© CPU – Kathleen Ooms
Het was alweer vier jaar geleden dat Nick Mulvey naar de Ancienne Belgique, en bij uitbreiding België, afzakte. Het voormalige lid van Portico Quartet bouwde de afgelopen negen jaar een repertoire uit van intieme, maar actuele gitaarliedjes. Dat die al snel gesmaakt werden, bewees de nominatie voor een Mercury Prize met debuutalbum First Mind. Tijdens de lockdown zag de zanger soms hoopvol, soms met lege ogen aan hoe de wereld meer nood heeft aan eenheid. Het is die oproep die vervat zit in zijn derde album New Mythology en vanavond gedeeld kon worden voor een livepubliek.
Openen deed Sandrayati. De singer-sonwriter uit IJsland bleek uit hetzelfde hout gesneden als Nick Mulvey. Gewapend met een akoestische gitaar trok ze een blik intieme liedjes open die het publiek al vroeg op de avond stil kregen. Dat enkele Indonesische nummers, een eerbetoon aan haar roots, niet uit de toon vielen, gaf alleen maar meer aan dat we naar een erg volwassen performance aan het kijken waren. Sandrayati greep in elk nummer terug naar een vogelachtige kopstem en nooit zaten die noten ernaast. Een aangename kennismaking.
Net als vier jaar geleden was de Club van de Ancienne Belgique volgelopen voor Nick Mulvey en zijn gitaar. De zanger heeft al sinds juni vorig jaar een nieuw album uit, maar streek pas gisteren neer op het Europese vasteland. Er zou gedurende de avond dan ook veelvuldig geput worden uit New Mythology. “Prayer of My Own” was daarbij als opener een nummer dat muzikaal het dichtst bij de radiovriendelijke folkkant van Nick Mulvey ligt. Ook bij “Star Nation” en “Begin Again” klonk de zanger opvallend ingetogen. Meermaals liet hij de kans om uit te halen met die klok van een stem bewust liggen voor een meer introspectief geluid. Het publiek, dat schijnbaar bestond uit trouwe fans, kon het vanaf de eerste noten wel smaken.
© CPU – Kathleen Ooms
De muziek van Nick Mulvey zou de hele avond met een elektronisch laagje ondersteund worden. Een muzikant met een opvallende witte baret stond in een hoek rechtsachter het podium vol enthousiasme een mengpaneel te bedienen. In sommige gevallen leverde dat een directe meerwaarde op voor ons heupenwerk. “Another Way To Be” kwam op die manier live mooi tot zijn recht. In andere gevallen was de songstructuur die de zanger op zijn akoestische gitaar opbouwde meer dan sterk genoeg, zonder dat er nog danslaagjes toegevoegd moesten worden. Op zulke momenten leek het eerder alsof een zonderlinge man een intieme conversatie aan het bespieden was vanaf de rand van het podium.
Maar liefst zeven nieuwe nummers zouden de revue passeren, maar Nick Mulvey had ook enkele ‘fan favourites’ in zijn gitaarkoffer steken. “Fever To The Form” kreeg alle gsm’s de lucht in en ook een aangepaste versie van “Cucurucu” deed menigeen in zwijm vallen. Het viel op dat de zanger ervoor koos om zijn nummers live een ander en langer jasje aan te trekken. Tussen al dat lekkers door nam Mulvey de tijd om sommige nummers wat extra te duiden. Vier jaar geleden had de singer-songwriter zijn optreden ook half als praatavond gevuld. Zo ver ging het vanavond zeker niet, maar de link tussen mens en natuur werd wel een aantal keer in de verf gezet. Niet iedereen lust spiritualiteit in grote porties, maar niemand kan ontkennen dat de zanger die symbiose perfect in een goed nummer kan vervatten.
© CPU – Kathleen Ooms
Afsluiten deed Nick Mulvey met twee klassiekers uit zijn tweede album Wake Up Now. In 2017 moest de zanger nog door de recent overleden Burt Bacharach overtuigd worden van de sterkte van die nummers. Deze avond at het publiek uit de hand van het duo “We Are Never Apart” en “Mountain To Move”. Voor het eerst zongen de mensen ook zacht, maar overtuigd mee. Beide liedjes zijn perfecte protestsongs over een wereld die in brand staat, maar die live juist verbinding teweegbrengen. Misschien zijn we allemaal nog niet gedoemd.
Het optreden van Nick Mulvey vervulde vanavond enkele basisvoorwaarden voor een aangenaam concert: een voortreffelijke stem, een setlist met sterke, oude en nieuwe nummers, en een zeer enthousiast publiek. De zanger beloofde volgende keer terug te komen voor een optreden in de grote zaal. Of het zover komt, is onduidelijk, maar dat velen die vanavond aanwezig waren er dan weer bij zullen zijn, behoeft geen twijfel.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Prayer Of My Own
Star Nation
Begin Again
Mecca
Cucurucu
Another Way To Be
Fever To The Form
Shores Of Mona
Causes
Solastalgia (nieuw nummer)
Meet Me There
We Are Never Apart
Mountain To Move
