Vorig jaar bracht Van Morrison met What’s It Gonna Take? nog een album uit, dat bij een heleboel fans voor verdeeldheid zorgde. Muzikaal en vocaal was het album zeker wel in orde, maar de boodschap die de Noord-Ier met zijn nummers wou overbrengen was er eentje waar niet iedereen op zat te wachten. Morrison is namelijk tegen de covidvaccinaties, wat hij op Latest Record Project: Volume 1 al heel duidelijk maakte. Op What’s It Gonna Take? richtte hij zich gelukkig wat meer op de overheid en algemene maatschappijkritiek, wat wel nog verteerbaar was.
Er zal geen enkele fan kunnen klagen over het nieuwste album van Van The Man, want hij beperkt zich tot covers van blues- en folkklassiekers. We zouden hem een gebrek aan originaliteit kunnen verwijten, maar we kunnen ons levendig inbeelden dat fans liever een album te horen krijgen met teksten die de tand des tijds hebben doorstaan, dan een plaat die nagenoeg uit gezeik over vaccinaties bestaat.
Net zoals de voorgaande albums is ook Moving On Skiffle er eentje waar je je tijd voor moet nemen, want met z’n drieëntwintig (!) nummers duurt het album meer dan anderhalf uur. Zoals de titel ook al deed vermoeden wordt ieder nummer gebracht in de skiffle-stijl en we moeten bekennen dat er maar vrij weinig mensen zitten te wachten op een skiffle-album van ruim negentig minuten, vooral omdat het genre echt wel zeer gedateerd aanvoelt.
Door de immens typische instrumentatie van het genre vallen de liedjes ook bijna niet uit elkaar te houden en blijft er maar weinig echt hangen. Wie ons na een luisterbeurt of drie het verschil weet te vertellen tussen “Careless Love” en “Take This Hammer”, verdient een medaille. Als liedjes op zich is het misschien wel geestig, maar eens je er meer dan zes na elkaar gehoord hebt, is het wel gewoon genoeg geweest. Zoals wijlen premier Paul Van Den Boeynants ooit zei: ’trop is te veel en te veel is trop’.
Toch zijn er ook enkele lichtpuntjes te vinden op Moving On Skiffle en dat mogen we wel heel letterlijk nemen. “This Loving Light Of Mine” weet namelijk onze aandacht wel weer even te wekken, al ligt dat voornamelijk aan het feit dat de originele versie een oerklassieker is. Daarvoor moet je -mocht je echt heel het album luisteren- wel doorheen de eerste zeven nummers geraken. Verder springen ook “Come On In”, dat aan Tom Waits doet denken, en “Greenback Dollar” in het oog. Laatstgenoemde doet dat door de nadrukkelijke aanwezigheid van een saxofoon, die het allemaal wat spannender weet te maken.
Het album kabbelt los van dat voornamelijk verder, zonder uitschieters en zonder al te veel variatie, waardoor we al snel weer verveeld geraken. Zelfs “I’m So Lonesome I Could Cry”, origineel van Hank Williams, weet ons er niet bovenop te krijgen. Gelukkig komen er naar het einde toe wel nog wat songs die zich wel van de rest kunnen onderscheiden zoals “Cold Cold Heart”, dat voorzien wordt van een zalige saxofoon. Ook “Worried Man Blues” slaagt erin om eruit te springen en ook vocaal klinkt Van Morrison hier nagenoeg het best van heel het album, al moet gezegd worden dat hij doorheen heel het album wel vrij goed bij stem is. De monotone muzikale verpakking is dus echt doodjammer.
Het is haast ironisch dat afsluiter “Green Rocky Road” een van de hoogtepunten is van het hele album, aangezien het nummer negen minuten duurt. Voor het eerst en natuurlijk ook voor het laatst krijgen we een nummer dat instrumentaal gezien niet vastgeroest zit in het patroon van de voorgaande 22 nummers. De kalme en gemoedelijke sfeer, die zich manifesteert door een verfrissende viool, is er eentje die hoogst welkom is. Het zorgt ervoor dat we Moving On Skiffle op een positieve noot afsluiten en dat hadden we een halfuur daarvoor toch niet zien aankomen.
Van Morrison heeft altijd gewoon zijn zin gedaan en dat kunnen we alleen maar bewonderen, maar helaas zorgt dat er ook voor dat Moving On Skiffle over de hele lijn geen album is waar we nog veel naar zullen luisteren. Er staan enkele zeer leuke nummers op het album, die helaas teniet worden gedaan door het merendeel van de andere liedjes, want die zijn simpelweg te inwisselbaar. De conclusie is simpel: op Moving On Skiffle staat teveel vulling en te weinig liedjes die de plaat kunnen dragen. Denk daar nog de speelduur bij en je zit al helemaal met een album die je nagenoeg nooit meer zal luisteren. Laat ons hopen dat het live allemaal wat beter tot zijn recht komt.
Van Morrison staat op 4 juli in een uitverkochte Koningin Elisabethzaal en staat daags nadien in een net zo uitverkochte Koninklijk Circus.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Come On In”, ons favoriete nummer van Moving On Skiffle, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
