eerbiedig introductie aan Melody Gardot, die het nummer oorspronkelijk schreef. Hetzelfde gold voor Tom Waits’ “Chocolate Jesus”, dat door de haast waltzachtige pianomelodie volledig aansloot bij de jazzclubsfeer.

Na de zwalpende – en dat bedoelen we op de best mogelijke manier – deuntjes was het dan tijd voor de snellere nummers. Een sterk piano-aangedreven versie “Bad Woman Blues” werd zelfs nog meer uptempo gespeeld dan het origineel al was, waar de Amerikaanse zangeres nadien om moest lachen. Ze vertelde het publiek dat drummer Bill Ransom haar door het opkrikken van het tempo nu zou proberen terugpakken door het tempo voor haar wat te verhogen en verontschuldigde zich alvast voor eventuele fouten. Echter volgde een volledig foutloze en inderdaad uiterst snelle “Spirit of God”, dat door het hoge tempo ook werd meegeklapt door het publiek.

De chemie tussen Hart en haar bandleden was ook simpelweg van te smullen. Op tijd en stond vernoemde ze hun namen en volgde een verhaal over haar band of wat interactie. Daarbij werd ze enkele keren tot huilen toe ontroerd, maar dat de Amerikaanse zangeres, mede door haar bipolaire stoornis, één brok onversneden rauwe emoties, is wist iedere aanwezige natuurlijk al veel langer dan vandaag. Het zorgde er voor dat het publiek er, wanneer er ruimte voor was, ook om kon lachen net zoals Hart zelf, maar het zorgde ook voor enkele momenten die ons de krop in de keel bezorgden. “War In My Mind” wist dat met de band te doen, maar het was vooral toen ze helemaal alleen aan de piano zat dat Hart zich tot in het allerdiepste van onze ziel wist te zingen. Blijkbaar werd “Mechanical Heart” door de Belgische fans massaal aangevraagd op sociale media en werd ze dit ook verteld door haar sociale media-manager. Het verzoek werd ingewilligd en daar mogen we haar media manager op onze blote knieën voor bedanken, want de kaalheid van een arrangement bestaande uit enkel en alleen Beth Hart en haar piano, is er eentje van ijzingwekkende en tegelijk ook hartverwarmende schoonheid.

Ook het laatste solonummer was een voltreffer. “Leave the Light On” is misschien wel de grootste klassieker van de zangeres en wederom volstonden haar vocale uithalen en weemoedige pianospel, dat de zielsangstige boodschap met verve wist over te brengen. Het leverde een muisstil publiek op dat haar nadien trakteerde op het langste applaus van de avond. Dat betekende echter nog niet het einde van de show, want nadien verscheen haar band weer op het podium. Deze keer zaten ze zelf ook vooraan op het podium en dat met uitsluitend akoestische instrumenten. “Sugar Shack” werd aangedreven door de zwoele djembéritmes en de akoestische gitaar van Jon Nichols, wat heel wat filmende smartphones alsook meeklappende fans veroorzaakte, al werd het nummer wel wat te lang uitgerekt om te blijven boeien. Ook Hart zelf nam niet veel later de akoestische gitaar ter hande en we waren haast vergeten dat ook zij dat instrument uitstekend kan bespelen. Met name tijdens de intro van “House Of Sin”, waar haar gitaarspel mooi in harmonie trad met de twaalfsnarige gitaar van Nichols.

Na het akoestisch onderonsje verlieten Hart en haar band het podium terwijl ze een staande ovatie in ontvangst namen. Niet veel later stond ze samen met Nichols terug op de planken om een ingetogen en helaas net niet genoeg onderhoudende “Thankful” te brengen terwijl ze op het podium neerzat. Dat het een favorietje van de fans is, zorgde ervoor dat ze er wel heel makkelijk mee weg kwam. Ze nodigde haar band vervolgens uit om nog een staande ovatie te ontvangen, terwijl de gangpaden zich vulden met fans. Even teasde Hart volledig a capella Led Zeppelins “Black Dog”. Echter opteerde ze finaal voor een ander lied van haar Led Zeppelin-coveralbum, maar misschien was “Whole Lotta Love” zelfs nog een betere keuze. Het publiek bleef rechtstaan en er werd natuurlijk ook gedanst en geheadbanged terwijl de zangeres hardrockend haar show afsloot. Na een laatste keer gejoel en applaus verdwenen zowel band als Hart, na bijna twee uur, voor een laatste keer van het podium.

Beth Hart bewees wederom nog eens waarom ze hier zo graag gezien is. De zangeres wist ons omver te blazen met haar (blues)rocknummers, te emotioneren met haar ballades en te doen lachen door middel van haar korte intermezzo’s. Dat we redelijk wat nummers kregen van het eerste soul- en bluescoveralbum samen met Bonamassa was een groot pluspunt, al misten we wel de oerklassieker “I’d Rather Go Blind”. Gelukkig werd dat ruimschoots gecompenseerd door een gevarieerde set waarin Hart al haar muzikale gezichten en al haar emoties kwijt kon.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!