Leffingeleuren 2022 (Festivaldag 2): Eclectische extravagantie

Op de tweede dag van Leffingeleuren 2022 was het op de koppen lopen. De organisatie kon namelijk het bordje ‘uitverkocht’ bovenhalen, waardoor er al van bij het begin heel wat volk in en rond de zalen van het festival was. Dat zorgde voor een bepaalde opluchting want het leek alsof iedereen die hier aanwezig was, blij was om elkaar nog eens terug te zien. Ook wij waren tevreden dat we er deze tweede dag weer bij waren, want op de planning stonden heel wat postpunkbandjes en lokale verankerde acts.

Mayorga

Mayorga is een gloednieuw Belgisch project met nog niet al te veel shows op de teller. Toch mocht de band rond Helena Mayorga Paredes zaterdag meteen de zaal van De Zwerver openen. We waren bijgevolg nieuwsgierig naar wat we hier zouden te zien krijgen en of we er meteen de stempel “beloftevol” op kunnen kleven. Dat bleek gelukkig wel zo te zijn, want niet alleen heeft Mayorga een sterke frontvrouw, ze wordt ook omringd door drie sterke muzikanten. Muzikaal bracht ze een duistere mix van sfeervolle gitaren en het nodige drama, zonder daarbij in overdrive te gaan. Ook in overvloed aanwezig: gitaarsolo’s, zoals op het eind van haar cover van The Cure’s “Lovesong”. Hiermee werd de song plots nog dreigender. Ook heeft de zangeres duidelijk al een hit in haar arsenaal met het catchy “Girl Crush”. Mayorga is kortom een project waar we het laatste nog niet van hoorden, zoveel is duidelijk.

The Lounge Society

De hype rond The Lounge Society wordt alleen maar groter. Sinds de release van debuutalbum Tired of Liberty blijven de goeie reviews binnenstromen. Op die manier moesten we eens ervaren hoe dit zich live vertaalt. Het begon alvast veelbelovend, want de opkomst was er eentje met Katy Perry. Niet veel later begon het instrumentaal strak en merkten we al meteen waar het talent van de band vandaan komt. Frontman Cameron Davey is een energiek figuur die heel expressief zijn instrumenten bespeelt, maar ook de rest van de band kon er wat van. Het viertal is instrumentaal zo sterk dat ze constant ook wisselen van instrument. The Lounge Society ziet er live een beetje als slungels uit, maar dat betekent niet dat het niet geniaal kan klinken. Zo hoorden we invloeden van glamrock en postpunk in het geheel komen, waardoor stilstaan geen optie was. Afsluiter “Generation Game” werd voorafgegaan door een toepasselijke ‘fuck the Queen’ en zo mocht de band zijn maatschappijkritiek ook nog eens boven halen. Het einde werd er eentje met veel intensiteit waarmee we de volledige set, die best kort was, ook kunnen samenvatten.

Opus Kink

Opus Kink is een zestal waarmee je alle kanten uit kan. Begin deze zomer verscheen hun nieuwe ep en al snel werd duidelijk dat we nog meer konden uitkijken naar hun eerste show op Belgische grond. Zoals steeds werden er weinig doekjes gewonden rond het spektakel en gaf de band van begin tot eind een heel energieke set. De sterkte zat in de blazers, die voor een goeie extra dynamiek zorgden bij de gitaren. Frontman Angus Rogers is een extravagant figuur die soms als smeagol rondkruipt voor het podium, maar evengoed ook in zijn strakke onderbroek een furieus einde aan een set kan breien. Op die manier kan je eigenlijk al verwerken wat we hier te zien kregen: een chaotisch allegaartje waarbij de nadruk lag op bewegen, maar evengoed op experiment. Het was de cohesie tussen die twee die van de band zo’n imposante verschijning maakt, maar evengoed door het voorkomen van Rogers die altijd alle aandacht opeist. Met “This Train” werd nog maar eens bewezen hoe de band de samenhang tussen chaos en dynamisch perfect maakt, want op het eind ontstond een noisy explosie. Meer dan terecht kreeg de band nadien een uitvoerig applaus, zieltjes werden duidelijk gewonnen.

Famous

Het is moeilijk om ‘Famous band’ te googlen, want al snel kom je uit bij bands als Queen en The Beatles. Famous uit Londen heeft in de verste verten niets met die groepen te maken, want het trio maakt een experimentele mix van alle genres. Het gevolg hiervan was dat ze live eigenlijk ook te veel willen doen met te weinig. Zo waren enkel een bassist en een drummer mee, terwijl de rest via een tape werd gespeeld. Dat konden we heel erg jammer noemen, want op die manier bleven we constant op onze honger zitten. De frontman is weliswaar een verrassend figuur die zijn stem alle kanten liet uitschieten, maar ook hiermee werd onze honger niet gestild. Famous zal duidelijk zijn naam niet snel waar maken als ze matige shows blijven geven.

The Mysterines

De eerste show van The Mysterines in België was er eentje op Leffingeleuren. De band uit Liverpool had een debuutalbum mee om voor te stellen en dus waren we erg benieuwd hoe het viertal het ervan af zou brengen. Met een mysterieus begin maakte de band al snel zijn naam waar, door heel gemoedelijk vol donkere gitaren van start te gaan met “Under Your Skin”. Al snel werd duidelijk dat de groep het evenwicht probeert te bewaren tussen een iets zwoelere sound en een sound waarbij de riffs stevig in het rond worden gegooid. Het eerste halfuur overheerste weliswaar dat eerste, waardoor ook de band nogal statisch en onpersoonlijk overkwam. Met “The Bad Thing” kwam daar verandering in. Het ging er allemaal wat vettiger aan toe en nadien mochten we zelfs een bedankje verwelkomen. De statische houding bleef weliswaar behouden, maar dan met stevigere riffs. Het gevolg was dat de heuse wall of sound heerlijk binnenkwam. Met “Hung Up” werd nog een laatste keer goed doorgeknald en op die manier zagen we een band met twee gezichten, die vooral een bepaalde arrogantie uitstraalde die ze in de toekomst wat mogen verliezen.

Tess Parks

Hoe Tess Parks er eigenlijk uitziet, gaan we je na haar concert op Leffingeleuren niet kunnen zeggen. De zangeres uit Toronto wist namelijk samen met haar band een gans uur in een rode gloed te spelen, waardoor de rook overheerste en je enkel maar silhouetten kon waarnemen. Dat neemt weliswaar niet weg dat haar set uitstekend gebracht werd. Als een doorrookte oude vrouw stond Parks daar om stevige fuzzrock te brengen. Het leek wel alsof ze zo uit de jaren zestig naar hier werd getransporteerd, maar dan met de nadruk op de sound van The Velvet Underground in die tijd. Het mag dan ook geen wonder zijn dat Anton Newcombe een referentie is op enkele van haar platen. Hypnotiserend en opbouwend pakte de band het de ene keer veel harder aan dan de andere, maar wat vooral opviel, was hoe strak het allemaal binnenkwam. Hierdoor was Tess Parks muzikaal toch een verrassend hoogtepunt op dag twee van Leffingeleuren.

Mess Esque

Een overname van de kerk door Duyster is al sinds enkele jaren traditie op de zaterdag van Leffingeleuren. Eerst waren er enkele kleine sessies, maar als afsluiter is er altijd een band in vol ornaat. Nu was dat Mess Esque, een Australisch duo dat bestaat uit zangeres Helen Franzmann en Mick Turner, live aangevuld met twee extra muzikanten. Het geheel klonk hierdoor als een heerlijke mix van slowcore en indierock. De muziek leek wel te passen in de kerk met het dramatische dat in de vocals van Franzmann naar voor kwam, maar evengoed ook het magische dat je in de subtiliteit vond. Samen met Franzmann was er ook nog een bassiste, die soms samen met haar vocals voorzag, wat het geheel allemaal dat extra stukje panache gaf. Perfect dus om bij weg te dromen in de kerk en even een hemels rustmomentje te beleven.

DITZ

Een show van DITZ staat altijd garant voor een wilde show en dat was op Leffingeleuren niet anders. Cal Francis is een frontman die een publiek kan bespelen, als ware het zijn speelballen. Van bij het begin wond de band er ook muzikaal geen doekjes om en werden de gitaren heerlijk en stevig door het publiek gejast. Met behulp van de nodige effecten klonk het bij momenten alsof DITZ geen postpunk, maar postmetal bracht en dat was allemaal te danken aan de volle sound die het vijftal produceerde. Enkele subtiele noisy gitaarklanken en ook een resem aan riffs werden bij elkaar gevoegd om daarboven een sausje furieuze vocals van Francis te krijgen. Hij was ook de spilfiguur in het ontstaan van moshpits in de zaal. Het was namelijk zo dat Francis te pas en te onpas het publiek inging om daar wat meer ambiance in de keet te brengen. Afsluiten deden ze net zoals ze begonnen, namelijk met heel wat agressie, maar wat volgde was tevens eindelijk ook wat agressie in het publiek. Een wilde moshpit, een sitdown en vooral ook heel wat ambiance. DITZ kwam, zag en overwon.

Willy Organ

Voor Willy Organ ligt het begin van zijn succescarrière in Leffinge. Nog voor corona en nog voor hij een album uit had, kreeg hij hier de kans om een publiek voor zich te winnen. Dat deed hij toen op het buskerpodium. Tegenwoordig is zijn carrière volledig van de grond geraakt en mag hij na een goed gevulde zomer ook in de Kapel van Leffingeleuren zijn show tentoonspreiden. Dat deed hij weer zoals we het kennen met de nodige zelfspot, relativering en vooral zijn gekende speelse lyrics. De klassiekers die we tegenwoordig in iedere show terugvinden, waren ook in Leffinge aanwezig. Zo zagen we een sitdown tijdens “Faalangst” en deed Willy zijn beste Duitse hoed aan bij “Vlaamse stoverij”. Maatschappijkritiek klinkt bij Willy Organ nog steeds erg plezant, want hoe langer de set duurde, hoe meer mensen aan het dansen gingen. De man staat nog steeds garant voor een feestje en door nu ook een extra backing vocal toe te voegen, krijgt alles nog een extra dimensie. Heerlijk!

Triptides

Het trio Triptides uit Los Angeles heeft al een resem albums in hun discografie waardoor je jezelf afvraagt waarom de band nog steeds in het café van De Zwerver moet spelen. Gelukkig trok de band zich daar niets van aan en gaven ze het beste van zichzelf. Met een gloednieuw album onder de arm was er ook wel nieuwe muziek om te spelen. Dat de band er zin in had, werd al snel duidelijk. Het begon nog vrij onschuldig met een americanarock liedje dat recht uit de woestijn leek te komen, maar al snel sloeg het muzikaal om naar een meer psychedelische vibe. Op die manier hoorden we invloeden van The Byrds, The Feelies en Tom Petty waardoor de liefhebbers van fijnbesnaarde gitaarmuziek wel aan hun trekken kwamen. Frontman Glenn Brigman wilde bij momenten wel eens duidelijk tonen hoe goed hij zijn instrument kan bespelen, en dat deed hij door veel gitaarsolo’s te smijten en natuurlijk ook heel kwiek te bewegen. Het gevolg was eigenlijk dat Triptides meer dan een uur gitaarmuziek van de bovenste plank bracht waarbij we zowel aan het dromen als dansen gingen, maar een strakke dynamiek was er gewoon altijd.