© Hollie Fernando
Als laatste etappe op hun Europese tour mocht TV Priest de Witloof Bar van de Botanique ontroeren. Het Londense viertal stelde er hun tweede plaat My Other People voor. Deze verscheen al het jaar na de eerste, namelijk Uppers uit 2021. Hoewel hun nummers al vaak door het Spotify-algoritme in onze suggesties sijpelden, staan ze met een kleine veertigduizend vaste luisteraars nog veraf van het succes van van andere postpunkers die al wat langer meegaan. Ook de Witloof Bar kon nog drie keer zo veel toeschouwers slikken; mensen konden dan ook vlot gaan en staan waar ze wilden. Het beperkte publiek was echter wel heel geëngageerd en dat maakte het meer dan goed. De zaal bleek zo een ideale setting voor de intieme punk die TV Priest bracht.
In de pers werd TV Priest al vaak vergeleken met IDLES, maar behalve dan het tembre van frontman Charlie Drinkwater en zijn kapsel kunnen we niet zo veel treffende gelijkenissen opmerken. Drinkwaters teksten zijn dan ook meer persoonlijk dan maatschappelijk relevant. Het gitaarspel van Alex Sprogis is veel vrijer en neigt soms naar de totale chaos. Ze klinken noisy als Protomartyr in hun eerste jaren of zoals de rommelende momenten van shame. Stel je voor hoe Joseph Mascis van Dinosaur Jr. zou klinken bij The Fall en je zal merken dat TV Priest eerder oude recepten herverpakt dan er geheel nieuwe uit te vinden. Al hun nummers zijn in 4/4-maat en hebben dezelfde drumstijl. Doorheen hun twee albums vallen dus heel wat leuke deuntjes op te merken, maar we moesten de Londenaars in levende lijve zien om hen beter te leren onderscheiden van hun collega’s.
De muziek van TV Priest doet liever aan zelfreflectie, en is sneller de emotionaliteit nabij dan de furieuze maatschappijkritiek. Al is het maar Drinkwater zelf, die met een bezopen radeloosheid kan zingen over alles en niets. Bijpassend ziet hij eruit als het soort persoon die na de last call op café centjes tellend toch nog komt smeken om een laatste pint. Misschien dat het aan de akoestiek lag, of het feit dat het de laatste stop van de tournee was en de band daardoor moe was, maar TV Priest bracht een meer noisy versie van zichzelf. De gladde, strakke sound die de band op albums presenteert, maakte alleszins plaats voor iets meer intimiderend en nuanceloos. Fijne (bas)gitaarmotoriek is voor frisse, uitgeruste muzikanten.
Zelfs met al dat schreeuwend gitaarwerk en de grommende baslijnen, sneed de bewogen zang er gemakkelijk doorheen. Zo overweldigend was het soms, dat de accenten tussen nummers alleen maar te horen waren voor zij die de twee TV Priest-albums reeds grijsgedraaid hebben. Maar je duikt niet de kelder van de Botanique in op zoek naar muzikaal raffinement. Instrumentaal een blokkige soep, en op de voorgrond een crooner die alles van zichzelf geeft. Daarvoor alleen al kom je kijken naar een band als dit.
Naar het einde van de set ruilde Nic Bueth zijn bas in voor een gitaar met zes snaren om de laatste drie nummers als de gelijke van Alex te spelen. De belichting stak een verblindend tandje bij, waardoor de bandleden op muscle memory moesten spelen. We merkten dat de finale eraan zat te komen en ook het publiek applaudisseerde voor twee. Frontman Charlie werd er emotioneel van en had misschien een glaasje water moeten drinken in plaats van Maes, zoals zijn familienaam mooi suggereert. Een bisnummer stond niet op de setlist, die enkele toeschouwers al snel van het podium konden klauwen, maar het aanhoudend applaus en gesmeek om meer zorgde ervoor dat de vier weer vanuit de coulissen verschenen. Hun majestueuze versie van “Saintless” overtrof hun officiële slotnummers, terwijl de song slechts in de middenmaat zit qua populariteit. Enkele fans barstten zichtbaar bijna in tranen uit.
Het lijkt erop dat TV Priest hun prille succes eerder te danken heeft aan de thematiek in de lyrics, dan dat ze grote stappen zetten qua instrumentatie. Dat laatste dient slechts als ondersteuning van het eerste in plaats van omgekeerd. Enerzijds wordt het op die manier moeilijk om je te onderscheiden, maar anderzijds zullen je fans wel loyaler blijven. In de Witloof Bar zagen we dus een band die goed meekan met de standaard en het vooral doet voor de eigen fans en niet voor de snobs.
Instagram / Twitter / Facebook
Big Curve
Gift
Island
One Easy Thing
Lifesize
Limehouse Cut
Bury Me in My Shoes
Unravelling
Slideshow
It Was Beautiful
Powers of Ten
Press Gang
House of York
Decoration
Saintless
Deze recensie werd geschreven met de hulp van Sam Nassiri.
