Weinig indiebands in Australië zijn momenteel groter en populairder dan Spacey Jane. Het viertal uit Perth bracht afgelopen zomer hun langverwachte tweede album Here Comes Everybody uit en scoorde daarmee weer een dikke voltreffer in eigen land. Op lands grootste radiozender Triple J, zeg maar het Australische equivalent van Studio Brussel, zitten hun nummers al een tijdje in de hoogste rotatie en ook op Spotify worden de nummers gretig gestreamd. Ook buitenhuis gaat het gestaag bergop voor Spacey Jane, wat hun recente uitverkochte tour door het Verenigd Koninkrijk bewijst. Op het Europese vaste land loopt het nog niet zo’n vaart en daar proberen ze met een eerste bezoek verandering in te brengen.
Voor het allereerste optreden van Spacey Jane was er niet bepaald een stormloop op de kaarten. De band moest het bijgevolg stellen met een halfgevulde Orangerie, al bleken ze daar zelf maar weinig van onder de indruk te zijn. Op de tonen van Bee Gee’s evergreen “Stayin’ Alive” kwam het gezelschap gezwind het podium op. De start misten ze alvast niet met het snedig gebrachte “Lunchtime”. Het geluid kon misschien iets beter zijn, maar aan de band lag het in ieder geval niet. Ze smeten zich meteen voor de volle honderd percent en zorgden zo vroeg voor een eerste, kleine hoogtepunt. De energieke start kreeg met “Skin” qua intensiteit niet het verwachte vervolg. Dat maakte Spacey Jane wel goed door voor het eerst met hun knappe samenzang uit te pakken.
Nu we toch even over de zang bezig zijn; altijd even zuiver klonk de aimabele frontzanger Caleb Harper niet. Lag dat aan het redelijke drukke tourschema? Zoveel reizen en optreden had ongetwijfeld een effect op zijn zang, maar een gebrek aan focus zal zeker ook meegespeeld hebben. Gelukkig was het aanwezige publiek wel op afspraak bij “Sitting Up” en konden ze Harper enigszins bijstaan tijdens het refrein. De basgitariste Peppa Lane was tijdens het nummer ook redelijk aanwezig en bracht het catchy nummer de nodige peper. Jammer genoeg ging het met “Yet” tijdelijk bergaf en misten we wat vaart.
Spacey Jane had geen grote showelementen voorzien voor hun allereerste Europese tour, maar dat voelde nooit echt als een groot mis. Met Ashton Hardman-Le Cornu hebben ze immers een zeer presente gitarist in hun rangen, die met zijn grootste bewegingen en sprongen geregeld de aandacht naar zich toe trok. Iets meer weggemoffeld achter haar drums deed Kieran Lama haar opperste best om het snedigste uit haar instrument te beuken, met wisselvallig resultaat helaas. Niet dat ze haar job niet goed deed, maar de nummers gaven haar live net iets te weinig ruimte om haar stempel te kunnen duwen. Enkel tijdens het einde van “Sawteeth” kwam ze in een versnelling, net zoals de rest van de band.
Zodra de set net inzakte, moest het grover materiaal bovengehaald worden en dat deed Spacey Jane ook. “Feeding the Family”, een nummer vanop hun allereerste ep, bouwde de spanning weer op en deed de vier muzikanten iets wilder en harder spelen. De energie zat alvast goed, en dan moest “Thrills” nog komen. Het wild in het rond springen van Ashton Hardman-Le Cornu werkte klaarblijkelijk aanstekelijk, want ook de zaal leek eindelijk te ontdooien. De zang van Harper werd ook iets beter, al kon dat niet maskeren dat “It’s Been a Long Day” een doorsnee song is zonder venijn.
Het mocht en het werd beter met behulp van “Head Cold”. Het bescheiden hitje versterkte bij ons het weekendgevoel en kreeg ons ter voorbereiding van het slotoffensief aardig los. Dat offensief werd met “Lots of Nothing” met veel bravoure ingezet. Ook zonder Benee, die op de deluxe versie van het album te horen is, bleef het nummer makkelijk overeind en deed het ons indiehart sneller slaan. Alleen jammer dat de respons van het publieks iets minder was, want intussen had de band al iets meer reactie verdiend. Dan maar extra gas geven tijdens de encore, moet de band gedacht hebben toen ze “Hardlight” inzette. De dromerigheid in de uitvoering deed ons bij momenten wat denken aan The Haunted Youth, een vertrouwd en herkenbaar geluid met andere woorden. Hun grootste succes spaarden ze als echte vakmensen op voor het einde. “Booster Seat” stelde dan ook niet teleur en bracht net voor tienen nog wat sfeer in de Botanique.
Nog geen uur speelde Spacey Jane in de Botanique, en we bleven dan ook met een gevoel achter dat ze niet het achterste van hun tong hebben laten zien of horen. Voor een band met twee albums en een paar ep’s had het gerust iets langer mogen duren als je het ons vraagt. Desondanks keerden we met een goed gevoel huiswaarts en dat had vooral te maken met de leuke energie die de band verspreidde met hun toegankelijke indierock. Het was weinig complex en daardoor heel toegankelijk waardoor we als publiek heel makkelijk en snel mee waren met hetgeen Spacey Jane live liet horen. Op een Belgisch festival zien we ze in ieder geval graag wederkeren, iets dat ons vroeg of laat wel eens lijkt te gebeuren.
Setlist:
Lunchtime
Skin
Sitting Up
Yet
Sawteeth
Feeding the Family
Thrills
It’s Been a Long Day
Head Cold
Lots of Nothing
Good for You
Encore:
Hardlight
Booster Seat
