© Christopher Postlewaite
Blaffende honden bijten niet, wordt wel eens gezegd. Soul Glo schijnt dat plat gezegde te ontwijken, want het Amerikaans kwartet bracht met Diaspora Problems, een van de meest bijtende en destructieve punkplaten in lange tijd uit. In een tijdperk waar Machine Gun Kelly de hitlijsten domineert en de eer van punk hoog zou moeten houden, vormt het viertal uit Philadelphia de antithese.
Het was eerst de beurt aan eenmansact NAH om de toon te leggen. De Amerikaanse undergroundartiest toverde zijn drumset om tot een instrument van de chaos, waarbij hij met samples en loops overweldigende plunderphonics uit zijn stokken wist te slaan. Met onnavolgbaar slagwerk, waarbij elke drum en cymbaal schijnbaar tegelijkertijd geraakt werd, ging NAH helemaal op in zijn eigen intens pulserende, maar ook hypnotiserende percussie. Een heel zelfgemaakte, primal soort glitchiness; wiens drift en kracht Soul Glo ongetwijfeld zou evenaren.
Om klokslag kwart na negen, want stipt zijn is ook punk, verscheen Soul Glo op het podium. De band vlamde niet meteen in het eerste nummer zoals je zou verwachten, maar wachtte zelfs een beetje af en vulde de speakers en zaal met de feedback van bas en gitaar. Het klonk als het moment waar de motoren van de raceauto’s op het asfalt knarsen vooraleer ze ervan door gaan. En Soul Glo was klaar om te racen.
De voetjes kwamen een eerste keer van de grond op het leuke beatje van “Coming Correct Is Cheaper”, maar dat was eigenlijk nog gedwee in tegenstelling tot wat zou volgen. Af en toe kwam de stem van frontman Pierce Jordan eens verstaanbaar bovendrijven, maar werd voor de rest versmacht onder de vlijmscherpe riffs die de kleine clubzaal nog kleiner deed aanvoelen dan ze al deed. Het podium kwam nog geen halve meter van de grond af, waardoor stagediven niet aangeraden was, maar het enorm kriebelde om wel te doen.
Soul Glo wist zodanig buiten de lijntjes te kleuren, dat de kleurplaat niet meer te zien was. Als de studioversie van “Jump!! (Or Get Jumped!!!)((by the future))”, nog ietwat ‘clean’ te noemen is, kan datzelfde niet van de live versie gezegd worden. Bas, drum en gitaar vonden een niveau van vurigheid en onbeheersbaarheid die waarschijnlijk zelden te realiseren is in een studio. De zang was al niet meer te onderscheiden van de muziek, maar ging gewoon als politiek geladen geratel op in een instrumentale orkaan. Je zou haast medelijden krijgen voor de microfoon die ze klaarblijkelijk probeerden kapot te schreeuwen.
In de traditie van zwarte punkbands als Bad Brains, die hardcore punk combineerden met reggae, wist Soul Glo op zijn beurt complementair te zijn met hiphop. De struikelende flow en diepe bas van “Driponomics” creëerde evenzeer een mogelijkheid tot chaotisch moshen, dan gelijk welk van hun hardcore punknummers. De ondertussen compleet afgeranselde gitaar en zwaar hijgende drummer hielden hun rammeling nog even vol voor “B.O.M.B.S.” en het stekende “Gold Chain Punk (whogonbeatmyass?)”. Deze laatste was dan ook de perfecte afsluiter gezien de sludgy riff perfect was voor diepe headbangs, die zowat konden gelden als gebuig voor de band voor wat we gisteren mochten ervaren.
Vijfendertig minuten wat goed was voor tien nummers, zo lang duurde de wervelwind genaamd Soul Glo in Trix. De definitie van ‘kort maar krachtig’. De set oorverdovend noemen, zou het woord geen eer aandoen. Veel woorden vuil maken aan een recensie is dan ook de point volledig missen. Soul Glo rules, zonder ‘z’.
Setlist:
ROLLING LOUD, HEAR MY CRY
Coming Correct Is Cheaper
Jump!! (Or Get Jumped!!!)(by the future)
We Wants Revenge
29
Fucked Up If True
Driponomics
B.O.M.B.S.
Gold Chain Punk (whogonbeatmyass?)
