© CPU – Stijn Verbruggen (Archief)
Begin dit jaar bracht Het Zesde Metaal een zesde album uit; een album dat ze liever niet hoefden te maken. Het Langste Jaar werd het laatste project van bandlid en drijvende kracht Tom Pintens, in de zomer van 2023 verloor hij de strijd tegen darmkanker. In de maanden daarvoor stak hij zijn laatste krachten in het ontstaan van de plaat, maar het eindproduct heeft de MIA-winnende muzikant niet meer kunnen horen. Het Langste Jaar werd uiteindelijk misschien wel het mooiste album van Wannes Cappelle en de zijnen, enerzijds door de prachtige melodieën, maar anderzijds – en misschien nog meer – door de dubbele laag die ongewild de teksten in sloop. De voorbije weken stak de band de grens met Nederland over om er hun nieuwste langspeler voor te stellen in enkel maar uitverkochte zalen, bij hun terugkeer naar eigen bodem was Het Depot als eerste aan de beurt.
Enkele maanden geleden organiseerde Het Zesde Metaal samen met muziekplatform VI.BE de wedstrijd Baloise On Stage. De singer-songwriter Rosie Stuart kwam daar als winnaar uit de bus. De Gentse kreeg een coachingssessie van de West-Vlaamse band als prijs en in navolging ook nog eens de verantwoordelijkheid al hun Belgische zaalshows te openen. In Leuven was dat dan ook niet anders. De zeteltjes achteraan in de zaal waren al zorgvuldig ingepalmd, de ruimte ervoor heel wat minder, maar dat weerhield Rosie Stuart er niet van de eerste gitaarriffs af te vuren. Ze begon wat aarzelend en de stress was hoorbaar in haar stem, maar naarmate de set vorderde en de nervositeit wat van zich afgleed, steeg haar inlevingsvermogen en het zelfvertrouwen. De beste momenten van haar dikke twintig minuten podiumtijd waren die waarin ze haar innerlijk Sinnéad O’Connor bovenhaalde, zich kwaad maakte en naar adem moest happen om haar vocalen te blijven zingen. Toegegeven, Stuarts gitaarsongs boeiden niet de hele tijd, maar de zangeres toonde op korte tijd wel heel wat punk, pit en potentieel.
Ondertussen was het eraan te zien dat Het Depot hopeloos uitverkocht was, want alle lege plekken waren ondertussen ingenomen. Nog zonder kapitein Cappelle gingen zijn muzikanten bij aanvang “De Storm” tegemoet. Instrumentaal stond alles alvast meteen op scherp, en wanneer Wannes het dek beklom, bleek ook hij meteen op de afspraak. Zijn fluwelen stemtimbre zat waar het hoorde te zitten en wist te raken. Van meet af aan spatte het spelplezier onder de vijf manschappen er van af en na twee nummers benoemde de zanger alvast de olifant in de kamer en stelde hij nieuwe bandlid Kasper Cornelus voor, zonder daarbij Tom te vermelden. Die lastige schoenen vulde de nieuwe multi-instrumentalist trouwens met verve.
Tijdens de show stond Het Langste Jaar duidelijk centraal. Het aanstekelijke deuntje en de bevredigende harmonieën van “Nog Maar Begonnen” weerklonken heerlijk in Het Depot. Het ontluikend brokje chaos in “Alles Moet Veranderen” liet al een eerste keer zien dat Het Zesde Metaal de gitaar maar al te graag omarmt. “Moeder Aarde” zorgde voor een bloedmooi en innig rustpunt. De twee meest aangrijpende songs van de nieuwe plaat spaarde de groep op tot het einde van de reguliere speeltijd. ‘Ik hoorde op de radio ‘thunder only happens when it’s raining’, maar sommige dingen gebeuren toch wanneer je het niet verwacht’, zo leidde Wannes het hartverscheurend tweeluik in met knipoog naar de Fleetwood Mac fans in de zaal. De gitaren in “Geweun Nen Dag” schreeuwden wanhoop, de pianotoetsen een gevoel van radeloosheid. Het daaropvolgende “Het Langste jaar” liet de voorbije maanden niemand onberoerd. De West-Vlaming kreeg vele berichtjes van mensen die zich herkenden in het nummer en hij droeg het dan ook in het bijzonder aan enkelen van hen op. Vanaf noot één hoorde je de kroppen in de kelen schieten bij het publiek, om vervolgens samen het grootste koor te vormen en de outro met zijn allen zachtjes mee te prevelen. Kippenvel.
Dat nieuwe materiaal werd aangevuld met het resem aan hits dat de band de voorbije jaren verzamelde. “Dag Zonder Schoenen” werd een eerste herkenningspunt voor zij die nog geen tijd hadden gehad de recentste plaat te luisteren. Tijdens het maatschappijkritische “Calais” over de vluchtelingenkampen, dat Cappelle clever inleidde met een verhaal over een rattenplaag, gunde hij de spotlights aan zijn vier bandleden. Bij gedoodverfd hoogtepunt “Ploegsteert” zette de frontman zich achter de piano en liet hij zich enkel door de pedal steel bijstaan en kreeg hij vervolgens de zaal zonder enige moeite compleet stil. Ook het wat nieuwere “De Onvolledigen” werd een hoogtepunt, zelfs zonder Stefanie Callebaut. Het nummer begon klein en akoestisch om daarna zijn vleugels volledig te spreiden. Voor het laatste lied van de bisronde knalde de band er nog “Naar De Wuppe” tegenaan, en dat werd meegescandeerd door de hele zaal, in hun beste West-Vlaams, of toch op zijn minst een verdienstelijke verbasterde versie daarvan.
In Het Depot speelde Het Zesde Metaal een hartverwarmend concert, waar zonder Tom Pintens ooit benoemd werd, zijn afwezigheid de hele tijd voelbaar was. Helemaal niet omdat de band er niet stond, maar je voelde dat het hele concert een lange ode aan hun kameraad was. Parels als “Ge zwiegt” en “Appartementje” kregen de fans niet, maar met die uiterst sterke nieuwe plaat, werden die op geen enkel moment gemist; de luxe wanneer je als band kan vissen uit een vijver vol topnummers.
Setlist:
De Storm
Nog Maar Begonnen
Alles Moet Veranderen
Dag Zonder Schoenen
Calais
Moeder Aarde
Den Tijd Die Ons Nog Rest
Gie, Den Otto En Ik
Ploegsteert
Geef Mie Nen Dag
De Onvolledigen
Niets Doen Is Geen Optie
Geweun Nen Dag
Het Langste Jaar
Ier Bie Oes
Naar De Wuppe
