Toen Louis Tomlinson zo’n twaalf jaar geleden voor het eerst op onze radar verscheen als lid van de razend populaire boyband One Direction, stond de Brit een beetje bekend als de grappenmaker van het stel. Hoewel hij de oudste was van het vijftal, was Tomlinson gekend om zijn kattenkwaad en de flauwe grapjes waar hij alleen mee weg kwam door de flinke dosis charisma waar hij over beschikte. In de jaren die volgden heeft hij echter een flinke groei doorgemaakt. In de entertainmentwereld is het niet heel vanzelfsprekend dat artiesten die op jonge leeftijd plots wereldberoemd worden ook succesvol de stap weten te zetten naar volwassenheid, maar het is Tomlinson goed gelukt. Enerzijds omdat er dus klaarblijkelijk een goede kop op zit, anderzijds omdat de Brit geteisterd werd door de ene persoonlijke tragedie na de ander en dus geforceerd werd om op te groeien. Zijn moeder––met wie hij een hele sterke band had––overleed in 2016 na een strijd met leukemie, en zijn jongere zus kwam om het leven na een overdosis in 2019.
Het is niet geheel verrassend dat Tomlinson zijn troost zocht in muziek. Hij verwerkte deze trauma’s door nummers te schrijven en zijn debuutalbum Walls van twee jaar terug was grotendeels gebaseerd op de moeilijke tijd die hij nog maar net achter de rug had. Inmiddels is het alweer zo’n tweeënhalf jaar geleden sinds de release van die plaat en gelukkig heeft de zanger in de tussentijd een plekje kunnen geven aan zijn pijn. Het is absoluut niet als sneeuw voor de zon verdwenen, maar Tomlinson kan er ondertussen iets beter mee omgaan dan eerder en heeft zijn optimisme weer een beetje teruggevonden. Die herontdekte hoop is dan ook logischerwijs hetgeen dat de opvolger van Walls, Faith In The Future, definieert dat vandaag de wereld in is gebracht.
Als je uit een boyband komt die een tijdje terug de wereld domineerde, is het niet heel gek dat er vergelijkingen gemaakt worden met je voormalige bandleden die ook succesvolle solocarrières hebben. We zullen de vergelijking maar meteen maken: Tomlinson heeft niet Harry Styles’ sterrenfactor en niet zo’n dijk van een stem als Zayn Malik. Wat echter wel duidelijk wordt met Faith In The Future is dat Tomlinson veel duidelijker weet welke richting hij op wil als soloartiest dan zijn ex-collega’s. Met zijn tweede langspeler bewijst hij dat hij onvoorwaardelijk zichzelf is en een heldere artistieke visie heeft. Hij is geen dertien-in-een-dozijn singer-songwriter met akoestische gitaar zoals Niall Horan en duikt niet zoals Styles iedere keer op een willekeurig genre uit het verleden om daar een verwaterde versie van te leveren. Nee, Tomlinson weet heel goed wie hij is en wíl zijn, en dat horen we terug op Faith In The Future. Het is misschien wel het mooiste compliment dat we een artiest kunnen geven.
Op Walls liet de Brit al horen dat hij zijn inspiratie vooral haalde uit de Britse pop en rock van de jaren negentig. Hij leek echter nog een beetje zoekende te zijn, maar op zijn opvolger lijkt Tomlinson al een stuk comfortabeler te zijn met sound. Hij bewijst op Faith In The Future op zijn best te zijn wanneer hij zichzelf volledig verliest in de stevige gitaren en de driftige drums. Dat is te merken op de anthem-achtige albumopener “The Greatest” en het uiterst energieke rocknummer “Face The Music”, die zich perfect leent om lekker op te springen en dansen. Een van de beste nummers van de plaat is toch wel “Written All Over Your Face”. Ook hier zijn de rockinvloeden weer prominent, maar het lied is duisterder en zwoeler dan we al eerder van Tomlinson hoorden. Het repetitieve refrein maakt dat het nummer gemakkelijk in ons hoofd blijft steken en dat het een hoog meezinggehalte kent.
Waar Walls nog grotendeels gedefinieerd werd door zijn rouw, is het duidelijk dat acceptatie en hoop de rode draad vormen op Faith In The Future. Dat werd ons al duidelijk op de bevrijdende single “Bigger Than Me”, waarin hij vrede lijkt te nemen met het feit dat verandering nou eenmaal bij het leven hoort. Die hoop definieert ook “Lucky Again”. Het is een fijn indiepopliedje en tegen een sound van catchy gitaarlijnen komt Tomlinson tot de conclusie dat het niet altijd kut zal zijn omdat je een keer pech gehad hebt. Als je een keer geluk gehad hebt, waarom kan dat dan niet nog een keer? Een hoopvolle, lieve boodschap die ons troost kan bieden in moeilijkere tijden. Met albumafsluiter “Angels Fly” biedt Tomlinson ons opnieuw een muzikaal hart onder de riem. Het nummer is een dikke, vette knipoog naar de Britpop uit de jaren negentig en leent zich hoogstwaarschijnlijk uitstekend voor een live setting.
Een van de hoogtepunten van het album is “Chicago”, dat halverwege Faith In The Future diens intrede doet. De power ballad (die ons een beetje doet denken aan Britpop-icoon Robbie Williams) neemt een klein beetje het tempo uit de luisterervaring, maar is daarom niet minder goed. Onder leiding van fijn snaar- en drumwerk reflecteert Tomlinson op een verbroken relatie. Hij vindt het jammer hoe het is gelopen en dat het niet heeft gewerkt, maar geeft aan dat het daardoor niet minder belangrijk voor hem was en heeft geaccepteerd dat ze niet voor elkaar bestemd waren. Het is eerlijk, introspectief en vooral erg volwassen. “Chicago” bewijst daarom het meest van alle nummers op deze langspeler wat voor enorme groei Tomlinson heeft doorgemaakt de afgelopen tijd.
Hoewel Faith In The Future dus absoluut wat hoogtepunten heeft, zijn er ook wat dieptepunten. Sommige songs zijn gewoon wat minder geslaagd. “She Is Beauty We Are World Class” heeft bijvoorbeeld een leuke titel, maar is een beetje cringe en kinderachtig op een manier die ons doet denken aan One Direction. Dit is best jammer op een album dat verder behoorlijk volwassen is. Andere nummers zijn dan weer pijnlijk generiek. Het indiepopliedje “All This Time” en de ballads “Saturdays” en “Common People” kunnen ons gewoon niet boeien. Als het probleem niet saaiheid is, dan is het probleem Tomlinsons stem. Zijn stem is gewoonweg te zwak om een nummer als “Out Of My System” te dragen, en ook op “Silver Tongues” maakt hij ons duidelijk dat hij gewoon niet de allersterkste zanger is. Gelukkig maakt de manier waarop alles richting het eind instrumentaal losbarst op die laatste nog veel goed.
Met zijn tweede album heeft Louis Tomlinson niet een perfecte plaat afgeleverd. Wat hij met Faith In The Future wel ongelooflijk succesvol heeft gedaan, is laten zien dat hij behoorlijk goed weet wat zijn muzikale identiteit nou precies is. Net als voor zijn debuut heeft de zanger zich opnieuw laten inspireren door de Britse pop en rock uit de jaren negentig, maar ditmaal klinkt hij een stuk zelfverzekerder en volwassener dan eerst. Tomlinson laat op Faith In The Future zien dat hij weet wie hij is en wat hij wil, en doet dat op een prima wijze waar hij zijn loyale fans ongetwijfeld trots mee zal maken.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
