The Offspring @ ING Arena: Brood en spelen (en gezever)

Nostalgie scoort meer dan ooit en dat heeft ook zijn weerslag op de muzikale loopbaan van The Offspring. Een paar jaar geleden leek de band nog op hun retour en leek het vet wat van de de soep, maar ondertussen heeft de Amerikaanse punkband een zoveelste nieuwe adem gevonden en draaien ze als een volleerde geoliede machine weer helemaal bovenaan mee. Hun laatste wapenfeit SUPERCHARGED was weliswaar een flauwe plaat zonder noemenswaardige nummers, maar gaf de Californische punkers wel nog eens een gegronde reden om een grootse wereldtournee aan te kondigen. Gisteren palmden ze aan de hand van een kraaknette productie en met de ondersteuning van special guests Simple Plan de ING Arena in Brussel in. Het werd een soort van ‘greatest hits’-show die snedig begon en door wat onnodig lang gezever wat aan vaart verloor, maar uiteindelijk wel bood waarvoor duizenden gekomen waren.

Maar eerst konden we ons dus nog een uurtje vermaken bij Simple Plan. De Canadezen begonnen er al om half acht aan en konden rekenenen op een mooie opkomst, wat gezien hun bekendheid en staat van dienst ook niet hoeft te verwonderen. Ze kregen van The Offspring overigens niet alleen de nodige tijd om er een feestje van te maken, maar ook de ruimte om een respectabele productie neer te zetten. Dat was voor iedereen mooi meegenomen en droeg bij aan een compacte set waar alle publieksfavorieten de revue passeerden. Een van die favorieten, “Shut Up!”, werd al vroeg gebracht en met “Jump” droeg frontzanger Pierre Bouvier iedereen op om mooi mee te springen tijdens het laatste refrein. Leuk extraatje was het feit dat Bouvier af en toe ook eens een woordje Frans sprak of zelfs zong. Met dergelijke details scoor je gewoon goede punten bij het publiek.

De poppunkers pijlden of er een paar old school Simple Plan-fans in de zaal waren en droegen “Addicted” bijgevolg aan hen op. Er was met “Nothing Changes” ook een plaatsje voorbehouden aan een nieuw nummer, al klonk dat misschien net iets te plat. Echt mindere momenten vielen er ondanks een onopvallend middenstuk niet op te meten. Na “Summer Paradise”, dat met ballonnen werd gevierd als de all-in droomdestinatie, kwam er met “Can’t Keep My Hands Off of You” nog een van hun snellere nummers. Voor een nostalgisch moment zorgde niet veel later “What’s My New Scooby Doo?”. Meezingen was de enige optie die we hadden en Brussel kwispelde als een vrolijke hond anderhalve minuut onafgebroken. Het uur vloog als het ware voorbij en met “I’m Just a Kid” en “Perfect” hadden ze nog twee knalrode en zoete kersen voor op de slagroomtaart. Simple Plan is anno 2025 een hoop nostalgie, maar dan wel van het betere soort.

Hoe Amerikaans moet je het hebben? The Offspring ging voluit voor entertainment, en dat zelfs nog voor ze op het podium stonden. Een onderhoudend intermission-programma was een ludieke manier om de tijd tot aan de show te overbruggen. Een zeppelin die over het publiek zweeft en cadeautjes laat vallen, een gorilla die shirts in het publiek schiet of een varia aan verschillende cams (kiss-cam, headbang-cam, …); we waanden ons even in de aanloop van een NFL-wedstrijd. De tijd vloog op die manier wel razendsnel voorbij en met het opzwepende “Thunderstruck” werd de countdown drie minuten voor aanvang definitief ingeleid. Vol goede moede en goesting betrad de band het podium om met “Come Out and Play” meteen een knaller af te steken. Dexter Holland haalde nog niet alle noten, maar speelde wel met venijn en een toepasselijke gretigheid. Ook op het daaropvolgende “All I Want” schoot hij vocaal een paar keer mis en toch werd dan ruimschoots gecompenseerd door de overgave waarmee zijn bandgenoten Noodles en co. speelden. No-nonsense punkrock en dat aan een hoge snelheid; als The Offspring wil, kan het toch gewoon rocken zonder te morren.

Dexter Holland heeft zich als frontman ondanks hun vier decennia in de schijnwerpers toch nog iets verder geëvolueerd. De gitaar voor een nummer links laten liggen om wat meer te bewegingsruimte te hebben, is geen enkel probleem, al voelt hij zich toch nog het meeste in zijn sas als hij de gitaar in de aanslag heeft. Van het nieuwe album kregen we zowaar maar twee nummers en met “Look Out for #1” was dat al vrij vroeg in de set. Noodles probeerde aanvankelijk nog punten te scoren door Brussel als een van zijn favoriete steden ter wereld te bestempelen, maar die lijst loopt bij elke show klaarblijkelijk alleen maar verder op. Nu ja, echt warm kregen we het niet van deze nieuwe single en dan bleek “Staring at the Sun” toch van een geheel ander kaliber. Dexter Holland was inmiddels ook al wat beter losgezongen en zong zonder problemen “Hit That” en “Original Prankster”.

Volgens de band touren ze momenteel met hun grootste productie tot dusver en daar was geen woord van gelogen. Net voor “Hammerhead” doken er opeens twee gigantische opblaasbare skeletten op, die tijdens een groot deel van de show al rookspuwend bleven staan. Voor de rest waren de led-schermen inclusief toepasselijke beelden een mooie manier om de nummers nog wat meer tot leven te brengen. Voor de rest was er nog een confetti-kanon tijdens “Make It Allright”, een vuurregen tijdens het op de piano-gebrachte “Gone Away” en gigantische strandballen voor “Why Don’t You Get a Job?”. Waar ze extra show konden verkopen, werd dat zonder te pinken gedaan. Wat de show iets minder goed deed, was het toenemende gebabbel van Noodles en Holland. Wie The Offspring eerder zag, weet dat dat een onvermijdelijk euvel is, maar het haalde gisteren toch net iets te vaak de vaart uit de show. Dat ze bovendien een paar nummers coverden, waarvan twee als hommage aan Black Sabbath-frontman en metal-icoon Ozzy Osbourne, was op zich wel een leuke afwisseling en toch nam het moment voor onze smaak iets te veel tijd in beslag. Ook het eigen “Gotta Get Away” viel aan aanvankelijk nog wat dood, maar werd dankzij een puike drumsolo van Brandon Pertzborn toch nog nieuw leven in geblazen.

Naar het einde toe kwam er wel weer een nieuwe snelheid in de show. De “Hey Jude”-cover was nog best te pruimen en zette de stembanden op scherp, want wat daarna volgde was een salvo aan punkhits waar geen enkele band van hun soort kan tippen. “Pretty Fly (For a White Guy)” ontketende een waar feest, totdat Noodles en Dexter weer nog even de tijd moesten nemen om voor het laatste refrein nog wat onnodige minuten vol te maken met gezever. Onze frustraties daarover verdwenen echter even snel als dat de confetti-slierten de lucht in werden geschoten tijdens het laatste stukje van hun wereldberoemde song. Tijdens “The Kids Aren’t Allright” werden de mosh-vaardigheden op de proef gesteld, met onderscheidend resultaat. The Offspring was eindelijk weer op kruissnelheid en toonde zich gul in de encore. “You’re Gonna Go Far, Kid” beet de spits met een eindeloze confettiregen af en tijdens “Self Esteem” voelde iedereen zich weer even een paar jaar jonger, inclusief de band op podium. Om klokslag tien uur dertig zat de afgemeten show er met een geslaagde eindronde dus op.

The Offspring weet wat het publiek wil en schikt er zich daar voor grote stukken zonder boe of ba naar. Op hun SUPERCHARGER WORLDWIDE tour schuwden ze de grote risico’s en gingen ze meer dan ooit voor pure entertainment. De show viel daardoor over grote lijnen wel in de smaak, al blijft het toch enigszins jammer dat het geheel in de tweede helft door de gebruikelijke praatjes wat aan strakheid moest inboeten. Het lijkt nu eenmaal bij The Offspring te horen, maar met een hitjesrijke finale kraait de haan daar na afloop toch iets minder hard over. De allerbeste liveband ter wereld zullen ze weliswaar nooit worden, al is dat ook geen doel waar ze naar streven. Het belangrijkste is dat de mensen een leuke avond hebben en met een kamerbrede glimlach huiswaarts keren. En in die missie zijn ze geslaagd.

Voorlopig prijkt The Offspring komende zomer (nog) niet op een Belgische festivalaffiche, maar ze zijn wel steevast de headliner op Jera On Air in het Nederlandse Ysselsteyn.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / X / Website

Setlist:

Come Out and Play
All I Want
Want You Bad
Looking Out for #1
Staring at the Sun
Hit That
Original Prankster
Hammerhead
Make It All Right
Bad Habit
Paranoid (Black Sabbath cover)
Crazy Train (Ozzy Osbourne cover)
In the Hall of the Mountain King (Edvard Grieg cover)
I Wanna Be Sedated (Ramones cover)
Gotta Get Away
Gone Away
Hey Jude (The Beatles cover)
Why Don’t You Get a Job?
Pretty Fly (for a White Guy)
The Kids Aren’t Alright