© CPU – Chris Stessens
30 april 2020, 24 januari 2021, 31 januari 2022 en uiteindelijk 2 september 2022; het waren vier data die de fans van Caribou in hun agenda mochten zetten om dan weer te schrappen, tot nu. De band kon eindelijk zijn show van 2020 spelen, eentje die er al heel lang zat aan te komen. Met Suddenly uit 2020 had de groep nog steeds een nieuwe plaat onder de arm die nog niet in een zaal was gespeeld. Wel konden we ze ondertussen al zien op CORE en Pukkelpop. Het voordeel aan al die uitgestelde shows is dat de nieuwe songs ondertussen helemaal gekend zijn en dus konden we ons anderhalf uur onderdompelen in een club waarbij visueel spektakel werd afgewisseld met mooie subtiliteit.
Openen mocht Yunè Pinku, een Iers-Maleisische zangeres die werd bijgestaan door een dj om voor sfeervolle alternatieve house te zorgen. Met zijn tweeën stonden ze achter een volledig in het zwart gegulde dj-tafel en de fans die al helemaal vooraan stonden om Caribou goed te kunnen zien, zagen waarschijnlijk letterlijk niets van deze show. Dat hoefde uiteindelijk ook niet, want de twee muzikanten lieten vooral de sfeervolle muziek primeren zonder daarbij iets boeiend te brengen op het podium. Muzikaal gingen de eerste beentjes wel al aan het bewegen en daardoor kunnen we Yunè Pinku toch als een goeie opener voor Caribou beschouwen.
Live speelt Dan Snaith met Caribou nooit alleen. Hij laat zich bijstaan door straffe muzikanten en in de AB waren dat er drie die voor een extra dynamiek mochten zorgen. De man was duidelijk al van bij het begin verheugd dat hij eindelijk in de AB kon spelen, want met een grootse smile verscheen hij het podium op en werd “New Jade” meteen erg dansbaar ingezet. Ook deze nieuwe single hoorde meteen thuis in het geheel en erg nieuw kunnen we het ondertussen al niet meer noemen, niets in deze set eigenlijk, maar net daardoor voelde alles heel vertrouwd aan.
© CPU – Chris Stessens
Het was meteen duidelijk dat Caribou zijn gevoel voor een sterk visuele show nog niet verloren was. Dat hij als tweede nummer al meteen “Odessa” op het publiek afschoot, toonde meteen aan dat hij iedereen rond zijn vinger wilde winden. Er ontstond al meteen een lichte vorm van euforie in de zaal en de leuke catchy melodie werd subtiel meegelipt. Bij de break, waarbij de iets zwaardere synthgeluiden zich mengden, werd een heuse hoeveelheid rook op het podium gespoten waardoor de visuals veel beter binnenkwamen.
Dit was dan ook de hoofdbrok van de show, alles was gebouwd rond het kleurrijke en het kleurloze. Caribou bouwt zijn songs namelijk altijd heel subtiel op live, waardoor we net voor de climax altijd in het donker worden verwelkomd. Hierna ontstaat dan ofwel een explosie van kleur of een explosie van wit licht waar epilepsiepatiënten het lastig mee zouden hebben. Zo waren er bij “Lime” hypnotisch witte stipjes die langzaam het beeld vormden, waarna Snaith achter de drums kroop om een epische apotheose in te zetten in de vorm van “Bowls”. Het was bezwerend, maar tegelijk ook fascinerend, en net dat is de hele show van Caribou in een notendop.
Sommige van de songs van Caribou horen gewoon thuis in een club, en “Ravi” is daar eentje van. Het gaf de zaal ook meteen de gelegenheid om zich volledig te smijten. Dat ze helemaal klaar waren om daarna bij “Sun” volledig uit de bol te gaan, konden we alleen maar ervaren. De repetitieve tekst en de cirkelvormige figuur op het beeld deden ons helemaal tot rust komen, om ons dan bij de break weer volledig aan het dansen te krijgen. Jawel, Caribou wist altijd alles tot in de puntjes uit te werken om de spanning altijd strak te houden en de climax des te extatischer.
© CPU – Chris Stessens
“Home” was een vreemde eend in de bijt doordat het wat meer op een indierocksong leek die van The Avalanches kwam, maar ook die groove wist in perfecte cohesie met de rest van de set te komen. Met “Never Come Back” heeft Caribou ook alweer een klassieker in hun arsenaal waarmee ze, al dan niet ludiek, de set afsloten om uiteindelijk met “Can’t Do Without You” een kers op de taart te zetten. Die song werd zelfs door iedereen uitbundig meegebruld, iets wat we niet direct hadden verwacht van een songs die slechts vier woorden bevat.
Caribou wist dus ideaal de eerste vrijdag van september af te sluiten door mensen aan het dansen te krijgen, te hypnotiseren en vooral te betoveren met mooie muziek en prachtige visuals. De opbouw, het repetitieve en de sterke muzikaliteit zijn een deel bij Caribou en we staan er altijd van versteld hoe goed Dan Snaith en zijn band het tot zijn recht kunnen laten komen. Soms met de hulp van twee drums voor extra kracht, de andere keer door een basgitaar en gitaar in cohesie te laten komen, maar altijd met de nadruk op de subtiliteit en intensiteit.
Setlist:
New Jade
Odessa
Our Love
Mars
Bowls
Lime
You and I
Ravi
Sun
Home
You Can Do It
Never Come Back
Can’t Do Without You
