Wij weten niet zo goed wat het is, maar we raken altijd in de ban van artiesten die overduidelijk een gekwelde ziel hebben. Misschien omdat we zulke personen in het dagelijks leven liever mijden om onze eigen mentale gezondheid te beschermen, misschien omdat deze mensen vaak ook de boeiendste muziek weten te maken. Kijk bijvoorbeeld maar naar slowthai. De Brit heeft zichzelf in de afgelopen jaren namelijk geprofileerd als een enfant terrible. Deels heeft Tyron Frampton, zoals die echt heet, dit te danken aan zijn grimmige teksten, deels ook aan controversiële acties als optreden met het afgehakte hoofd van een Boris Johnson-pop tijdens een prestigieuze awardshow. Dit heeft hem een hoop haters opgeleverd, maar ook voldoende fans, waar wij absoluut ook bij horen. Met zijn ijzersterke debuut Nothing Great About Britain in 2019 en de meer introspectieve opvolger TYRON van twee jaar later, heeft slowthai een welverdiend plekje in ons hart veroverd. Het was nog maar de vraag of hij deze lijn zou voortzetten met zijn langverwachte derde album, maar vandaag kunnen we hier met de komst van UGLY eindelijk een antwoord op formuleren.
Laten we er niet te lang omheen draaien: UGLY (wat staat voor ‘u gotta love yourself’) is met gemak slowthai’s allerbeste plaat tot nu toe, met een ijzersterke productie en ongetwijfeld ook een van de beste langspelers die dit jaar het levenslicht al zag. Net als TYRON is UGLY een introspectief album, maar slowthai duikt op deze nieuwste dieper in zijn psyche dan hij voorheen al deed. Frampton is eerlijker en kwetsbaarder dan ooit en deinst niet weg van het exploreren van zijn duisterste gedachten en gevoelens. Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn. Het is soms gewoon ongelooflijk deprimerend, frustrerend en bovenal, verdomd lelijk, en slowthai steekt dit op UGLY niet onder stoelen of banken.
Zijn gevoelens zijn vaak behoorlijk tegenstrijdig en dat maakt slowthai al duidelijk op de opener van de plaat, “Yum”. Het nummer opent met de motiverende woorden: ‘You are great / You are good / You are a king / You are a queen / You’re a genius’, maar al gauw hakt de duisternis erin. Tegen een harde desoriënterende elektronische beat erkent hij dat hij, ondanks de hulp van een therapeut, nog steeds zelfdestructief gedrag vertoont. Hij is een roekeloze alcoholist, verlangt voortdurend naar ruige seks en grijpt nog te vaak naar de drugs. Het komt abrupt tot een einde, met een keiharde schreeuw van slowthai om zijn wanhoop en frustratie nog maar eens te verduidelijken. Die tegenstrijdigheid horen we ook op het imponerende punknummer “Selfish“. Ja, de Brit is dankbaar voor zijn leven en houdt van de mensen om hem heen, maar hij merkt tegelijkertijd dat hij zijn dierbaren continu wegduwt in het kader van eigenbelang.
slowthai maakt er op UGLY geen geheim van dat het eigenlijk gewoon niet zo heel goed met hem gaat. Op het enige echte hiphopnummer van de plaat “Fuck It Puppet” bekent hij dat hij droomt over zijn dood en dat die veel denkt aan zelfmoord. Hier gaat hij op het wonderschone “Falling” verder op in. Tegen een soundtrack van gitaren die ons een beetje doen denken aan een mix van Oasis en Pixies, vertelt slowthai ons dat hij continu het gevoel heeft zijn connectie met de realiteit te verliezen. Hij heeft het idee dat die steeds dieper zinkt en steeds verder wegdrijft van alles dat ook maar iets voor hem betekent. Dat betekent niet dat Frampton niet beter wil worden. Hij wilt wel degelijk van die demonen in zijn hoofd afkomen. Op het fantastische “HAPPY” stelt hij dan ook herhaaldelijk: ‘I would give everything for a smile.’ Het is een heerlijke zin om mee te schreeuwen tijdens deze festivalzomer, maar de wanhoop in slowthai’s stem als die dit blijft zeggen, brengt alsnog een brok in onze keel.
Hij weet op dit punt niet zo heel goed waar hij het allemaal nog voor doet. Op de prachtige, slome albumsluiter “25% Club” vraagt hij zich af wat in het leven nou precies echt is en concludeert hij dat er vrij weinig is dat hem nog pijn kan doen. Dit is ook de boodschap van het minstens net zo mooie “Tourniquet”. Het nummer is wat kleiner met slechts een rustige gitaar en drum die een melancholisch sfeertje creëren, waardoor slowthai’s frustratie nog hoorbaarder is. Hij vraagt zich af wat hij in godsnaam nog kan geven als hij alles al gegeven heeft wat hij heeft. De emotie in zijn stem is rauw, en het klinkt op “Tourniquet” alsof de arme man ieder moment in huilen kan uitbarsten. Het vergt heel wat moeite om helemaal niets te voelen bij het wanhopige, hopeloze einde van het lied.
Op UGLY probeert slowthai het soms ook wat van een zonnigere kant te bekijken. Met “Feel Good“, mét backing vocals van Shygirl, poogt hij zichzelf beter te laten voelen in een slecht moment. Het repetitieve refrein is niet alleen ideaal om mee te zingen, maar werkt voor ons ook behoorlijk motiverend. Op het lekkere Britpopliedje “Sooner” bewijst Frampton dat hij wel degelijk dagen heeft waarop die zich wat positiever en zorgelozer voelt. Echter zijn deze dagen sporadisch. De grote boodschap van UGLY is dat slowthai zijn leven niet zo leuk vindt en dat de wereld ongelooflijk lelijk is. Hij herinnert ons aan de hypocrisie van de Britse politiek en het kapitalisme op de energieke punksong “Wotz Funny” en benadrukt die lelijkheid nog maar eens op de titeltrack van het album. Op deze wordt de Brit vergezeld door niemand minder dan de Ieren van Fontaines D.C. en deze samenwerking leidt tot een uitstekend melancholisch postpunklied dat het ongetwijfeld fantastisch zal doen in een live setting.
UGLY is lelijkheid op het allermooist. Het is een ontzettend kwetsbare kijk in slowthai’s donkerste, duisterste gevoelens en gedachten, maar ook een pijnlijk eerlijke, confronterende weergave van het leven met depressie. Mensen die hier gelukkig niet mee te maken hebben, zullen zichzelf misschien niet heel erg herkennen in UGLY, maar degenen die kampen met soortgelijke gevoelens, zullen ongetwijfeld troost, herkenbaarheid en begrip vinden in het derde album van Engelands enfant terrible. Hij slaagt er op deze langspeler in om rock, hiphop, elektronisch en punk te combineren tot een eigenzinnige maar uiterst smakelijke cocktail, zonder dat de rauwheid van zijn emoties hieraan onderdoor gaat. UGLY verveelt geen enkel moment, maar weet ons juist gedurende twaalf nummers volledig te boeien. Het is misschien voorbarig om dit nu al te zeggen, maar wij zullen niet verrast zijn als slowthai’s nieuwste plaat aan het einde van het jaar op vrijwel ieder eindejaarslijstje staat. Het moet wel heel gek lopen als dat niet het geval is.
Op vrijdag 30 juni staat slowthai op Rock Werchter. Later dit jaar stelt hij UGLY ook nog eens voor op 30 september in de Ancienne Belgique in Brussel.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Tourniquet“, ons favoriete nummer van UGLY in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
