Angèle @ Sportpaleis: De prinses en het apathische publiek

Toen Angèle een kleine vijf jaar geleden haar clubtour in een mum van tijd wist uit te verkopen met slechts één nummer achter haar naam, werd eigenlijk al duidelijk dat de Brusselse in de wieg was gelegd voor meer. En meer, dat kwam er, want ondertussen mogen we de jongste telg van de familie Van Laeken zonder overdrijven ’s lands grootste popster noemen. De adelbrieven die ze kan voorleggen zijn vandaag de dag ook niet min, want met Brol en Nonante-Cinq leverde ze twee succesvolle albums af waarmee ze in binnen- en buitenland hoge ogen wist te gooien. In de tussentijd volgden ook nog modellencampagnes, filmrollen, een samenwerking met alsook shows als voorprogramma van Dua Lipa en een internationale tournee. Het huidige luik van die tour loopt tegenwoordig op z’n einde, en dat natuurlijk in de grootste zalen in eigen land, te beginnen in het Sportpaleis.

Nog voor we met z’n allen een duik namen in de wereld van Nonante-Cinq, mocht MEYY het Sportpaleis opwarmen. Dat overigens voor de tweede keer op korte tijd, want voor Oscar and the Wolf mocht ze onlangs ook al het voorprogramma verzorgen in Antwerpen. Dat Charlotte Meyntjens het talent heeft om grotere zalen te vullen, lijkt bij deze dan ook duidelijk. Vanop haar witte, cilindervormige verhoogje vuurde ze haar donkere beats af op een zaal die ze helaas rechtstreeks terug richting podium katapulteerde. Het Sportpaleis is nu eenmaal een gigantische galmbak, maar naarmate de zaal zich vulde, kwam het geheel toch beter tot z’n recht. Zo was MEYY’s cover van “The Hills” van The Weeknd zeker een hoogtepuntje, maar was het ook mooi hoe duizenden smartphonelampjes oplichtten tijdens “Famous”. De ene Brusselse zette dus de toon voor de andere, want Meyntjens zong zich gisterenavond meermaals in de kijker.

Na een halfuurtje wijvenschijven van onder andere Katy Perry en Britney Spears mochten we klokslag negen uur ons opmaken voor een rollercoasterritje. Dat mag je overigens best letterlijk nemen, want met behulp van de LED-muur die de achterkant van het podium vormde, werden we letterlijk meegenomen in de wereld van Nonante-Cinq. Je zou dan ook verwachten dat toen Angèle na het introductiefilmpje als een echte popster plots middenin dat scherm opdook, de zaal helemaal uit zijn dak zou gaan, maar niets was gek genoeg minder waar. Het Sportpaleis raakte maar met moeite mee in opener “Plus de sens” en ook opvolger “Tu me regardes” werd vrijwel apathisch onthaald. De zangeres leek zich daar zelf gelukkig weinig van aan te trekken, want met een handvol dansers en een liveband die dat tweede nummer meteen naar een hoger niveau tilde, was wat op het podium gebeurde niets minder dan een aangenaam begin.

Toen er met “La loi de Murphy” dan een eerste hitje passeerde, schoot het Sportpaleis toch opeens wakker. De debuutsingle van Angèle zit sinds kort weer in de originele versie in de setlist en dat wierp meteen zijn vruchten af. Het publiek zong de ‘One time / Two times’ dan ook nog wat aarzelend uit volle borst mee, waardoor de sfeer er met mondjesmaat gelukkig wat in kwam. Dat er niet veel later met “Oui ou non” en “Tout Oublier” nog twee hitjes de revue passeerden, werkte dat natuurlijk in de hand.

Helaas bleek niet veel later dat Angèle niet de optimale keuzes had gemaakt bij het samenstellen van de setlist, want de boel zakte meteen daarna redelijk in. Met onder andere “Pensées positives”, “On s’habitue” en “Perdus” volgden er een reeks minder bekende nummers, waardoor het Sportpaleis weer richting zijn statische houding keerde. De Brusselse zelf probeerde dat wat op te vangen door zwoele choreo’s, maar maande het publiek evengoed aan om mee te zwaaien. Dat hielp op zich wel, maar je had nooit echt het gevoel dat er veel energie in de zaal hing. Dan maar iets anders proberen, want met “Ta reine” wist Angèle wel te raken. Met de lesbische vlag over haar schouders wist ze het Sportpaleis te beroeren met het prachtige nummer, waarna het geheel weer openbrak met een rock-achtige outro. Best sterk.

Dat zorgde gelukkig ook voor een opflakkering, want het glitterende “Les matins” liet het Sportpaleis meeklappen, waarna er met “Je veux tes yeux” nog eens een hitje voorbijkwam. Bij die laatste was het weliswaar iedereen behalve Angèle die zijn plekje in de schijnwerpers mocht opeisen, want waar haar liveband de show stal met een gigantisch coole outro, waren het aan de andere kant de dansers die elk het beste van zichzelf gaven. Het waren die dingen die van hetgeen de Brusselse bracht een echte live-ervaring maakten. We moeten namelijk eerlijk zijn, afgezien van het matige enthousiasme bij het publiek, was wat er op het podium gebeurde wel tot in de puntjes uitgewerkt. Ook het feit dat Angèle, en dat is in het verleden wel eens anders gebleken, bijzonder goed bij stem was, zorgde er alleen maar voor dat het popstergehalte nog een tikkeltje hoger ligt.

Met “Amour, haine & danger” kregen we dan een nieuwigheidje in de set, gezien het nummer nog niet zo lang geleden het levenslicht zag. Het zorgde meteen ook voor een leuke technische extra, want in de song over de gevaren van sociale media, filmde Angèle zichzelf permanent met haar smartphone, wat dan ook gestreamd werd op het grote scherm achter haar. Opnieuw een opflakkeringetje bij het publiek overigens, maar nog steeds niet die gehoopte steekvlam.

Het gaspedaal werd bijgevolg ook even losgelaten, want Angèle nam voor het volgende deel van de set plaats achter haar piano. Zo bracht ze het ietwat voortkabbelende “Jalousie”, maar bleek “Taxi” dan weer wel een hoogtepunt door de duizenden lampjes die de zaal magisch verlichtten. Ook “Solo”, anders zo’n opzwepend popnummertje, werd in een pianojasje gegoten. Op zich niets verkeerd mee, maar het hielp achteraf gezien gewoon niet echt bij de omstandigheden. Een paar ups en downs dus, maar na regen komt gelukkig zonneschijn, want het beste bewaarde de Brusselse voor het laatste, te beginnen met een special guest. Het Sportpaleis werd namelijk getrakteerd op een wereldpremière, want voor het eerst ooit brachten Tamino en Angèle hun samenwerking “Sunflower” samen live. Die klonk eerder deze week in het Koninklijk Circus al betoverend, maar door de twee het nu samen te zien brengen, werden we toch overvallen door een nog magischer gevoel.

Dat gevoel werd nog even vastgehouden, want voor “Tempête” werd er een doorzichtig gordijn voor het podium gehangen, waarop een storm werd geprojecteerd. Die werd heviger telkens het nummer grootser werd, waardoor we zowel een visueel als muzikaal spektakel te zien kregen. Dat was natuurlijk ook te danken aan de indrukwekkende uithalen die Angèle uit haar strottenhoofd perste, want het moet gewoon gezegd dat ze vocaal haast op geen foutje te betrappen viel.

En zo waren we meteen ook aanbeland bij het laatste deel van de, overigens langer dan twee uur(!) durende, set. Het tempo mocht nog een keertje de hoogte in, want met onder andere “Libre” en “Fever” kreeg het Sportpaleis nog een paar fijne pophitjes te horen. Toch was het afsluiter “Balance ton quoi” die de boel pas voor de eerste keer écht in vuur en vlam zette. Eindelijk sprong het publiek een tikkeltje uitbundiger mee en stonden de mensen die al de hele avond apathisch op hun stoeltje zaten recht. Het enthousiasme was daar dan plots, weliswaar dik anderhalf uur te laat. En klaarblijkelijk ook niet aanwezig genoeg om het lang te blijven vasthouden, want bij de bisronde was de storm alweer gaan liggen. “Démons” klonk gelukkig wel zwoel, maar afsluiter “Bruxelles je t’aime” vatte de concertbeleving eigenlijk perfect samen; flets.

Voor het erop lijkt alsof Angèle in het Sportpaleis een slechte show neerzette, willen we alles graag nog even nuanceren. De Brusselse is, zeker na gisterenavond, nog altijd de grootste popster van het land. Productioneel gezien zit haar set gigantisch goed in elkaar en de routine nam nooit de bovenhand op het spontane. Ook dat Angèle haar uiterste best deed om het publiek telkens in het Nederlands aan te spreken, zorgde voor een schattige sympathie. Het jammere was echter dat het publiek die liefde niet echt terug leek te geven aan de zangeres, waardoor het geven-en-nemenprincipe van een concertbelevenis helemaal wegviel. Ja, Angèle in het Sportpaleis was zowel vocaal, muzikaal, stilistisch als productioneel gewoon een hele fijne popshow. Het enige wat we erop konden aanmerken is dat ze een aantal nummers (lees: de minder bekende, saaiere) van de setlist mag schrappen, zeker omdat een show van meer dan twee uur gewoonweg te lang aanvoelt.

Het jammere was gisterenavond vooral dat het publiek de concertbeleving een pak minder heeft gemaakt dan gehoopt. Als je een ticket voor je favoriete artiest koopt, maar er dan gewoon voor Piet Snot naar staat te gapen – of zelfs liever naar het voetbal kijkt! – dan zorg je gewoon voor een dubbel gevoel binnen de zaal.

Volgende week trekt Angèle terug naar haar thuisstad Brussel, want op 19, 20, 21 en 22 december is het de beurt aan Vorst Nationaal!

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Plus de sens
Tu me regardes
La loi de Murphy
Pensées positives
Oui ou non
Tout Oublier
On s’habitue
Profite
Ta reine
Perdus
Les matins
Je veux tes yeux
Amour, haine & danger
Jalousie
Taxi
Solo
Sunflower (met Tamino)
Tempête
Mauvais rêves
Libre
Flou
Fever
Balance ton quoi