© CPU – Chris Stessens (archief)
Met Mercy bracht John Cale vorige maand nog een fantastisch album uit, dat overal op goede kritieken kon rekenen. Mercy geldt als de weerspiegeling van de eeuwige muzikale vernieuwingsdrang die van Cale zo’n geprezen artiest maakt. Al sinds zijn doorbraak met The Velvet Underground geldt de Welshman als een van ’s werelds grootste muzikanten en liedschrijvers, en met soloalbums als Paris 1919 en Slow Dazzle verstevigde hij die reputatie alleen maar.
Maar John Cale is allerminst iemand die teert op het verleden. Zo koos hij op zijn laatste album resoluut voor samenwerkingen met een jongere generatie artiesten, denk maar aan Weyes Blood, Sylvan Esso en Laurel Halo. Ook de haast futuristische sound van Mercy zorgt ervoor dat de Welshman nog altijd wordt beschouwd als een experimenterende en allesbehalve oubollige artiest.
©Chris Stessens (archief)
Echter hoeft John Cale geen beroep te doen op al die gastartiesten om zijn nieuwste plaat voor te stellen, want hij verschijnt op het podium met enkel drie aanzienlijk jongere rockmuzikanten ter ondersteuning. Stoïcijns staat Cale achter zijn piano en na een korte begroeting trapt hij onder luid applaus het concert op gang met “JUMBO in Tha Modernworld”. Met enkele leuke gitaarlicks en korte solo’s illustreert gitarist Dustin Boyer meteen al waarom Cale voor hem heeft gekozen. De Welshman zelf lijkt eerst helaas niet bijster goed bij stem, maar na de eerste paar nummers loopt dat al een pak beter.
Met “MOONSTRUCK (Nico’s song)” krijgen we ook al snel een van de gloednieuwe nummers. Zoals de titel doet vermoeden, is het een ode aan Nico, met wie Cale een eindje samenwerkte voor The Velvet Underground en ook de periode nadien. Dat de Duitse zangeres geprojecteerd wordt op het scherm dat achter John Cale en zijn band hangt, is dan ook niet meer dan logisch en tevens ook een mooi eerbetoon.
©Chris Stessens (archief)
Dat die projecties een grote meerwaarde zijn, wordt ook nog eens geïllustreerd tijdens “Mercy” en “NIGHT CRAWLING”, dat ondersteuning krijgt van een psychedelische, kleurrijke projectie. Het sluit perfect aan bij de sfeer van de muziek en zo blijkt maar weer dat Cale na al die jaren de truken van de foor al kent. De bijna apocalyptische sfeer van zowel muziek als projecties lijkt ook het publiek te betoveren, daar iedereen voor zich uitstaart zonder ook maar een vinger te verroeren. We kunnen het haast vergelijken met museumbezoekers die urenlang naar een kunstwerk staan te kijken. Het gehele optreden voelt natuurlijk ook aan als een kunstwerk. Cale is niet voor niets een van de meest gerenommeerde artrockers.
Dat hij ook echt kan rocken, bewijst het icoon mooi tijdens “Helen Of Troy”, dat hij trouwens voor de eerste keer live speelt sinds de pandemie. Hij komt daarvoor van achter zijn piano en met zijn Fender Stratocaster-gitaar in zijn handen toont de zanger ook nog eens aan dat hij ook nu nog een fantastisch multi-instrumentalist is. Het publiek kan er duidelijk van genieten en er zijn natuurlijk ook redelijk wat fans die dit unicum op hun smartphone willen vastleggen.
©Chris Stessens (archief)
We hadden het al meerdere malen over de vernieuwingsdrang van de Welshman en tijdens “Half Past France” wordt dat nog eens zeer nadrukkelijk in de verf gezet. Het nummer, dat al vijftig jaar bestaat, wordt in een volledig ander arrangement gespeeld, waardoor we zonder de tekst zelfs amper hadden kunnen weten welk lied hij speelde. De verbaasde blikken in het publiek wanneer het beseft dat hij een van zijn klassiekers brengt, zijn dan ook goud waard. Dat Joey Maramba zijn basgitaar met een strijkstok bedient, zorgt voor nog meer verbaouwereerde blikken, al is het wel jammer dat het merendeel van het publiek hem niet kan zien. Maramba staat namelijk vlak achter Cale opgesteld.
Eens Cale het blik met klassiekers heeft opengetrokken, lijkt er helemaal geen weg terug meer. “Hanky Panky Nohow” van datzelfde Paris 1919 sluit naadloos aan op “Half Past France” en natuurlijk wordt ook dat in een volledig nieuw jasje gegoten. Na dat indrukwekkend slotoffensief, dat nog werd aangevuld met een lang uitgerokken versie van “Villa Albani”, verlaten Cale en zijn muzikanten het podium.
©Chris Stessens (archief)
Natuurlijk krijgen ze een luid applaus, dat nog minutenlang verdergaat. Wanneer Cale en de zijnen terugkeren, geeft een deel van het publiek hen al een staande ovatie, terwijl de zanger zijn medemuzikanten voorstelt aan het publiek. Eens het publiek weer braaf op zijn stoel zit, krijgen we met “Heartbreak Hotel” nog de ultieme toegift. De Welshman en zijn collega’s toveren het Elvis-liedje om in een akelig en onheilspellend nummer. Het toont voor de laatste keer deze avond aan hoe veelzijdig, kunstzinnig en vernieuwend Cale wel niet is. Het publiek weet het zeker ook te appreciëren, want ze geven de muzieklegende collectief een staande ovatie.
John Cale bewees in De Roma dat hij zijn cultstatus absoluut verdiend heeft. De mix van nieuwe nummers en herwerkte klassiekers pakte duidelijk goed uit. Het mag duidelijk zijn dat de Welshman eeuwig zal blijven vooruitstreven, of het nu met nieuwe muziek is, of met nieuwe arrangementen voor liedjes die al vijftig jaar meegaan. Hij blijft altijd evolueren, overstijgt een heleboel muziekgenres en nog veel belangrijker dan dat; hij houdt het vol, zonder daarbij uitschuivers te maken. Noem Cale gerust maar de Pablo Picasso van de muziekwereld.
Facebook / Instagram / Twitter
JUMBO in Tha Modernworld
The Endles Plain Of Fortune
Chinese Envoy
MOONSTRUCK (Nico’s song)
Rosegarden Funeral Of Sores
MERCY
NIGHT CRAWLING
Ghost Story
OUT YOUR WINDOW
Helen Of Troy
Half Past France
Hanky Panky Nohow
Villa Albani
Heartbreak Hotel (Elvis cover)
