Rolo Tomassi @ Trix (Club): De fragiliteit van het leven

Rolo Tomassi zou je een oude gediende kunnen noemen in het genre. Al van 2005 zijn ze bezig en met zes albums op de discografie hebben ze al heel wat dat ze kunnen presenteren. De laatste worp, Where Myth Becomes Memory, kwam vorig jaar uit en dat is altijd een goeie reden om terug op tour te gaan. De eerste stop van de Europese tournee hield halt in de Antwerpse Trix, waar ook Holy Fawn en Heriot het beste van zichzelf mochten geven. Het werd een avond vol screams waarbij intensiteit en het leven in de kijker werden gezet.

Heriot © CPU – Nathan Dobbelaere

Heriot wordt door velen gezien als de te ontdekken act binnen sludge en metalcore. Die naam mochten ze waarmaken als eerste band van de avond en hoewel het allemaal heel onschuldig kwam, werd al snel duidelijk dat Heriot geen groep is om zonder handschoenen aan te pakken. Met een dromerige synth werd een mysterieuze vibe gecreeërd, waarna de logge riffs zich doorheen het geheel kliefden en een oerschreeuw alles kapot brulde. De band was duidelijk kwaad en zowel de gitariste als de gitarist brulden de longen uit het lijf. De vocals van Debbie Gough geven de sound iets angstaanjagend terwijl Jake Packer voor de echte power zorgt. Op die manier klinkt Heriot altijd intens, maar wel met de bedoeling om te imponeren. Dat zagen we ook toen de breaks in de nummers naar voor kwamen en ieder bandlid zich volledig smeet dat ze bijna de grond niet meer raakten.

Holy
Fawn © CPU – Nathan Dobbelaere

Opvolger Holy Fawn had dus grote schoenen om te vullen. Zij brachten vorig jaar een album uit, al was het nog maar de tweede in de discografie. De sound van de band was ook iets rustiger in vergelijking met voorganger Heriot, maar dezelfde intensiteit en zin om te leven was er dan weer wel. We hoorden heel wat opbouw in ieder nummer waarin de postrock-vibes toch kwamen bovendrijven. Ieder lied werd zachtjes en gedetailleerd opgebouwd, waarna er dan toch een explosie moest komen. Die werden verzorgd door het strottenhoofd van Ryan Osterman, die zijn clean vocals bij de meer intense momenten afwisselde met stevige screams. Op die manier wist de band voor ieder gevoel in de muziek een juist tapijtje stem te leggen en dat geeft hen alvast iets waarmee we kunnen wegdromen.

We werden dus al stevig opgewarmd voor de avond, waardoor Rolo Tomassi maar gewoon moest binnenkoppen. De productie was door hen al iets indrukwekkender met meer lichten en grotere drums, maar vooral een centrale plek voor frontvrouw Eva Korman. Met haar betoverende stem mocht ze bij “Almost Always” de emoties al meteen hoog laten oplaaien. Het erg kalme nummer bleek nadien een vreemde eend in de bijt, want dit zou de enige song worden waarin enkel de clean vocals werden gebruikt. Met een rustig begin en een episch einde werden we muzikaal meteen goed verwend, om nadien met “Cloaked” volledig uit de droom gehaald te worden en richting een nachtmerrie gestuurd.

Want ook dat is Rolo Tomassi, het gaat van heel dromerig en zelfs magisch naar een onderwereld die zo angstaanjagend is dat het fascineert. De mooie fragiele vocals van daarnet werden door Korman ingewisseld voor agressieve screams. Het was fascinerend om te zien hoe vlot ze tussen de twee wisselde, al zorgde het soms wel voor niet de meeste toonvastheid. De zangeres liep wel bij ieder nummer als een bezetene rond op het podium, waarbij ze altijd aan het bewegen was en aantoonde dat ze er wel staat als frontvrouw. Ze nam de tracks in zich op en bracht ze met de nodige overtuiging naar het publiek.

Waar we eerst veel liedjes uit de nieuwste plaat kregen, waren de subtiele vreugdekreetjes toch vooral voor het oude werk. “Rituals” bleek zo’n knaller van een song dat de hoofden aan het bewegen kreeg en de gitaren overuren liet draaien. De snelle dubbele drums, de stevige riffs of de gierende noise, alles kwam hier in een prachtige cohesie samen. Toch werd nadien snel duidelijk dat de afwisseling tussen het iets rustigere werk en de agressieve muziek af en toe zijn nadelen had. De sleur kwam er wat in en op de momenten dat we moesten wegdromen, kregen we het gevoel het al eens eerder gehoord te hebben.

Gelukkig waren er op het podium mooie visuals waarvan we konden wegdromen en werd er af en toe eens verrassend uit de hoek gekomen. De piano-intro van “Contretemps” kreeg iedereen bijvoorbeeld stil en bij “Stage Knives” werd gezamenlijk geheadbangd door de logge gitaarsounds. Toch voelden we dat er af en toe meer inzat. Dat lag deels aan de mix van het geluid, want af en toe kwamen de clean vocals er niet uit, maar ook door de opbouw van de set die te veel rustpauzes inlaste en te plots veranderde. Toch was de overgang van het kalme “Contretemps” naar het hevige “Prescience” een heerlijk extraatje. Want op die manier werden we met de neus op de feiten geduwd en toch nog eens volledig wakker geschud.

Het bleek meteen ook het einde van de avond te zijn, want net toen de band het podium verliet en de spanning werd opgebouwd richting bisronde, kreeg iemand in het publiek een epilepsieaanval. Alle lichten werden gedoofd en de muziek uitgezet en het was een kwartier wachten tot de persoon in kwestie door de ambulance geholpen was. Het toont nog maar eens de fragiliteit van het leven. Voor Rolo Tomassi was het hierna niet meer nodig om nog verder te doen en dat bleek een goede keuze te zijn. De band gaf een intense set waarbij clean vocals en screams afgewisseld werden, intense gevoelens tot het uiterste werden gedreven en we van licht naar donker en teruggingen. Het leven in een concert, zo kan je het ook omschrijven.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Almost Always
Cloaked
To Resist Forgetting
Labyrinthine
Rituals
Opalescent
Stage Knives
Aftermath
Flood
Mutual Ruin
Contretemps
Prescience