© CPU – Mathias Verschueren
Canadese postrockers van Godspeed You! Black Emperor staan bekend om hun relatieve anonimiteit. Niet omdat ze onbekend zijn, integendeel. Het postrockgenre ligt misschien wat muzikale periferie, maar buiten Mogwai en Explosions in the Sky gerekend staat er binnen die wereld geen discografie steviger en tijdlozer dan die van GY!BE. Nee, het zevenkoppig collectief houdt al bijna drie decennia nog het liefst vast aan die term: collectief. Een geheel, een organisme. Op geen enkel moment neemt een individu de voorgrond, of toont die nog maar z’n gezicht. De bescheiden gloed van het beperkt aantal spots op het podium in de Botanique spraken boekdelen. De zaal had zelfs speciaal voor deze show een podium in hun tuin geposteerd, omdat ze twee uitgestelde en uitverkochte Orangeries op één dag wilden plaatsen. Dat het weer onheil voorspelde, kon als geen beter decor dienen voor de buitenshow van Godspeed You! Black Emperor.
Een opener van meer dan dertig minuten. Sommige muzikale clichés schrijven zichzelf. De groeiende duisternis en de nog steeds vochtige Brusselse buitenlucht waren een ontzettend toepasselijk decor voor de eigen persoonlijke duik in het donkerte van “Hope Drone”. Die vaste opener werd nog nooit op plaat uitgebracht, maar sleuren de Canadezen ondertussen al meer dan een decennia mee in hun setlisten. Terwijl de projector alsmaar flikkerend het woord ‘hope’ op het scherm achter de band stempelde, klonk de muziek allerminst hoopvol.
© CPU – Mathias Verschueren
Na lang in het donker gesudderd te hebben, kreeg het nummer toch wat vorm door een terugkeer van percussie en een standvastige riff, dat niet zozeer ronddwaalde als dat het verder kon marcheren. Een spookachtige, dreunende intensiteit die het broodnodige crescendo in zijn greep hield, werd na dat halfuur afgebroken, om plaats te maken voor een breekbaar einde, op het lijf geschreven van de violiste.
GY!BE’s muziek klinkt altijd wel alsof het op de rand van de uiteenvallende wereld ligt, op weg naar de onvermijdelijke puinhoop. Dit werd op weinig subtiele wijze duidelijk gemaakt tijdens “Bosses Hang”, met een visuele stroom aan kapitalistische en 9-to-5 eindeloosheid. Ook “Cliff’s Gaze”, van het nieuwe apocalyptische album G_d’s Pee AT STATE’S END!, werd visueel versterkt op minimalistische wijze. Beelden van een uitgewinterde en identiteisloze fabrieksstad werden in het alsmaar natter wordende buitenplein van Botanique nog harder aangevoeld. De samenwerkende gitaren konden in al hun dreunerige opvliegendheid een strakke herfstwind nabootsen, maar het was net in dat soort aanzwelling dat een koude gelukzaligheid kan leven.
© CPU – Mathias Verschueren
Het enige dat Godspeed You! Black Emperor uit het vorige milennium speelde, was hun legendarische ep Slow Riot For New Zero Kanada, in zijn volledigheid. “Moya/BBF3” zijn delicatere nummers, minder bot, drijvend en urgent. Met een voorzichtigere opbouw, die de tweetal splijtingen nog bevrijdender maakten. Op een dertigtal minuten hoor je een groeiend strijdvaardig nummer, dat op z’n einde een weerbarstig, maar uiteindelijk toch stille dood beleefde.
Het is gemakkelijk en misschien wat cliché om te zeggen dat dit soort muziek transcendentaal werkt. Maar zoals eerder gezegd, sommige muzikale clichés bevestigen zichzelf. De spanning in de lucht versterkte de spanning op het podium, en omgekeerd. Ergens tussen de delicate soundscapes, rijzende onrust en openbarstende crescendo’s voelde honderd minuten aan als tien.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Hope Drone
Job’s Lament
First of Last Glaciers
Bosses Hang
Cliffs Gaze
Moya
BBF3
