In 2016 besloot een bende van vier vrolijke indierockers uit het Australische Perth een band te starten en daar hoor je ons niet over klagen. Spacey Jane, zoals het kwartet zichzelf noemt, brengt vredige en tegelijk levenslustige muziek die de soundtrack van een zwoele, serene zomeravond zou kunnen zijn. Het aanstekelijke geluid van de groep bleef dan ook niet onopgemerkt. Hun tweede single “Feeding the Family”, die uitkwam in 2017, kreeg namelijk meteen heel wat lof van lokale West-Australische radiostations die het nummer een waar radiosucces noemden. Met de twee ep’s die ze daaropvolgend uitbrachten, breidde Spacey Jane dat succes uit naar het gehele continent.
In 2020 volgde dan eindelijk hun debuutalbum Sunlight. Hoewel bassiste Amelia Murray een jaar eerder de band verliet en vervangen werd door nieuweling Peppa Lane, bevestigde Spacey Jane met hun eerste langspeler het levendige, zomerse geluid dat hen voordien typeerde, evenals het succes dat dat geluid hen opleverde. Het album behaalde immers zilver in de Australische hitlijsten en voor de single “Booster Seat” sleepten ze zelfs een ARIA award (de belangrijkste Australische muziekprijs) in de wacht voor nummer van het jaar. Voor de zomer van 2022 voorzien ze ons opnieuw van een fijne soundtrack, al is het soms meer achtergrondmuziek voor de herfstige dagen.
Het album Here Comes Everybody schiet uit de startblokken met de singles “Sitting Up”, “Lunchtime” en “Lots of Nothing” die we eerder al te horen kregen. Eén voor één klinken ze erg opgewekt, hebben ze aanstekelijke melodieën die dagenlang in je hoofd blijven afspelen en worden ze afgewerkt met energieke, catchy refreinen. De rasperige stem van Caleb Harper voegt bovendien het authentieke, ruwere karakter toe dat de muziek van de band kenmerkt. Spacey Jane zoals we ze kennen en graag hebben dus.
De vitaliteit neemt de eerste drie nummers toe, maar bereikt daar ook meteen zijn hoogtepunt. Wie dacht dat dit een album vol dynamische sfeermuziek zou worden, heeft het mis. Met singles als “It’s Been a Long Day” en “Not What You Paid For” toont Spacey Jane zich namelijk van zijn gevoelige kant. De gitaardeuntjes klinken meer ingetogen dan vrolijk en maken zo plaats voor de zang van Harper, die breekbaarder klinkt dan we gewend zijn. De meeste, zoniet alle nummers op het album schreef de frontzanger dan ook vanuit persoonlijke ervaringen zoals de worsteling met zichzelf al dan niet na een liefdesbreuk, en de woelige relatie met zijn ouders. Die enigszins zwaarmoedige thema’s komen volledig tot hun recht in de soberdere singles van het album zoals “Bothers Me”.
Hoezeer we het ook appreciëren dat de indierockband zijn kwetsbare kant blootgeeft, Spacey Jane slaagt er niet meer in het tempo en de energie van het begin van Here Comes Everybody te evenaren. De nummers blijven steken op een rustige cadans, waardoor we na verloop van tijd wat variatie missen. Op “Haircut” eisen de gitaarmelodieën weer meer plaats op, maar het voelt alsof die zich niet volledig kunnen ontplooien. Het afsluitende lied “Pulling Through” begint op zijn beurt fluitend, wat een zorgeloos en blijmoedig gevoel opwekt. Het nummer doet wat denken aan een ballade en zorgt bovendien voor een hoopvolle noot aan het einde van het album, dat gedomineerd wordt door een eerder sombere sfeer. Toch breekt ook deze laatste single niet volledig door. Het zijn fijne nummertjes, dat is zeker, maar ze stillen de honger niet helemaal.
Here Comes Everybody begint veelbelovend met de energieke, zomerse singles die de band als voorproefje eerder al op ons losliet. De zomer gaat echter over in herfst en de belofte van een album vol vrolijke nummers lost Spacey Jane niet in. De Australiërs exploreren daarentegen meer hun fijngevoelige kant en een soberdere muziekstijl. Die mogen er zeker zijn, al dreigt de band zo wel meer in herhaling te vallen. Al bij al bevestigt Spacey Jane met zijn tweede album dat het een crack is in gemoedelijke, sfeervolle muziek brengen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
