© Guus van der Aa
Drie dagen lang wordt de Rotterdamse binnenstad overgenomen door het fijnste ontdekkingsfestival van Nederland, ook wel gekend als Left of the Dial. Meer dan honderd bands van over de hele wereld spelen in acht verschillende zalen en daar zit naar goede gewoonte voor ieder wat wils bij. Van gitzwarte post-punk tot vrolijke indierock, alles wat het alternatieve hart sneller doet slaan heeft zijn plaats verdiend op het Nederlandse festival. Wij trokken er op de eerste dag op uit en lieten ons verrassen en meeslepen door verschillende veelbelovende bands.
Enjoyable Listens @ Rotown
Nog voor het festival echt op gang werd getrapt, werden vroege vogels getrakteerd op een exclusief concert van Enjoyable Listens. Het project van Luke Duffett op vocals en Jimbo Savage op bas heeft iets onbehaaglijk rond zich. Met een mix van croonerachtige songs en en vooral een bepaalde intensiteit kon hij het publiek al snel inpakken. Bij “A Laugh and a Half” ging het zelfs zo ver dat Duffett iedereen in het publiek aansprak telkens hij ‘you’ zong, en op die manier moesten we wel aandachtig blijven luisteren. Met een bassist dat constant stoïcijns stond op het podium tussen de songs, kroop er ook wat humor in de performance waardoor er wel over alles was nagedacht. Naar het einde toe ging Enjoyable Listens ook wat harder tekeer, iets wat hij in het begin van de show ook aankondigde, en op die manier wist hij toch een memorabele set neer te zetten, vooral door zijn manier van optreden.
Peaness @ De Doelen Up
Voor een van de eerste noten op Left of the Dial mocht Peaness zorgen. Het viertal uit Chester viert volgend jaar hun tienjarig bandjubileum en toch is er van slijtage bij het olijke drietal geen sprake. Meer nog, hun debuutplaat World Full Of Worry zag pas in mei het levenslicht nadat ze de afgelopen jaren vooral veel ep’s en singles hadden uitgebracht. In de bovenzaal van De Doelen speelden ze een van hun eerste concerten buiten het Verenigd Koninkrijk, al was het iets minder memorabel dan verhoopt. Ze hielden het redelijk braafjes en kleurden amper buiten de lijntjes. Enkel tijdens de bindteksten toonde de band ietwat hun eigen smoel en zocht het toenadering tot het publiek. Op het einde werd het ook iets energieker waardoor ze de aardig gevulde zaal toch meekregen. Sympathiek en gedecideerd waren ze wel, de dames van Peaness, en dat is als opener van een festival zeker geen slechte eigenschap.
Lucy Kruger & The Lost Boys @ Arminius Kerk
Het voormalige kerkgebouw mocht ingewijd worden door Lucy Kruger en haar vergeten jongens. Inwijden probeerden ze ook zeker, want de zachte gezangen en mysterieuze gitaargeluiden van de intro hadden iets religieus. De band klonk in het begin dan ook zeer overtuigend. Betoverend en beklijvend in de stillere momenten en omverblazend wanneer ze de registers opentrokken. Na een paar nummers hadden we het echter wel gehoord. De songs boden naarmate het midden en het einde steeds net iets te weinig schwung en explosiviteit om de volle veertig minuten te blijven boeien. De ideeën bleven zeker nog sterk, maar toch bleek geen enkel nummer nog sterk genoeg om een home run te slaan. Een verdeelde openingsviering in Arminius, met andere woorden.
Holiday Ghosts @ Rotown
Holiday Ghosts uit Falmouth in Groot-Brittannië was dan de echte opener in de Rotown. Het viertal bracht een fijne mix van catchy rammelrock en sixties garagerock op een tamelijk positieve manier. Toch had de band wel te kampen met wat problemen, want tot twee keer toe brak de gitarist en frontman de snaar van zijn gitaar. Dat bedierf de pret gelukkig niet, want we kregen dan gewoon wat leuke jams tussendoor die aantoonden dat de muziek van Holiday Ghosts ook zonder liedjesvorm erg fijn is om te luisteren. De samenzang tussen gitarist en drumster was er ook eentje die voor een leuke dynamiek zorgde, zoals we konden horen op “Credit Note”, een van de meer snellere songs in het arsenaal van de band. Het muzikale van de band leek hem vooral te focussen op de catchy sixties en op die gemoedelijke manier werd iedereen fijn klaargestoomd voor de rest van het festival.
Gurriers @ WORM 2
Voor Gurriers opende WORM 2 voor het eerst de deuren op Left of the Dial en daar kwamen heel wat kijklustigen op af. De band uit Dublin heeft voorlopig nog maar drie singles uitgebracht en toch wordt de band al naar voor geschoven als een van de meest urgente, nieuwe Ierse bands. Waarom dat zo is bewezen ze gisteren met een uiterst dynamische set waar gitzwarte noise-uitbarstingen schering en inslag waren. De vijf brachten hun nummers op een zodanig onderkoelde manier dat we ons wel even in het grauwe en industriële Dublin waanden. Het tempo zat er ook wel gretig in en op het einde zagen ze hun snedigheid ook beloond met een welverdiende moshpit. Furieus en messcherp klonk Gurriers in de WORM, zoals we dat graag hebben.
Pet Shimmers @ V11
© Guus van der Aa
Naar eigen zeggen arriveerde Pet Shimmers op de boot (V11 is een boot omgetoverd tot concertzaal) met nog een andere boot. Een primeur voor het gezelschap uit Bristol. Het was bovendien riskant om de band op de boot te programmeren, gezien het hen weinig moeite kostte om menig dansbeen aan de praat te krijgen. Hun mix van grootse indierock met een vleugje emo, die wel eens in dezelfde zin als Crack Cloud wordt genoemd, speelde moeiteloos in op het gevoel van de gelukkige aanwezigen, maar swingde ook meer dan genoeg om er een waar feestje van te maken. Op hun sterkst waren ze wannneer ze hun gelaagde, bijna postpunksongs met serieuze dreunen door de boxen deden galmen. Pet Shimmers bewees dus dat ze enorm sterk zijn op plaat én op een boot. De toekomst ligt voor hun voeten, het is aan hen om deze vast te pakken.
Chuckamuck @ Arminius Kerk
Ook voor Duitstalige indie is er een plaats op het Rotterdamse festival. Chuckamuck draaien al mee sinds 2001 en die ervaring merkten we in een mooi volgelopen Arminius Kerk. Ondanks dat ze in de Duitse taal zongen, bleef iedereen geboeid luisteren. Dat was te danken aan hun overgave en ook wel aan hun speelse manier van optreden. De vergelijkingen met The Libertines en Black Lips zijn niet onterecht, al pakte Chuckamuck het net iets nonchalanter aan. We kregen nummers over cocaïne, stevige feestjes en de mythische Reeperbahn, wat best wel bijzonder was in de setting waarin ze speelden. Hier en daar klonk het wel wat onafgewerkt en ruw, maar dat had ook wel een bepaalde charme die het geluid van de Duitsers kenmerkte. Chuckamuck was gisteren het bewijs dat taal niet per se een barrière hoeft te zijn om het publiek mee te krijgen.
Deep Tan @ WORM 1
Vrouwen boven bij Deep Tan. De reïncarnatie van The Slits bestaat, niet echt toevallig, ook uit de drie vrouwen. Drie vrouwen die bovendien als missie hebben om het gehele postpunklandschap te veroveren. Ze slagen daar duidelijk ook stilaan steeds meer in, gezien Worm 1 gisteren afgeladen volstond om de dames te zien swingen op het podium. Waar ze op plaat echter heel cool en als een frisse wind in het postpunkspectrum klinken, hadden ze live net iets meer moeite om te overtuigen. Ja, hun nummers waren steeds heel mysterieus, dansbaar en gedreven, maar misten steeds net wat pit om de volledige zaal aan hun voeten te krijgen. Ook begonnen hun songs naar het einde net iets te vaak op elkaar te lijken. De cactchy baslijntjes en de dansende gitaar bleven wel cool klinken, maar hadden niet de onderlinge diversiteit om boeiend te blijven
SOUP! @ Rotown
Uit Manchester werd vervolgens Soup! verwelkomd in Rotown. Het vijftal bleek duidelijk nog op zoek naar een eigen sound, want wat we hoorden schoot een beetje alle kanten uit. De ene keer hoorden we invloeden van de dansbare vibes bij Talking Heads, de andere keer mocht het toch wat steviger met meer noisy invloeden. De overheersende sound was weliswaar een repetitieve synthpop met een stem die wat praterig overkwam, zoals wel bij vele Britse bands het geval was. Naarmate de set vorderde, konden we ook wel wat meer aan het bewegen gaan zoals bij “The Acrobat”, een leuk poppy liedje die zich helemaal ontplooide tot een banger. Op die manier was er dus voor ieder wat wils bij Soup!, maar we zijn benieuwd hoe ze zich in de toekomst echt gaan profileren.
Yabba @ WORM 2
Voor een van de hoogtepunten van de avond moesten we gisteren bij Yabba zijn. Het gezelschap maakte helemaal de oversteek vanuit het Verenigd Koninkrijk met hun dampende disco-rock in hun tolvrije bagage. Wat de band live kenmerkte was de onberekenbare frontman die ons helemaal in zijn ban zoog en de WORM in een complete chaos stortte. Niet dat we veel van de teksten konden verstaan door de overtollige reverb op zijn stem, maar daar kraaide duidelijk geen haan naar. De sfeer was ruig en broeierig met heel wat pits als logisch vervolg. Hun uitstekende debuutsingle “Get By” passeerde natuurlijk ook de revue en dat was zoals we hadden verwacht de anthem voor struise afbraakwerken.
Rifle @ V11
© Guus van der Aa
Rifle kwam maar met één simpele missie: alles en iedereen omver blazen. Zoals het dan ook hoort voor een punkband die zichzelf een beetje serieus neemt, kwamen ze een kleine tien minuten te laat het podium opgewandeld. Dat zullen we geweten hebben ook. Vanaf het eerste salvo vulde de band de boot met een hels en heerlijk kabaal dat ze een kilometertje verder ook wel nog gehoord zullen hebben. Met een frontman die zijn stembanden aan flarden scheurde en sporadisch eens van het podium viel, kon het dan ook moeilijk mislopen. De eerste moshpit op het water was een feit. Rifle kwam, zag en overwon en had maar een bescheiden 20 minuten nodig om te de V11 te doen kapseizen. Voorlopig hebben we enkel nog maar een demo te horen gekregen van de band, dus blijft het geduldig wachten op een officieel vervolg daarvan.
Hallan @ WORM 1
De set van Hallan uit Portsmouth begon erg spontaan in Worm 1. Eerst was er de soundcheck en plots was daar al het eerste nummer. De repetieve gitaar in combinatie met een bepaalde arrogantie bij de frontman zorgde meteen voor een duidelijk statement. Zeker toen hij bij het tweede nummer zijn zonnebril opzette in een heel donkere zaal, wisten we dat ze hier geen compromissen kwamen sluiten. De coolness die Conor Clements hierdoor uitstraalde, profileerde zich ook in het muzikale. Hoe langer de set duurde, hoe steviger het dan ook werd. We kregen tussendoor ook nog een goed verhaal over hun ontmoeting met de douane, maar het was vooral van zodra er een vettige cover van Joy Divisions “Shadowplay” passeerde dat de zaal helemaal wild ging. De moshpit opende zich en het publiek smeet zich volledig. “Modern England” en afsluiter “Orwell’s Idyllic Future” waren twee hoogtepunten in een heel intense set. Vooral die laatste bleek nog wat extra panache in zich te hebben toen zowel de frontman als gitarist even het publiek ingingen. Veel materiaal overleefde dat warm standje niet, maar niemand die er iets om gaf. Hallan overheerste op die manier wel Worm 1.
Cucamaras @ WORM 2
Woensdag stonden ze nog in Trix, maar gisteren konden we Cucamaras gewoon aan het werk zien in Rotterdam. De band uit Nottingham heeft in een paar jaar tijd een meer dan aardige discografie opgebouwd en is daardoor niet voor niets een van de must see’s van deze Left of the Dial editie. De zaal stond dan ook afgeladen vol voor de Britten die loeihard speelden op het scherpste van snee. Bij momenten was het al eens wat ingetogen en melodieus, om dan even later weer pakkend en meeslepend om de hoek te komen. Naar het einde toe werd het lekker hitsig met zelfs een aantal crowdsurfers, tot grote vreugde van de band. De wisselwerking met de volgepakte zaal was mooi om te zien. Cucamaras liet op geen enkel moment steken vallen en bewees zich als geduchte liveband met scherpe kantjes.
Tallies @ Arminius Kerk
Als afsluiter van dag 1 in Arminius had de organisatie Tallies uit Canada uitgenodigd. De dromerige indierock van het viertal bleek perfect in die setting te passen, al was de opkomst voor de band toch wat mager. Daar leken ze zelf erg weinig om te geven, want aan dankbaarheid was er op het podium geen gebrek. Muzikaal hoorden we mooie, soms iets te brave, dreampop die niet volledig vernieuwend klonk, maar wel mooi binnenkwam. Helaas verviel de band al snel in clichés en werden we na een goeie vijf nummers niet meer verrast door hetgeen ze op podium brachten. Hierdoor bleek Tallies niet meteen een hoogtepunt op het festival.
Beige Banquet @ Rotown
Als afsluiter van de avond had Left Of The Dial nog een absolute knaller geprogrammeerd. Postpunkband Beige Banquet is namelijk een van de groeiende namen in het genre en staat live gekend als een energiebom van jewelste. Hun presence op podium is er dan ook niet naast, vooral met dank aan de imposante bassist (die erg veel weg heeft van IDLES’ bassist Adam Devonshire). Zo rond middernacht was het publiek bovendien al goed opgewarmd, dus ontstond er spontaan een bescheiden moshpit voor de ogen van de band. Ook muzikaal waren ze zeer sterk. Drums waren strak, de riffs waren hoekig zonder de flow te doorbreken en er was een koebel aanwezig, wat hoe dan ook een sterke meerwaarde bleek te zijn. Beige Banquet bewees waarom het mocht afsluiten, want het was een van de sterkste en meest overtuigende dingen die we zagen op donderdag.
Geschreven door Niels Bruwier, Simon Meyer-Horn en Simon Vyverman.
