The Cure @ Sportpaleis: De genezing voor meerdere generaties

Er zijn maar weinig bands die zo tijdloos zijn als The Cure. Dat bewees de band eind vorig jaar nog maar eens door in een mum van tijd het Sportpaleis uit te verkopen en nee, het is niet enkel de oude garde die tickets kocht. Dat The Cure ook nog altijd twintigers en dertigers weet te bereiken, bewijst ook nog maar eens dat er simpelweg geen tijd staat op hun muziek.

Het is trouwens alweer een eindje geleden dat de Britse band ons land bezocht, namelijk de zomer van 2019 toen Robert Smith en de zijnen op Rock Werchter stonden. Intussen deelde de band al mee dat er twee albums zitten aan te komen, waarvan eentje Songs of a Lost World heet. Wanneer de albums precies uitkomen, weet niemand helaas, maar dat heel wat mensen er naar uitkijken, is een absolute zekerheid. Het laatste The Cure-album, 4:13 Dream, dateert namelijk al van meer dan veertien jaar geleden.

Om half acht mag The Twilight Sad het publiek al opwarmen. De Schotse band begint zijn act voor een Sportpaleis dat nog maar net voor een vijfde gevuld is, maar dat betekent nog niet dat ze aarzelend starten; integendeel. Het tempo ligt hoog en de Schotten hebben een haast hyperkinetische lichtshow meegebracht. De frontman staat dan weer als een bezetene op het podium en de combinatie van dat alles met de bezwerende muziek werkt fantastisch. Helaas zwakt die bezwering richting het einde toch wat af, niet zozeer door de energie op het podium zelf, maar wel door het gebrek aan afwisseling. Een optreden van drie kwartier was voor The Twillight Sad net wat te veel van het goede. Desalniettemin kregen ze van het publiek op het middenplein wel nog een daverend applaus.

Om kwart voor negen is het dan eindelijk aan The Cure. Robert Smith en de zijnen krijgen natuurlijk een daverend applaus bij hun opkomst en de zanger gaat eerst nog eens de fans langs alle kanten van het podium groeten. Met “Alone” krijgen we al meteen een nummer dat op Songs of a Lost World zal staan. Het klinkt als een typisch lied van de Britse band en weet dan ook de toon voor de rest van de avond te zetten. De handen gaan wederom op elkaar. Het publiek kan dit nieuwe nummer duidelijk smaken.

Het duurt echter niet lang voor de schuif met klassiekers zoals “Pictures of You” en “A Night Like This” wordt opengetrokken. Dat levert steeds na afloop van de liedjes een nog luider gegil en applaus op dan de opener. Robert Smith is nog altijd zeer goed bij stem en mochten we onze ogen sluiten, dan zouden we ons weer in de jaren tachtig wanen. Wat ook opvalt is hoe in het begin amper meegezongen wordt, maar er komen natuurlijk nog nummers die daar meer voor dienen en daar wordt zorgvuldig naar toe gebouwd. “Burn” stuwt het tempo ferm de lucht in en het is met name de drum van Jason Cooper die daarvoor zorgt. De drummer wordt bijgevolg meer dan terecht geprojecteerd op het grote scherm. Met “Push” en “Play for Today” krijgen we die liedjes waarop kan worden meegebruld. De fans laten die kans niet liggen en dat levert natuurlijk een kippenvelmomentje op. Zo’n momentje krijgen we even later nog eens met “From the Edge of the Deep Green Sea”, dat tot een schitterende ontknoping komt. Het is fascinerend hoe de instrumenten van de verschillende bandleden samen blenden tot één schitterend geheel, dat zowel meeslepend als opjagend klinkt. Het zit muzikaal gewoon heel goed in elkaar, dat blijkt meer dan duidelijk.

Vooraleer de band het podium voor een eerste keer onder een daverend applaus verlaat, krijgen we met “Endsong” wederom een nieuw nummer en wanneer ze na een kleine drie minuten terug zijn, horen we er met “I Can Never Say Goodbye” nog eentje. Het verdict is inmiddels wel al duidelijk: de fans kunnen echt niet wachten tot Songs Of a Lost World uitkomt en we begrijpen maar al te goed waarom. De liedjes klinken gewoon heel goed, zo goed zelfs dat we het The Cure meteen vergeven dat we er al veertien jaar op zitten wachten. Dat wordt natuurlijk mede mogelijk gemaakt door die o zo typische sound van The Cure. “Endsong” laat zich kenmerken door energieke gitaarsolo’s die worden gespeeld terwijl Smith gelijktijdig staat te zingen. Toch is het met name “I Can Never Say Goodbye” dat ons bij de keel grijpt, al zeker doordat Smith het lied opdraagt aan zijn broer die enkele jaren geleden overleed. Bij afloop krijgen we misschien wel het luidste applaus van heel de avond; straf.

“A Forest” is waarschijnlijk wel het nummer waar het merendeel van het publiek het meest naar uitkijkt. Bij het horen van de eerste noten gaan de smartphones massaal de lucht in en wat volgt is een fantastische en bezwerende versie, waarbij de fans op het einde ook gaan meeklappen. Daarna verdwijnen de mannen nogmaals van het podium, om vervolgens terug te komen voor acht hits, die elkaar in sneltempo opvolgen. Het is straf dat een band er na een show vol steengoede hits er nog in slaagt om terug te komen met nog zo’n portie straffe liedjes.

“Lullaby” leert ons meteen wat we het komende halfuur nog mogen verwachten, maar de grootste hoogtepunten worden bewaard voor het absolute slot. “Just Like Heaven” zorgt ervoor dat ook het publiek in de tribunes gaat rechtstaan en dat is de ideale opbouw naar afsluiter “Boys Don’t Cry”. Het dak wordt er nog een laatste keer afgeblazen en de fans zingen de longen uit hun lijf. Het levert schitterende taferelen op; jong en oud die met een nummer dat al meer dan veertig jaar bestaat staan mee te brullen. The Cure heeft niet veel meezingers, maar de nummers die dat wel zijn, tellen voor twee. Finaal neemt Robert Smith nog een laatste oorverdovend applaus in ontvangst en geeft hij nog een plectrum aan een gelukkige fan op de voorste rij.

The Cure bewees vanavond nog maar eens dat ze zo’n band is die zonder moeite achtentwintig nummers kan brengen en ruim twee en een half uur kan spelen, zonder dat het ook maar één lied of één minuut te veel wordt. Zo zijn er maar weinig. Robert Smith is op een bepaalde manier nog steeds een zeer charismatische frontman en samen met zijn bandleden weet hij na al die jaren ook wel hoe je een steengoed optreden moet neerzetten. Optredens van The Cure weten je nog altijd aan te grijpen en in zekere zin was dit optreden ook een kuur of genezing voor iedereen die de afgelopen vier jaar op The Cure zat te wachten.

Facebook / Instagram / Twitter / Website

Setlist:

Alone
Pictures of You
A Night Like This
Lovesong
And Nothing Is Forever
Burn
The Hanging Garden
The Last Day of Summer
A Fragile Thing
Cold
At Night
Charlotte Sometimes
Push
Play for Today
Shake Dog Shake
From the Edge of the Deep Green Sea
Endsong

I Can Never Say Goodbye
Faith
A Forest

Lullaby
The Walk
Let’s Go To Bed
Friday I’m In Love
Close to Me
In Between Days
Just Like Heaven
Boy’s Don’t Cry