Frank Carter & The Rattlesnakes @ Ancienne Belgique (AB): Tussen hard en heden

Mensen met ofidiofobie, oftewel angst voor slangen, bleven gisterenavond best ver weg uit de hoofdstad. Frank Carter & The Rattlesnakes streek namelijk neer in de Ancienne Belgique, en daar had de band een goeie reden voor. Ongeveer een maand geleden verscheen met Dark Rainbow de vijfde langspeler van de Britten; een plaat die vanzelfsprekend voorgesteld moet worden aan het grote publiek. Alleen bracht dat album ook een stijlwijziging met zich mee: meedogenloze moshpitanthems werden ingeruild voor een meer donkere, melancholische sound. Het was dus maar de vraag of de liveset van Carter en zijn ratelslangen, iets waarmee hij toch een serieuze reputatie mee wist op te bouwen, overeind zou blijven staan met de implementatie van die nieuwe nummers. Een net niet uitverkochte AB mocht het aan den lijve ondervinden.

Eerst kon The Mysterines de boel wat proberen opwarmen; iets was de band aardig lukte, al werd het langs een andere kant misschien ook wel wat slachtoffer van zijn eigen imago. Frontvrouw Lia Metcalfe was haast vanzelfsprekend blikvanger met een cool stemgeluid dat soms zelfs flarden van country bevatte. En cool is misschien meteen ook het sleutelwoord voor de band tout court. Te cool. Een halfuur lang bleven de leden nogal statisch op hun vierkante metertje staan, waardoor we na een tijd toch wel het gevoel kregen dat het ruwe potentieel van The Mysterines onderbenut bleef. Als er dan iets gebeurde, zoals een gitaar die als viool werd gebruikt, dan was dat meteen ook een hoogtepuntje. Afsluiter “Hung Up” kreeg uiteindelijk dan toch nog een vlammetje in de pan, net doordat het tempo eindelijk wat hoger kwam te liggen. Coole band, sterke bluesy rocknummers, iets te ongeïnteresseerde uitvoering.

Het publiek opwarmen was met andere woorden niet hélemaal gelukt, maar Frank Carter & The Rattlesnakes kennende zou daar wel eens heel snel verandering in kunnen komen. Zo’n rotvaart loopt het deze tour klaarblijkelijk niet, want de Britten trapten hun set af met een drieluik uit die nieuwe plaat. Strak in het pak en met ruimte voor een vintage synthgeluid had opener “Can I Take You Home” wat weg van het huidige Arctic Monkeys, al viel meteen ook op dat het nummer live een pak ruwer overkwam dan op plaat. Een borrelende vulkaan die zo af en toe een spetter lava uitspuwde, maar daar wilde de band een heuse explosie van maken. Daar moesten de gitaristen weliswaar wel wat moeite voor doen, door bijvoorbeeld bij “Self Love” aan te manen tot meeklappen.

Toch was het vooral de muziek waarvan ze het moesten hebben: “Devil Inside Me” stak het langverwachte vuur op het kwartier aan de lont, de moshpit opende een eerste keer. En dat was uiteindelijk toch hetgeen waarvoor een groot deel van het publiek naar Brussel was afgezakt, want met het daaropvolgende “Kitty Sucker” werd de sfeer intenser en heviger. Na een collectief uitlachmomentje jegens iemand die zijn gsm verloor in de pit, achtte Carter het tijd om de vrouwelijke fans hun momentje te gunnen met een ladies pit op “Wild Flowers”. Een sympathiek moment van de frontman, die terwijl samen met zijn gitaristen van verhoogje naar verhoogje sprintte.

Jammer was echter dat de set zo was opgebouwd dat de finale uppercut uitbleef, want telkens je het gevoel kreeg dat de trein vol over de rails raasde, gooide de Britten er een rustiger nummer uit de recentste plaat tussen. “Honey” klonk zo bijvoorbeeld wel cool, maar haalde het tempo er wat uit. Zeker als je weet dat er met “The Drugs” en “My Town” twee knallers van formaat in het verschiet lagen. Waar die eerste voor het eerst deze tour werd bovengehaald en werd opgedragen aan het feit dat de frontman al zeventien maanden sober is, was die tweede wederom een uitgelezen moment om de pit nóg wat groter te maken. Een beker bier in je nek voor de afkoeling? Check!

Maar dan viel wederom op hoe onlogisch Frank Carter & The Rattlesnakes zijn set had opgebouwd. De laatste rechte lijn naar het slotstuk brak het tempo namelijk weer volledig, daar er aan de hand van “Cupid’s Arrow” een zekere groove in het geheel sloop: we konden dansen op het graf van opnieuw een verloren gegane telefoon. Humor en cool was er met andere woorden altijd, want begrijp ons niet verkeerd, slecht was het nooit. Het is natuurlijk ook niet meer dan logisch dat als je als band je nieuwe plaat komt voorstellen, je er heel wat nummers uit speelt. Wel is het jammer als ze de intensiteit uit de set halen, al moet langs de andere kant ook gezegd dat dat bij momenten al bij al nog meeviel. “Superstar” was zo een trage vuistslag, terwijl “Happier Days” zelfs een bescheiden moshpit teweegbracht.

Het grootse “A Dark Rainbow” kwam uiteindelijk nog wel cool binnen, maar het was niet het einde waar iedereen op hoopte. Dat volgde gelukkig niet veel later, want in de bisronde ging Frank Carter & The Rattlesnakes eindelijk eens een tijdlang met beide voeten op het gaspedaal staan. “Crowbar” veranderde de voorste helft van de zaal in een gigantische moshpit, voor het daaropvolgende “Lullaby” werd die nog ietsje intenser. Je zag dat ook de band zelf voelde dat het enthousiasme op momenten als deze het grootst was, waardoor de liefde wederzijds geuit werd op een manier waarop enkel deze band dat kan: “I Hate You” werd haast a capella gebracht door een bezwete AB. Nadat een kindje op het balkon nog even een hoofdrol opeiste (en zelfs bijna een gekregen setlist werd ontnomen door haar onwetende(?) buurman) bleek “Man of the Hour” live een pak meer pit te bevatten, waardoor dat nummer uiteindelijk de cirkel wel mooi rondmaakte.

Een cirkel die toch ook wel wat vreemde kronkels maakte dus, want door de vele nieuwe nummers die soms wat random tussen het hardere werk slopen, kregen we nooit echt het gevoel dat de boel helemaal op ontploffen stond. Wat wel opviel, was dat Dark Rainbow live een pak beter klonk dan op plaat, met hier en daar zelfs een vergelijkbare furie met ouder werk. Nog opvallend: het publiek van Frank Carter & The Rattlesnakes bleek zeer toegewijd, want de recentste plaat werd al van voor tot achter meegebruld, met zeker bij “Man of the Hour” een opvallend hoogtepuntje. Het was met andere woorden een avond waarin de Britten ietsje te sporadisch schakelden tussen heden en verleden, wat de totaalbeleving niet per se ten goede kwam. Een betere opbouw met een echte reeks ontploffingen lijkt het werkpunt voor volgende keer!

En die volgt binnenkort al, want op vrijdag 5 juli verklaart Frank Carter & The Rattlesnakes de Main Stage van Rock Werchter voor geopend.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Can I Take You Home
American Spirit
Self Love
Devil Inside Me
Kitty Sucker
Wild Flowers
Tyrant Lizard King
Honey
The Drugs
My Town
Cupid’s Arrow
Brambles
Superstar
Happier Days
A Dark Rainbow

Crowbar
Lullaby
I Hate You
Man of the Hour