Sum 41 + Simple Plan @ Vorst Nationaal: Ieder feestje heeft ballonnen

Terwijl Green Day en blink-182 hun gloriedagen herbeleven, is Sum 41 altijd blijven presteren. Zelfs in de jaren dat frontman Deryck Whibley bijna ten onder ging aan alcoholmisbruik, maakte de groep regelmatig de oversteek naar Europa. In 2016 vond Sum 41 zijn tweede adem. Whibley werd volledig clean en Dave Baksh omgordde terug zijn gitaar. Op 13 Voices klonk de poppunkband volwassener dan ooit tevoren. Reguliere festivalsets op Groezrock werden ingewisseld voor de Ancienne Belgique en Lotto Arena. Het grote publiek is Sum 41 duidelijk nooit vergeten, want afgelopen zomer mochten Whibley en co om 12.45 u. een volle wei van Werchter wakker schudden. De stijgende populariteit is mede te danken aan het weerbarstige Order In Decline. Voor zijn vijftiende Belgische passage trakteerde Sum 41 Vorst Nationaal op een rijkgevulde setlist waarin zowel alle hits en het recente werk de boel ophitsten. De Canadese vrienden van Simple Plan en electro-pop prinses Cassyette gaven de voorzet.

Nog voor we een Canadese double bill van jewelste kregen, mocht Cassyette de debatten openen. De Britse had het heel lastig om de slechte sound in Vorst Nationaal te verwerken. We hoorden bijgevolg redelijk weinig details in de instrumenten of de zang. Wat we dan probeerden te ontwarren uit de songs, klonk bij momenten punky, maar neigde vooral net iets te veel naar een platte popsound. Gelukkig is Cassyette wel een zangeres die zich volledig gooit en nogal wat energie in het geheel kan brengen. Zo smeet ze er af en toe wat screams tegenaan die het geheel wat meer panache gaven, maar het zorgde er niet voor dat de geloofwaardigheid van haar songs groter werd. Toch kreeg ze naar het einde van de set het publiek wel, bescheiden, mee en dat is natuurlijk je taak als voorprogramma. Bij “Prison Purse” werd het weliswaar een beetje gênant toen ze vroeg om een moshpit en niemand die gaf, je moet dan ook nog niet te veel vragen van het publiek als support.

Simple Plan gaat net niet even lang mee als Sum 41, maar de band had ook in de nillies zijn grootste hits. Daar werd dan ook meteen rijkelijk gebruik van gemaakt toen de set begon. Eerst was er verrassend de themesong van Star Wars die weerklonk, waarna we al konden weten dat dit een epische show zou worden. “I’d Do Anything” stak meteen de vlam in de pan en het publiek bleek meteen ook erg enthousiast om zich te smijten. De eerste CO2-blazers lieten al meteen zien dat de productie van Simple Plan niet min was, al bleek dat toch het enige trucje te zijn. Verder moest de band het vooral hebben van de clichés zoals laten meezingen, handen in de lucht en natuurlijk heel wat ophitserij.

Waar Simple Plan in het begin van de set erg energiek en kwiek overkwam, zakte het toch een beetje in na een tijd. Er werd te veel nadruk gelegd op het maken van een feestje en het muzikale werd naar de achtergrons geduwd. Dat viel het meest op toen de band plots korte covers van “All Star”, “Sk8er Boi” en zelfs “Mr. Brightside” speelde. Totaal overbodig en vooral een beetje pijnlijk om zo de sfeer in de zaal naar een hoger niveau te tillen. “Summer Paradise” en “Iconic” dat we ervoor hoorden, waren ook al geen hoogvliegers en op die manier schoot Simple Plan een beetje in eigen voet. Natuurlijk kon het grootste deel van het publiek dit wel smaken, maar een beetje meer eigenheid in de set had wel gemogen.

Met een eindspurt die werd ingezet door “I’m Just A Kid” kregen we toch ook nog wat humor van de band. De groep bestaat eigenlijk uit vier erg aimabele mannen en bij dit nummer ging drummer Chuck het publiek in, maar niet zonder de nodige voorzorgsmaatregelen tegen corona. Een overdreven wit pak, groots masker en nadien wat desinfecterende blazers waren zijn ding. We zagen er de humor wel van in. “Perfect” werd de afsluiter van een uurtje set waarin net iets te weinig liedjes werden gestopt en iets te veel op publieksinteractie werd gefocust. Ook hier werd nog eens uitbundig en met alle emoties meegezongen waardoor je wel kunt stellen dat de stembanden zeker voortdurend getest werden. De set bleek weliswaar allesbehalve perfect, maar we kunnen ons inbeelden dat een heel groot deel van de zaal zich wel rot amuseerde.

Waar Simple Plan het tamelijk clichématig aanpakte, bleek Sum 41 toch iets meer vuur te bevatten. Dat konden we zelfs van in het begin al letterlijk nemen, want bij opener “Motivation” zagen we de pyro al rijkelijk in het rond vliegen en dat was nog maar het begin. Niet enkel op podium ging het er vurig aan toe, in de zaal veranderde de grond in één grote moshpit waardoor het publiek de eerste drie nummers nog wat op zoek moest naar zijn plek. De circlepits en de furieuze nummers die de band in het begin op het publiek afvuurde, waren dan ook niet min.

De tour stond in het teken van de verjaardag van hun doorbraak album All Killer, No Filler en opvolger Does This Look Infected? en in het begin werd daar ook rijkelijk uit geplukt. Het was duidelijk dat de zaal dit wel kon smaken en op die manier werden ook de jeugdige vibes herbeleefd. Zo was de moshpit tijdens “The Hell Song” er eentje die bijna de volledige vloer innam en werden verschillende blauwe plekken uitgedeeld tijdens “We’re All to Blame”. Het was duidelijk, Sum 41 kwam hier om te heersen en te knallen.

Toch moesten ook nu weer enkele clichés worden bovengehaald met het meezingen van de verschillende kanten, ballonnen en een grote hoeveelheid ballades waarbij we wederom onze lichtjes van de gsm mochten bovenhalen bij “Walking Disaster”. Gelukkig was er ook ruimte voor enkele albumtracks uit het debuut. Alleen bleek het viertal “My Direction” / “No Brains” / “Rhythms” / “All Messed Up” in een soort van medley gebracht te worden, waardoor ze toch niet de aandacht kregen die ze verdienden. Gelukkig bracht de band alles wel extreem strak met goeie dubbele drums, lekkere solos en natuurlijk een energieke Deryck Whibley. Zelfs in een bunker als Vorst Nationaal zorgde dit toch voor een bepaalde kracht, de details ga je zo weliswaar nooit te horen krijgen, maar dat zijn details.

Op een heel snedige manier knalde Sum 41 door hun set die net geen twee uur in beslag nam. Met veel liefde vanuit het kamp van Deryck Whibley en natuurlijk een grote dankbaarheid voor zijn familie, werd iedereen weer deel van de show. Met “Fat Lip” liep de set op zijn eind op de manier waarop hij begon: furieus. Het was duidelijk dat iedereen in de zaal voor Sum 41 kwam. Vorst Nationaal zat stampvol voor de mannen uit Canada en ze wisten ook te heersen zonder daarbij compromissen te sluiten. Simple Plan kwam er op die manier iets te mager uit waardoor er eigenlijk maar één heerser is in Canada als het op poppunk aankomt.

Sum 41 komt binnenkort op de proppen met de dubbelaar Heaven And Hell. Heaven zal een nostalgisch poppunkalbum worden en Hell een metalplaat.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist Sum 41:

Motivation
The Hell Song
Over My Head (Better Off Dead)
We’re All to Blame
Fake My Own Death
War
Summer
My Direction / No Brains / Rhytms / All Messed Up (medley)
Walking Disaster
Underclass Hero
With Me
In Too Deep
Makes No Difference
Pieces
We Will Rock You (Queen-cover)
Still Waiting
Hooch

No Reason
Mr. Amsterdam
Fat Lip