Mosterd kan al eens pittig smaken en hetzelfde kan gezegd worden over Just Mustard. De Ierse postpunk band bracht recentelijk met Heart Under een origineel en goed tweede album uit. Vervolgens gingen ze op zoek naar een donkere kelder om de plaat aan hun Belgische fans voor te stellen en zo kwamen ze in de Witloofbar terecht. Het vijftal geniet van stevige doch dromerige gitaren en een bezwerende stem van frontvrouw Katie Ball. In hun muziek mengen ze nog wat elektronica, triphop en shoegaze en zo kunnen we spreken van een vrij unieke mix. Verwachtingen lagen hoog, maar Katie en co sprongen zo over die lat.
Na een ietwat lange en onheilspellende intro betrad de band het podium en het publiek had er duidelijk meteen zin in. De band ging toch niet meteen met volle kracht van start, maar bouwde tijdens “23”, het eerste nummer, de spanning op. Een van de gitaristen haalde een strijkstok boven om zo ongewone klanken uit zijn instrument te toveren en de zachte stem van Katie voelde meteen vertrouwd aan. Het daaropvolgende “I Am You” bevatte iets meer drum en zorgde er al snel voor dat er verschillende kalende koppen op de eerste rij begonnen te bewegen. Al gauw volgde de rest van het publiek en het werd zo snel warmer in de overvolle Witloofbar. De outro van “Seven” was even donker als het haar van de zangeres en ging binnen als zoete broodjes, of witloofrolletje met hesp. En net als de groente waarnaar de zaal vernoemd is, zat de muziek ook goed verpakt. Niet met een schel hesp, maar met een rijke, gelaagde sound die naar meer smaakte en gelukkig kregen we dat ook.
Na een aantal nummers was het duidelijk dat het vijftal er weinig woorden aan zou vuilmaken. Akkoord, lange babbels zijn niet nodig bij muziek als deze, maar een ‘Hello Brussels’ of ‘Thank you’ was misschien wel aangenaam geweest. Nou ja, dat zagen we door de vingers, want nummers als pakweg “Pigs” werden tot een zeer goed einde gebracht. Het lied begon met wat meer focus op de zang, maar ontpopte zich tot een van de stevigste die we tot dan toe al gehad hadden. Just Mustard speelt dus graag met spanning in hun nummers, maar doorheen de set ontbrak deze aanvankelijk een beetje. Weinig liedjes sprongen er echt uit, al was “Deaf” daar wel een uitzondering op. Hier liet gitarist David Noonan zijn stembanden ook eens horen en het was een mooie afwisseling met de rest van de songs. Toch was het, niet verrassend, vooral de zachte stem van Katie Ball die doorheen de avond wist te overtuigen, als deze niet te veel opging in de rest van de muziek. Zo nu en dan verdween deze in de mix, maar de technieker had zich uiteindelijk wel herpakt en liet Katie zo iets meer schitteren in de donkere zaal.
Naar het einde toe werden de lichtflitsen net iets sneller, de muziek iets donkerder en de bassen wat dieper en zo werd er naar een hoogtepunt opgebouwd met nummers als “October” en afsluiter “Seed”. Op het einde bedankte Katie ons toch nog kort en het publiek deed hetzelfde mee een welgemeend en verdiend applaus en wat geroep. De donkere krochten van de Botanique waren afgelopen avond nog donkerder dan normaal dankzij Just Mustard. De Ieren hebben een sterke prestaties neergezet en kleine rechtzettingen als het iets luider zetten van de zang waren eigenlijk een kers op de taart. De band bracht hun muziek rechtuit zonder een spectaculaire lichtshow of veel gebabbel en eigenlijk was dat ook niet nodig. Zoals de naam van de band doet vermoeden is Just Mustard pittig genoeg op zichzelf om te overtuigen.