Fans weten dat de unieke sound van de gebroeders Kropp zich niet makkelijk laat capteren onder de noemer van één genre. Palaye Royale weet telkens weer hun aanstekelijke nummers te peperen met invloeden van zowel garagerock, Britpop, punk en niet in het minste glamrock, en op die manier is de Amerikaanse band intussen ervaren in het brengen van toegankelijke songs mét een edgy kantje. Een dosis heerlijke gitaren en de rauwe stem van frontman Remington Leith maakt dat ze live steeds weten te overtuigen met sterke shows, wat ze op Pukkelpop afgelopen zomer nog maar eens bevestigden. Dit heeft hen dan ook al een trouwe fanbasis opgeleverd, die ze liefkozend ‘the Soldiers of the Royal Council’ doopten.
Die Soldiers kwamen het laatste jaar al serieus aan hun trekken door de release van maar liefst zes singles, allen voorlopers van het vierde studioalbum van Palaye Royale: Fever Dream. Door die lange tease-campagne is het dan ook geen verrassing dat de fans op hete kolen zaten. Het nieuwe album werd bijna volledig op piano gecomponeerd en is opnieuw moeilijk in één vakje te duwen. Daarnaast is Fever Dream naar eigen zeggen het meest visionaire en hoopvolle werk van de band tot nog toe, waarbij in het creatieproces een stevige portie soul-searching te pas kwam. Reden te meer dat er door velen reikhalzend werd uitgekeken naar deze toevoeging aan hun oeuvre.
Doorheen het album wordt inderdaad duidelijk dat de band een zekere introspectie heeft doorgemaakt. Zo exploreren ze in het gros van de nummers verschillende gevoelige thema’s, met als rode draad mentale gezondheid. De broers zijn klaar om te rebelleren mét één doel, namelijk expressie en hoop, waarbij ze nog meer hun eigen sound gevonden en verfijnd hebben. Zo wordt tijdens de intro van het album meteen een musical-gevoel gecreëerd, waarop de krachtige stem van Remington de bovenhand neemt over de zachte gitaar en pianotoetsen. Direct erna volgt met “Eternal Life” een typische Palaye Royale-song doorspekt met punkinvloeden. Zowel melodisch als tekstueel doet het aan als een emonummer uit de dagen van My Chemical Romance, want Remington beschrijft hoe het is om je eigen ergste vijand te zijn en te willen wegschuwen van de wereld.
Van deze zwaardere insteek springen we over naar het luchtigere “No Love In LA”, een van de singles die vorig jaar uitgebracht werd. Het meer poppy nummer kan aanzien worden als een klaagzang over het stereotype, oppervlakkige leven in Los Angeles; anderzijds voelt het muzikaal catchy nummer in het geheel van het album als een adempauze tussen de topics van onzekerheid, liefdesverdriet en druggebruik. Zo wordt op bepaalde momenten een zekere luchtigheid of hoop ingeschoten die balans brengt in de langspeler. In “Punching Bag”, dat simultaan werd uitgebracht met voornoemde single, spelen de emo-invloeden van weleer terug op en komt er terug sérieux in de tekst. Het nummer slaagt er mooi in om de ruige intensiteit van Remington’s stemgeluid sterk in de verf te zetten. Van de ene meezinger worden we meegezogen in de volgende, want “Broken”, dat óók als single uitgebracht werd, is alweer een catchy lied. Onder een sausje van garagerock en popinvloeden weet de band hier opnieuw een thema aan te halen dat voor velen herkenbaar zal zijn, namelijk een gebroken hart en gevoelens van ‘niet goed genoeg zijn’ die daar gepaard mee gaan.
De titeltrack “Fever Dream” gaat verder op de poppy sfeer van het vorige nummer. Door herkenbare drums en gitaarriffs is het een enorm aanstekelijk, hoopvol nummer met een triomfantelijk refrein dat zo’n positiviteit uitstraalt dat het recht uit een musical geplukt lijkt. Soms zwelt de gitaarlijn aan tot een sterker rockgenre, waarbij ook de vocals van Remington aan intensiteit toenemen. Noemenswaardig is dat de laatste minuten van “Fever Dream” sterk doen denken aan het epische geluid van Queen. Hetzelfde kan gezegd worden over “Off With The Head”. Met beide songs plaatst Palaye Royale zich voor een eervolle vermelding in de categorie glamrock.
Een rockballad krijgen de fans dan weer te horen in “Line It Up”. In deze samenwerking met de Amerikaanse zangeres LP (kort voor Laura Pergolizzi) vormt haar zachtere countrystem een interessante afwisseling met het raspende timbre van Remington. Het nummer snijdt een gezamenlijk thema aan als “Toxic In You”, namelijk drugs en zelfmedicatie om te ontsnappen aan de wereld. Tegelijk waarschuwt “Wasted In Sorrow” dan weer voor het vergooien van je leven en het maken van verkeerde keuzes.
Samen met de titelsong vormt het nummer “Lifeless Stars” een baken van hoop in de weemoed van het album. Deze zesde en laatste single van Fever Dream die vorige maand werd uitgebracht brengt kalmte waarbij de rauwe stem van de frontman nog maar eens de hoofdrol kan spelen. Net zoals bij enkele andere nummers doet de emo- en popinvloed commerciëler aan, maar ondanks het meezingbaar refrein behoudt de band toch altijd hun ruiger kantje.
Zo is duidelijk dat er in Fever Dream expressie wordt gegeven aan een breed gala aan onderwerpen die te maken hebben met mentale gezondheid, hoe er met bepaalde obstakels (niet) omgegaan kan worden, en waar hoop of aanmoediging uit te putten valt. Dit zorgt voor een weemoedig en toch hoopgevend album, dat ondanks de edge zeer toegankelijk is om een bredere fanbasis aan te spreken door de muzikale variatie. Tussen het vuilere gitaarwerk door sluipen pop-, musical- en emo-elementen in de songs en net door dat eclectische zal deze groep volgens ons niet snel in de vergetelheid geraken. Met Fever Dream lijkt Palaye Royale dus volledig klaar om hoge toppen te scheren bij een groter publiek. Vooralsnog zijn er geen nieuwe concerten gepland in België – hopelijk zien we hen op de festivalzomer van 2023?
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
