© Cédric Depraetere (archief)
Tijdens de warmste periode van het jaar maakt Gent zich klaar voor een tiendaagse vol cultuur en beleving. In het historisch stadscentrum blijft dan geen enkel podium onbemand. Wie dat gevoel nadien op een kleinschaligere manier wil herbeleven, kan al vijf edities lang zijn hart luchten op Klinkeroever. Ondersteund door kunstminnende cafés en handelspanden zijn de Coupure, Leie en Lieve de Heilige Drievuldigheid waar dit weekend meer dan veertig acts hun talenten mogen etaleren. Omdat we niet op één been kunnen lopen, stippelde Gent Linkeroever twee routes uit die elk gericht zijn voor muzikale avonturiers. Muziek is geen wiskunde, maar voor de eerste dag kozen we simpelweg het eerste parcours. Goddank viel er geen water uit de hemel en baanden we ons een ganse dag lang door de meest eigenwijze wijkbuurt van Gent.
Tars @ A.Puur.A
De eerste halte was A.Puur.A, een designwinkel waar je enkel handgemaakte spullen kan kopen. Te midden van al die authentieke spullen bracht Tars hartverwarmende koffiemuziek. Op een zonnige zaterdagochtend hadden we niet meer nodig dan een luchtig potje singer-songwritermuziek. Afgelopen zomer leek corona een relikwie uit het verleden. Nu de uitnodigingen voor een vierde vaccin onze brievenbus bereiken, lijkt het beestje toch geen verzinsel te zijn. Tars verwerkte zijn emotionele naweeën in door americana geïnspireerde melodieën die iedereen muisstil kregen. Een huwelijk en een eerste zwangerschapsperiode zijn immers thema’s waar iedereen (on)rechtstreeks mee in contact komt. Trouwe compagnon Nicolas Vlaeminck bleef er koeltjes bij zodat alle blikken gericht bleven op Tars. De akoestische Bruce Springsteen-cover van “I’m on Fire” hield het origineel in ere, maar bevestigde Tars zijn uniek stemgeluid.
RAMAN. @ Het Objectief
Speciaal voor de gelegenheid bracht RAMAN. zijn luidste gitaar mee naar fotostudio Het Objectief. Zijn zilverkleurige resonatorgitaar zag er ruig uit, maar eens hij zijn keel openzette, verdween dat imago. Solo stelde RAMAN. zich kwetsbaar op, waardoor hij eigenlijk niet meer veel fout kon doen. Het zittend publiek sloot de jongeman onmiddellijk in zijn armen en liet zich keurig begeesteren door zijn grassrootsblues. Dankzij de verdiensten van onder andere wijlen Tiny Legs Tim en levende legende Roland Van Campenhout heeft Gent al decennialang de blues. Zonder enige vorm van versterking kwam RAMAN. niet naar Klinkeroever om droevige liedjes te brengen. De jonge Gentenaar trakteerde ons op nieuwe muziek die al goed ingestudeerd was. Achtereenvolgens deed de gestripte versie van “Talkin” het rockniveau een paar etages stijgen. Vorig jaar werd er gehint naar een nieuw hoofdstuk, hopelijk brengt 2023 soelaas!
Freddie Webber @ Papegaaiparkje
Het volgende Gentse bluesicoon in wording was Freddie Webber. In die scene is hij wellicht het bekendst als de frontman van Freddie & the Fabs. Solo had hij enkel een akoestische gitaar nodig om de zon te doen schijnen. Meer moet dat niet zijn om goudeerlijke songs over alledaagse beslommeringen te performen. Met zijn arbeiderspet en volle baard voldeed hij aan alle standaarden van de Britse working class. Onder het toeziend oog van zijn leerkracht Nederlands was Freddie lichtjes gedwongen om ons niet in het Engels toe te spreken. Dat maakte zijn hele set aangenaam amusant. Zelfrelativering blijkt nog steeds het beste wapen te zijn om oprecht over te komen. Zijn nummers werden daarentegen wel in het Engels gebracht. Voorbijkomende wandelaars wisten soms niet goed wat hen overkwam, maar tegen zijn knuffelbeergehalte kon zelfs de meest cynische persoon een glimlach tevoorschijn halen.
Wolker @ Bar Beenhouwer
Geluidsarchitect Gert-Jan Loobuyck en drumster Femke Decoene (The Very Very Danger) behaalden twee jaar terug zilver op Humo’s Rock Rally. Onder de naam Wolker brengen ze gelaagde muziek waarin neofolk en postrock elkaar vlotjes afwisselen. Het verrassingseffect zat’m echter in de locatiekeuze. Wie nauwlettend het programmaboekje volgde, kwam uit bij Bar Beenhouwer. Aandachtige kijklustigen hadden echter snel door dat Wolker schuin tegenover zou spelen in een appartement. Terwijl Loobuyck en Decoene hun gerief opstelden, leek de setting van beneden toch wat beklemmend. Ondanks de vertraging wist het duo sterk te overtuigen. Zelfs vanop hoogte en met rondrijdende trams die het geluid sporadisch dempten, bereikten de stukjes cello, piano en mondharmonica onze oren. Op het einde leek “Situations” een verplicht nummer te zijn, maar wanneer Loobuyck met zijn ogen toe stond te soleren, spatte de spontaniteit ervan af.
Les Somnambules @ De Walrus
Les Somnambules was na alle melancholie een welgekomen vieruurtje. Dit eigenzinnig ensemble zit diepgeworteld in de jazz, maar geeft er toch een eigen draai aan. De vaste bezoekers van De Walrus waren goed op de hoogte, want toen we arriveerden, waren alle zitplaatsen al bezet. Achteraf gezien deed het deugd om toch recht te moeten staan want de standards die Les Somnambules speelden, waren heel feestelijk. Spijtig genoeg ontaardde de show niet in een thé dansant. Daarvoor namen er net iets teveel tafels en stoelen de ruimte in. Niemand keek meer of minder naar de glazen bier en wijn, waardoor gezelligheid troef was. De kleine set van om en bij de veertig minuten was een bloemlezing van Klinkeroever. Door de mengelmoes van volkse muziekgenres voel je je toch overal welkom. Laatkomers die onbewust de voordeur lieten piepen, werden ook niet bekeken met een schuin oog. De volledige aandacht van het publiek triggerde Les Somnambules om nummer per nummer sneller te spelen. Eens de band naar eigen zeggen lekker liep, was het al gedaan.
Giovanni Barcella @ Het Zwarte Gat
Italiaans drumgenie Giovanni Barcella testte de elasticiteit van het begrip jazz. We doen zelfs geen moeite om een begrip te durven plakken op zijn muzikale escapades. Net zoals De Walrus was Het Zwarte Gat net een maatje te klein om alle aanwezigen een zitplaats te bieden. Bij momenten ging het experiment zodanig ver dat we sommigen ervan ‘betrapten’ dat ze het café wilden verlaten. Niettemin bleven de zittenden netjes op hun plaats en zorgde die spanning voor een prikkelend gevoel die liveshows zo leuk maken. Het nummer “Psycho Jazz” ging alle windrichtingen uit, maar Barcella en zijn gitarist waakten over hun technisch vernuft.
Renée @ De Pekelfabriek
‘Een goede buur is beter dan een verre vriend’. De half-Filippijnse, half-Belgische Joni Sheila liet helaas verstek. De organisatie vond last minute vervanging bij zangeres Renée Seys, buurvrouw van Café De Loge. Tien jaar geleden debuteerde Seys met Extending Playground waarvan de single “Dum Dum Dum” airplay kreeg op Studio Brussel. Daarna verdween de artieste wat op de achtergrond, maar ze is precies wel blijven spelen. Zichtbaar genietend pakte ze het straatje moeiteloos in met haar gitaar en effectpedaal, een opstelling die nu commercieel gecultiveerd is door Ed Sheeran. “Strawberry Stains” was een heerlijke trip down memory lane naar jeugdherinneringen waarin aardbeienconfituur op grootmoeders wijze onze maag vulde. Dat gelukzalig gevoel bleef ook hangen toen een onzichtbare drummer buiten de maat sloeg. Eén of ander dakwerker dacht het moment te ‘stelen’, maar kwam thuis van een kale reis.
Wurtel @ Studio Ysbear
Voor een gezonde dosis Gentse absurditeit is Studio Ysbear het maakatelier bij uitstek. Lichtkunstenaar Felix Ysenbaert maakte in het verleden artworks en videclips voor onder andere Meskerem Mees en STAKE. Als bassist maakt hij deel uit van het trio Wurtel. Volgens het Vlaams woordenboek is ‘wurtelen’ (lees: lastig doen) het meervoud. Bij het aanschouwen van Wurtel dacht geen haar op ons hoofd om te zagen. De geflipte noisepunk was een mix van rechttoe rechtaan stoner-, blackmetal- en funkriffs. De wortels op het drumstel waren geen haute cuisine. Hetzelfde valt te schrijven over de muziek. Maar met oranje overalls en een groene clownspruik als dresscode kandideer je dan ook niet voor een Michelinster. Wortels zijn daarentegen rijk aan vitamine A. Een inname van 25 minuten was ruimschoots voldoende om de laatste twee optredens fris en monter door te komen.
The Payola Kid @ Café De Loge
Doorheen het ganse weekend is Café De Loge het kloppend hart van Klinkeroever. Op een beugschoot van onze bezochte speelplekken konden artiesten, bezoekers en vrijwilligers daar terecht voor een drankje of versnapering. ’s avonds werd de concerthoek vrijgemaakt voor een passage van The Payola Kid. The Payola Kid is Alec De Bruyn (Undskyld, Young Brides, ROESTgroep) en Simen Wouters (KAY9, Tin Fingers). Hun project mag nagelnieuw zijn, muzikaal was het een voortreffelijke ode aan de lo-fi van de jaren ’90. Beide heren deden niet al te zot en lieten hun instrumenten knisperen als een haardvuur waar je uren naar kan staren. Terwijl het buiten donkerder werd, fleurde het café op. De overdaagse gezellige drukte was veranderd naar opperste concentratie. Tot slot was “Dressed Up for the Letdown” van Richard Swift een spontane cover die de set netjes afrondde.
Philemon @ Jan Van Gent
Gelukkig hoefden we niet te ver stappen om dag één van Klinkeroever af te sluiten. Jan Van Gent was slechts één deur verwijderd van Café De Loge. Philemon is het alter ego van Anton De Boes en hij had iets te vieren, namelijk de kersverse release van zijn tweede ep Familiar Stranger. Op “Getaway” en “Try a Little Harder” vallen The Beatles-invloeden niet te ontkennen. Live was Philemon een goed geoliede band, maar halverwege trok De Boes zijn stoute schoenen aan om op eigen kracht een track te spelen die zijn bandleden niet kenden. Het onderlinge respect was dermate groot dat eens de solo-uitstap eindigde, het spelplezier gewoon hervatte. Zo werd “Aftergelow” van voor tot achter één lang uitgereikte climax die de boel met een mooie timing afsloot.
Zondag 2 oktober volgen we het tweede parcours. Het volledige programma vind je op de website.
