Band of Horses @ De Roma: Van de prairie naar rotsachtig gebied

Begin dit jaar zou Band Of Horses zijn nieuwste plaat komen voorstellen in De Roma. Daar stak een pandemie even een stokje voor, maar gelukkig moesten we nadien nog maar een half jaar wachten op de eerste show van de Amerikanen in België sinds Cactusfestival 2019. Met Things Are Great had het vijftal een degelijk album mee om voor te stellen, al kregen we in De Roma vooral een bloemlezing uit de discografie. Het begon tamelijk countryachtig en eindigde uiteindelijk in echte rock-‘n-roll. Een goed uitgedokterde setlist dus die ervoor zorgde dat iedereen met een hart vol liefde naar huis kon.

Gently Tender © CPU – Peter Verstraeten

Openen mochten de Britten van Gently Tender en die bleken perfect bij een band als Band of Horses te passen. De groep ontstond uit de assen van Palma Violets, maar brengt iets minder anthematische muziek dan die band. Muzikaal houdt Gently Tender het midden tussen The War On Drugs en Pixies doordat er een opvallende cohesie is van vocals. Zo was er heel wat samenzang te horen tussen alle leden, maar klonk er ook altijd een vrouwelijke stem op de achtergrond die de zware stem van de frontman compenseerde. Op die manier kreeg de gemoedelijke rockmuziek van de band een soort extra dynamiek waardoor alles wat rijker klonk. Ze maakten dus een goeie indruk, die van Gently Tender, met muziek die perfect voor een vrije dag op het werk is.

Stipt op tijd kwamen de mannen van Band of Horses de bühne op. Al meteen werden we verwelkomd door Ben Bridwell. De man was duidelijk opgetogen om eindelijk nog eens in België te spelen en verwelkomde ons met een nummer uit de debuutplaat. “Monsters” speelde hij op de pedalsteel, waarna het geheel mooi opbouwde om uiteindelijk in iets hoopvol uit te monden. Die pedalsteel werd nadien nog voor één nummer gebruikt om daarna voor altijd in de weg te blijven staan. Bridwell nam vanaf “Marry Song” namelijk zelf een gitaar in de hand en stelde zich recht. Vanaf dan ging het concert ook een andere richting uit.

De set van Band of Horses kunnen we namelijk makkelijk in twee delen opdelen. Het eerste, meer countrygerichte deel, was er eentje die bestond uit breekbaarheid en de stem van Bridwell als lijm die alles samenhield. Maar ook bijvoorbeeld een nummer als “Older” waarbij toetsenist Ryan Monroe de vocals voor zijn rekening nam, zorgde voor een iets meer rustige wending waarbij we ons op een lang uitgestrekt landschap voorstelden. Ook de cover van Brooks & Dunn’s “Neon Moon” was zo’n aangename countrysong die enkel maar voor een gemoedelijke groove zorgde. Het bleek allemaal opwarming voor wat zou volgen.

Vanaf “Laredo” ging de set opeens in een stroomversnelling. Iedereen van de band nam plots de gitaar in de hand (buiten de drummer gerekend natuurlijk) en die krachtige gitaren zorgden voor iets meer pit in de set. Ook nieuwe songs als “Lights” en “Crutch” mengden zich perfect in het geheel waardoor nergens iets uit de boot viel. Wat hier en daar soms wel uit de boot viel, waren de noten op gitaar of het vocale dat net iets te veel uit de bocht ging. Zoals bij “The Funeral” waarbij Bridwell zelf aangaf dat hij het na twintig jaar nog steeds niets volledig juist kan spelen. Toch droeg dit allemaal bij aan de charmes van de band, want tussen de nummers door zagen we ze veel keuvelen en ook het publiek uitvoerig bedanken. Er werd wat gegrapt met elkaar waardoor we nooit de meest strakke show zouden krijgen, maar dat zorgde tegelijk voor een familiaire sfeer.

Dat Band of Horses ook houdt van wat improvisatie, bleek toen we nadien de setlist in handen kregen. Verschillende nummers waren tijdens de show veranderd van volgorde en sommige songs zelfs overgeslagen. Het toont aan dat de band gewoon meegaat met het moment en dat maakt de shows zo eerlijk. Van zodra de eerste noten van “No One’s Gonna Love You” weerklonken, werd ook de zaal nog eens wat meer extatisch. Er werd meegezongen en het melancholische nummer brak verschillende harten.

De single was het begin van een einde vol hits, met o.a. het geweldige “Is There A Ghost” waarbij de riffs weelderig in het rond vlogen. Hierbij smeet iedere muzikant zich ook volledig waardoor zelfs de bril van de gitarist afviel en ook de haardossen weelderig in het rond werden gezwierd. “The Funeral” is nog steeds dé klassieker en ook nu kwam het hard, maar o zo mooi binnen. Op die manier zat de herkenbaarheidsfactor van de set op het einde, wat niet wil zeggen dat de rest van de set ook niet formidabel was.

Een overbodige bisronde met vooral het heerlijke “The General Specific” zorgde nog voor een klein beetje animo in het publiek, maar voor ons hadden ze eigenlijk al na “The Funeral” mogen stoppen. De bisnummers speelde Bridwell ook zonder gitaar en enkel de laatste met een tamboerijn die op het eind ook niet echt overleefde. Het toonde aan dat zowel Bridwell als de rest van de band zich heel hard amuseerde op het podium en vol overgave stond te spelen. Ook het publiek ging met een hart vol warmte en nieuwe hoop naar huis en dat is iets wat Band of Horses toch altijd klaarspeelt.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Monsters
The First Song
Marry Song
Older
Hag
Dilly
Neon Moon ((Brooks & Dunn cover))
Laredo
Lights
Crutch
Warning Signs
Casual Party
No One’s Gonna Love You
The Great Salt Lake
Is There a Ghost
The Funeral

Detlef Schrempf
The General Specific