Sophie Ellis-Bextor @ De Roma: Live hitjesjukebox

We waren haar eigenlijk al bijna vergeten, maar opeens is Sophie Ellis-Bextor weer helemaal populair. Aanleiding daartoe was de film Saltburn, waarin haar grootste hit, “Murder On The Dancefloor“, weerklinkt tijdens de slotscène. Zowel Saltburn als de daar bijhorende tiktoktrend maakten van het lied een grotere hit dan het ooit geweest is en Ellis-Bextor speelde ook handig in op die hype door enkele maanden na het uitbrengen van de film op een Europese tour te vertrekken en zodoende ook enkele zalen uit te verkopen.

Voor het aan Ellis-Bextor de beurt was kregen we nog Holiday Sidewinder voorgeschoteld. De Australische zangeres speelde zonder band en enkel met een voortdurend meelopende backingtrack, wat sowieso altijd jammer is. Er was überhaupt niet zo heel veel live aan, want ze teerde voornamelijk op playback terwijl ze over het podium paradeerde en om de haverklap haar veel te korte rokje weer naar beneden trok. Daar kwam nog eens bovenop dat ze voor de helft van haar set teerde op covers van andere artiesten, waaronder “Kokomo” van Beach Boys en “Cliffhanger” van Kim Wilde. Bij deze nomineren Holiday Sidewinder dan ook voor de award van slechtste voorprogramma van 2024.

Gelukkig tapte Sophie Ellis-Bextor al meteen uit een ander vat. Met een remix van “Murder On The Dance Floor” door de speakers werd de anticipatie al opgebouwd. Met “Crying at the Discotheque” had ze het publiek meteen mee in wat ze het merendeel van de avond zou doen: aanstekelijke en zeer dansbare discopopnummers brengen. De Britse, in een vrij simpele gouden glitterjurk, bewoog sierlijk over het podium en deed het publiek vanzelfsprekend ook meeklappen. De sfeer zat dus alleszins al meteen goed.

Ze stond het publiek ook meerdere keren te woord, al was dat de ene keer al interessanter dan de andere. Voor ze aan “Wild Forever” begon vertelde ze dat ze in iedere stad waar ze optrad weetjes opzocht om dan aan het publiek te vertellen. Zo weten we intussen ook dat Antwerpen de oudste Europese zoo heeft, de eerste krant heeft gedrukt en de gin heeft uitgevonden. Als we ooit op Slumdog Millionaire-achtige wijze miljonair worden met een vraag over Antwerpen, dan hebben we dat aan de willekeurige weetjes van de Britse te danken.

Wat net zo willekeurig was, was het kleine rad dat ze meehad, waarbij op ieder vakje een andere liedjestitel geschreven stond. Het concept was simpel, Ellis-Bextor draaide aan het rad en bracht vervolgens het lied waarop het pijltje was geland. “Breaking The Wheel”, dat zij en haar band met veel panache brachten, was daarvan het geslaagde resultaat. Toch waren het niet allemaal voltreffers, want hoewel de zangeres het publiek een ingestudeerd dansje aardig liet meedansen tijdens “Hypnotised”, dipte ze daarna heel even. Het balladachtige “A Thousand Orchids” had namelijk door het gebrek aan tempo en het daarbij horende gevoel van aanslependheid, te weinig om het lijf om onderhoudend te zijn.

Ook “Young Blood” was trager, maar deze keer leunde de muziek zich daar ook wat beter voor. Samen met haar gitarist Pablo ging ze op een barkruk zitten en bracht ze een innemendere en akoestische versie van het lied ten gehore, al moet daarbij wel gezegd worden dat ze toch op haar best was bij de meer dansbare nummers. Met “Hearing In Colour” kregen we die dan wel, maar meteen aan de start van het nummer verdween de zangeres van het podium, om pas weer bij het einde terug te verschijnen, zij het wel in een deze keer extravagantere outfit.

Die nieuwe outfit luidde wel een nieuw deel van het optreden in, namelijk die met het merendeel van de hits. Zo veranderde ze de uitkomst van het rad om “Dancing Queen”, dat door zowat iedereen werd meegekweeld, te coveren en liet ze het publiek het ‘ai ai ai ai’-gedeelte van “Get Over You” voortdurend mee te zingen, om daarna volle vaart vooruit een medley met nog meer meezingers in te zetten. Onder meer “Lady (Hear Me Tonight)”, Ellis-Bextors tweede hit “Grooveyet (If This Ain’t Love)” en “Gimme! Gimme! Gimme!” passeerden de revue. Het iconische Nile Rodgers-achtige gitaardeuntje van de eerste twee bracht de fans meteen weer in beweging, terwijl de tweede ABBA-klassieker van de avond weer voor een volledig meezingende zaal zorgde. Het had misschien soms wat weg van een partyband die covers van de beste dancepopnummers bracht, maar die werden dan wel feilloos uitgevoerd door een sterke band en door een zangeres met een stem zoals er niet veel één hebben.

Ook The Queen of Pop zelf kon niet ontbreken, want ook “Like A Prayer” behoorde tot het arsenaal aan hitjes dat de band had ingestudeerd, maar de allergrootse van het moment is wel degelijk van Ellis-Bextor zelf en daar werd mooi naar opgebouwd. Een snedige versie van “Heartbreak (Made Me a Dancer)” zwiepte het tempo weer de lucht in, waarna we eindelijk “Murder On The Dancefloor” kregen. De smartphones gingen meteen massaal de lucht in en zoals dat een hit van het moment betaamt, werd die natuurlijk door iedereen woord voor woord meegezongen.

Voor de toegift had de zangeres ook nog wat speciaals in petto. Na een leuk “Bittersweet” verdween de zangeres weer van het podium. Heel wat mensen begonnen achter zich kijken, waardoor we al iets verwachtende waren en daar stond ze dan opeens weer met haar gitarist, op het balkon van De Roma. Het was speciaal om te zien en ook weer heel intiem met enkel haar stem en een akoestische gitaar, maar toch ook wel een rare manier om een concert vol dansnummers af te sluiten. Een serenade aan balkon kenden we al, maar een serenade van op een balkon is toch nog wat anders.

Sophie Ellis-Bextor bracht in De Roma een leuke show die voor veel ambiance zorgde bij het publiek. De keuze om veel covers te brengen werkte ook, want wie een ABBA-nummer zo feilloos en tegelijk ook met de nodige eigenheid kan brengen, heeft altijd en overal zijn publiek mee. Toch was het ook net datgene dat ervoor zorgde dat het niet zeer speciaal werd, maar soms is gewoon een hoop goede vibes en aanstekelijke muziek al goed genoeg.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!