Het is vandaag feest ten huize Van Laeken, want niet alleen blaast dochter Angèle op dit eigenste moment 26 kaarsjes uit, om dat te vieren brengt ze ook nog eens haar langverwachte tweede album Nonante-Cinq een weekje eerder uit dan gepland. Dat is natuurlijk lang niet de enige reden waarom papa Marka, mama Laurence Bibot en grote broer Roméo Elvis trots mogen zijn op de jongste telg van het gezin. Nog voor de release van haar debuutplaat Brol was de Brusselse al alomtegenwoordig en nu, ongeveer drie jaar later, lijkt haar populariteit nog steeds maandelijks exponentieel te groeien. Gigantische arenashows, een samenwerking (en hechte vriendschap) met Dua Lipa, een Chanel-modellencampagne, een rol in de nieuwe Astérix-film en onlangs een Netflix-documentaire… er lijkt maar geen einde te komen aan het lijstje.
Of Angèle wel zoveel schijnwerpers verdient, laten we in het midden. Wat wel vaststaat, is dat ze met Nonante-Cinq een over het algemeen zeer degelijke tweede plaat heeft gemaakt, die al die populariteit nog een extra duwtje in de rug zal geven. Haar nieuwste creatie zal weliswaar geen even grote schokgolf veroorzaken zoals Brol dat deed, maar het ziet er wel naar uit dat de zangeres wederom heel wat nieuwe zieltjes voor zich zal winnen. Dat komt door de volwassenheid en vastberadenheid die ze uitstraalt op haar tweede plaat: Angèle weet meer dan ooit wat ze wil, en dat is de wereld veroveren.
Dat Van Laeken van Nonante-Cinq in z’n geheel een meer gesofisticeerde en diepgaande plaat in elkaar wist te steken, is op zich geen verrassing. Ze had nu namelijk veel meer tijd, ruimte en ervaring, gezien het bij Brol zelfs nooit de bedoeling was om een album te maken, tot de muziekindustrie en de daarbij horende gigantische druk zich ermee kwam bemoeien. Dat betekent daarentegen niet dat album nummer twee barst van de wereldschokkende of fantastische nummers, maar het ziet er wel naar uit dat ze stuk voor stuk gigantisch hard zullen aanslaan. Zo speelt “Bruxelles je t’aime” al sinds de singlerelease non-stop in ons hoofd en lijkt ook het nieuwe “Plus de sens” een vaste waarde te worden op je favoriete radiozender. Een ding is zeker: Angèle profileert zich nog steeds als het schattige zonnetje in je leven.
Toch mogen we vandaag kennismaken met wat nieuwe kantjes van de Brusselse. Zo ontdekken we op “Libre” dat dat zonnetje ook zwoel uit de hoek kan komen dankzij een sexy baslijn en wat synths, die ervoor zorgen dat er een discobal, beschenen met roze, groene en oranje lichtjes, naar beneden daalt. Angèle durft dus wat meer buiten de lijntjes te kleuren, want op het zwoele nachtclubfeestje dat “Pensées positives” voorstelt, neigt ze zelfs wat richting rappen. Het feit dat ze ooit mocht komen opdraven als feature op Damso’s album Lithopédion, zal daar ongetwijfeld wel wat mee te maken hebben, al spelen de twee anno 2021 op hetzelfde niveau. In “Démons” hangt er een interessante chemie tussen de twee en dat is dus geen verrassing. Dat het nummer een dikke hit in wording is, nog minder.
Wie er sinds dag één bij is, weet dat Angèle haar eerste stappen in de muziekindustrie zette vanachter haar rode Nord Stage-synthesizer. Dat pianoliedjes bijgevolg een van haar sterkste troeven zijn, maakt ze ook op Nonante-Cinq duidelijk. Zo weet ze met “Taxi” moeiteloos onze gevoelige snaar te raken en brengt ook “Mots justes” ons met ons hoofdje in de wolken. Toch kunnen we “Mauvais rêves” misschien wel als orgelpunt zien binnen dat drieluik, gezien de Brusselse hierin zowel groots als melancholisch kan klinken binnen de intimiteit van het nummer.
Uiteindelijk kunnen we concluderen dat Angèle op Nonante-Cinq Angèle blijft. Dat getuige ook het fijne liedje en hit in wording “Solo”, het schattigere “On s’habitue” of het leuke electropopdeuntje “Tempête”. Stuk voor stuk nummers die een glimlach op je gezicht toveren, maar die ook perfect op Brol of La Suite hun plekje op de tracklist hadden gevonden. Op zich dus niets nieuws onder de zon, maar in deze grauwe periode is een straaltje zonneschijn ook al meer dan voldoende om een vorm van gelukzaligheid te creëren.
Adele heeft er tijdens haar carrière een sport van gemaakt om haar albums te vernoemen naar haar leeftijd, Angèle knipoogt dan weer naar haar geboortejaar. Een titel die veel meer betekent dan ze op het eerste zicht doet uitschijnen, gezien Nonante-Cinq de Brusselse hoorbaar veel nauwer aan het hart ligt. Betekent dat bijgevolg ook dat ze daardoor de torenhoge verwachtingen helemaal heeft weten in te lossen? Ja en nee. Meerwaardezoekers of snobistische critici zullen ongetwijfeld struikelen over het feit dat de zangeres, zeker op muzikaal vlak, weinig verrast. Toch kunnen we niet ontkennen dat de tweede creatie van onze nationale diamant in z’n geheel een bijzonder degelijke plaat is, die zowel haar populariteitsgroei als haar imago en totaalbeeld enkel en alleen maar ten goede zal komen.
Zal er een nummer uit Nonante-Cinq binnen pakweg twintig jaar in de hoogste regionen van De Tijdloze opduiken? Neen. Zullen zowat alle nummers uit Nonante-Cinq door tienduizenden wereldwijd worden meegebruld in zowel tot de nok gevulde arena’s als op nationale radiozenders? Zonder enige twijfel. Kortom, Angèle blijft Angèle en zal dankzij haar tweede plaat een volgend stapje zetten richting wereldheerschappij.
Vanaf volgende week vrijdag ligt Nonate-Cinq in fysieke vorm in de winkel. Angèle speelt op 16 mei in een uitverkocht Vorst Nationaal, maar niet getreurd, want op 19, 20, 21 en 22 december doet ze die zaal opnieuw aan. Een weekje eerder, op 10 december, staat de Brusselse in het Sportpaleis. Komende zomer kan je haar ook al aan het werk zien op Dour, al zullen daar ongetwijfeld nog heel wat festivaldata bijkomen.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
