Dat we in België een levendig muzieklandschap hebben, wordt elke dag duidelijker. Onze nationale trotsen scheren hoge toppen wereldwijd en elke week kan je wel een leuke ontdekking doen ergens ten velde. Het aanbod is zo uitgebreid dat er voor iedereen wel wat lekkers in de pot zit. Bat Eyes is het volgende snoepje dat we graag uit die pot halen. De Gentse indierockformatie zag het levenslicht in 2019, maar stak pas echt de neus aan het venster met debuutsingle “Loria”. Het geluid dat de band liet horen, katapulteerde de luisteraar direct naar de jaren negentig. Verwijzingen naar bands als Sparklehorse, The Lemonheads en Pavement werden vlot gemaakt dus je weet direct welk vlees je in de kuip hebt.
Frontman Koen Wijnant kennen we trouwens nog van Arquettes. Toch had hij het gevoel dat hij bij de nummers die hij aan het schrijven was zijn ei hier niet kwijt kon. Enter Bat Eyes en de oplossing was gevonden. Met Luna De Bruyne op bas, Tomas Serrien op drums en Birger Ameys werd het oorspronkelijke trio geüpgraded naar een viertal. In eigen beheer bracht de band drie zeer aanstekelijke singles uit. “Loria”, “You’re the Breeze” en “Saving Up” schetsten al direct de richting die ze uit wilden gaan.
Van deze drie singles is “Loria” de enige die niet terugkeert op hun debuutalbum. De andere twee hebben de eer om het album te openen. Dat is geen slechte keuze, want beide songs hebben al enige airplay gekregen op Willy en zo weet de luisteraar wat hij mag verwachten; een band met veel liefde voor melodieuze alternatieve pop uit de jaren negentig en met het talent om een verdomd pakkend deuntje te schrijven. Dit tien songs tellende album neemt je mee op een trip die je zweverig laat dromen, maar evengoed het stof uit de oren blaast. De reverb vliegt je om de oren in combinatie met een strakke ritmesectie die afgewerkt worden met grote meezingbare refreinen.
Van de tien nummers die dit album telt, kregen we maar liefst zes nummers al te horen als single. Het is wachten tot “Emily” wanneer we iets horen dat we nog niet gehoord hadden. Het wordt al snel duidelijk dat ze niet alle geheimen prijs hebben gegeven door de vele singles uit te brengen. “Emily” is een uptempo liedje dat net als “Saving Up” en “Forever Wasted” zomerse vibes oproept. We kunnen enkel hopen dat we nog een mooie Indian summer krijgen, want deze liedjes zijn gemaakt om luid af te spelen in de auto met de ondergaande zon recht in je gezicht.
Met “I Don’t Mind” hoorden we al dat de gas niet altijd open gedraaid wordt, maar dat er ruimte is om een versnelling lager te schakelen. De galm op de gitaren is steeds aanwezig en dit zorgt dat de tempowissel niet voor een breuk zorgt met de andere nummers. Wijnant legt iets meer gevoel in de zang waardoor een ander kant belicht wordt; de dromerige zweverige. Ook tijdens “Cracking Up” en “I Could Be Dreaming” verkennen ze deze kant en dat zorgt dat het album het nodige reliëf krijgt.
Afsluiten doet Bat Eyes door de versterkers nog eens volledig op het maximum te zetten en de gitaren stevig te laten knallen op “I’m On It”. De rammelende gitaren worden wederom voorzien van de echoënde stem van Wijnant die steeds op het randje balanceert, wat het geheel zo breekbaar en mooi maakt. Vernieuwend klinkt Bat Eyes zelden gedurende dit halfuur durende debuut, maar wij stoorden ons hier geen seconde aan. Ze komen op de proppen met een fris indierock geluid voorzien van een gezonde dosis melancholie die een mooie brug maakt tussen het heden en de jaren negentig.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
