De coronapandemie zorgde wereldwijd voor onmiskenbaar veel miserie, maar heel af en toe zorgde de bijhorende lockdowns ook voor kleine positieve gebeurtenissen. Zo besloten Graham Coxon en Rose Elinor Dougall tijdens een benefietperformance in de lockdown van 2020 om hun creatieve krachten te bundelen in een muzikale samenwerking. Coxon kennen we natuurlijk als de gitarist van Blur, Dougall is dan weer bekend van The Pipettes en samenwerkingen met Mark Ronson. Het project dat de twee uit de grond hebben gestampt luistert naar de naam The WAEVE en net als de schrijfwijze doet vermoeden zijn er heel wat dwarse randjes aan verbonden. Wanneer een gitaaricoon van de Britpop uit de jaren negentig en een hitgevoelige popfee uit de nillies de handen in elkaar slaan om muziek te maken, dan kan je natuurlijk verrassende resultaten verwachten. De single “Something Pretty” deed ons vorig jaar al zoiets vermoeden en nu is er de titelloze debuutplaat om dit verder te bekrachtigen.
Coxon en Dougall zijn geen groentjes in de muziekwereld, maar toch riepen ze voor de productie van hun debuut de hulp in van James Ford. Hij vormt samen met Jas Shaw Simian Mobile Disco en stond in het verleden al achter de knoppen bij groepen als Arctic Monkeys, Shame, Florence + The Machine en Foals. Ford weet dus maar al te goed hoe een goede plaat gemaakt moet worden en bewijst dat nog maar eens met The WAEVE. De plaat is gezegend met een loepzuivere productie. Wat opvalt is dat de gitaar niet echt een prominente rol inneemt. De nadruk ligt veel meer op grooves, ritmes en sfeerschepping dan op rechttoe-rechtaan gitaargeweld. Zo horen we Graham Coxon zelfs meer op saxofoon dan op z’n gekende snaarinstrument. Het maakt van The WAEVE een verrassende plaat, al slaagt het album er niet in om met een wirwar van genres de hele tijd te blijven boeien.
De veelheid aan verschillende stijlen wordt al meteen duidelijk in het openingssaldo van de plaat. Opener “Can I Call You” begint als een dromerige sleper op de piano maar ontploft al gauw in nerveuze postpunk met gierende gitaarfeedback en loeiende saxofoons. “Kill Me Again” is een sterk duet waarin lichte eighties krautrock wordt geserveerd, “Over And Over” een gevoelige pianoballade met heel wat psychedelische gitaaruitbarstingen. Het zijn drie sterke nummers waarmee Coxon en Dougall de deur intrappen en ze zetten meteen de gevarieerde toon voor de rest van de plaat.
In elk nummer wisselen Coxon en Dougall elkaar af qua zang en meermaals ontmoeten ze mekaar in de samenzang van een refrein. De hemelse stem van de jonge Dougall vormt een ideaal tegengewicht voor het eerder monotoon geneuzel van Graham Coxon. Af en toe vallen de puzzelstukjes qua zang en muziek echt goed in elkaar en schemert de sterkte van het duo helemaal door. In het melancholische “Sleepwaling” of het tedere “You’re All I Want To Know” bijvoorbeeld, of in het filmische “All Along”. Het zijn songs die een tipje van de sluier lichten van wat voor potentieel de samenwerking tussen Coxon en Dougall in de toekomst nog kan brengen.
Ondanks de vele sterke punten heeft The WAEVE ook enkele pijnpunten. Zo zorgt de diversiteit aan stijlen in zekere zin voor een gebrek aan eenheid. De sterke productie zorgt er voor dat de plaat samenhangend klinkt, maar als luisteraar worden we wel voortdurend heen en weer geslingerd tussen songs die variëren van dromerig tot druk. Heel wat nummers klokken bovendien af boven de vijf minuten en met een speelduur van bijna een uur duurt het geheel van tien nummers te lang. Zo mochten de chaotische ballad “Undine” en het tweede deel van het slepende “Drowning” zeker ingekort worden, al was het in dat laatste nummer maar om die drammerige saxmelodie niet te moeten horen.
Over de kam genomen is The WAEVE een degelijke en interessante plaat. Het album bevat enkele inventieve hoogtepunten en combineert de muzikale scherpte van Coxon wonderwel met de engelenstem van Dougall. De plaat is iets te langdradig en wispelturig om de hele tijd te blijven boeien, maar dat zal de fans van het duo worst wezen. Wij kijken er alvast naar uit om het materiaal van The WAEVE eens live te horen. Momenteel zijn er nog maar een beperkt aantal concerten buiten het Verenigd Koninkrijk gepland, maar wij kruisen nog onze vingers voor een passage op de Belgische of Nederlandse zomerfestivals.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Sleepwalking”, ons favoriete nummer van The WAEVE, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
