Een goeie artiestennaam; het is het begin van alle faam. Het moet kort zijn, krachtig, maar ook perfect weergeven voor wat je staat. En als je dan nog eens het geluk hebt dat je het niet al te ver moet gaan zoeken, dan weet je dat je voor het vak in de wieg werd gelegd. Claire Pommet moest bijvoorbeeld slechts een lettertje weglaten uit haar geboortenaam, zodat ze met Pomme al snel een ‘what you see is what you get’-principe kan voorleggen. Klein, schattig, bij momenten fris en natúúrlijk Franstalig. Het is dat laatste dat misschien het grootste ‘bruine vlekje’ op de appel vormt, want net doordat ze muziek maakt in haar moedertaal, rijkt haar grote populariteit niet echt verder dan thuisland Frankrijk, de Belgische Franstalige gemeenschap, Zwitserland, Luxemburg en het Canadese Quebec.
Hoe dan ook zou het nieuwe consolation daar verandering in moeten brengen. Pomme ziet haar populariteit al een tijdje in stijgende lijn gaan en lijkt daar nu eindelijk de vruchten van te plukken. Voor haar voorjaarstournee koos ze zo bijvoorbeeld meer dan ooit voor grotere zalen; iets dat de 26-jarige ook wel aan lijkt te kunnen, gezien de lang op voorhand uitverkochte Chapiteau tijdens Les Nuits Botanique vorig jaar. Het was bijvoorbeeld ook daar dat ze tegen het einde van het concert een pluchen champignonhoed opdeed. Het gaf haar uitstraling nog wat meer die aaibaarheidsfactor, waardoor het geheel nog wat schattiger overkwam. Dat de hoes voor consolation, vrij vertaald: troost – een meer uitgewerkte vorm van dat beeld is, maakt meteen ook duidelijk wat we van Pomme kunnen verwachten op haar derde langspeler.
Het gaat er dus allemaal redelijk minimalistisch aan toe, maar dat betekent daarom niet dat er niets te beleven valt op consolation. De troost is namelijk altijd aanwezig, gezien de stem van Pomme zowat altijd aanvoelt als die warme knuffel op een eenzame herfstavond. Verwacht echter niet té veel van het album, gezien alle liedjes wel degelijk in dezelfde lijn liggen. Geen gigantische meezingers of commerciële radiohits dus, maar wel gewoon een dik halfuur aan mooie en meeslepende deuntjes, die hier en daar wel eens de gevoelige snaar durven te raken. Dat begint bijvoorbeeld al bij openingsnummer “jardin”, waarmee de Française je zowel donker als hoopvol laat voelen.
Dat het er dus allemaal heel mooi en schattig aan toe gaat, bewijst het sprookjesachtige “dans mes rêves” nog maar eens, maar dat er wel degelijk meer schuilgaat achter dat idee, wordt duidelijk met “la rivière”. Zo minimalistisch het nummer begint dankzij een emotionele piano en een haast nihile baslijn, zo groots bloeit het alsmaar meer open. Eenmaal een achtergrondkoor zijn intrede maakt, bezorgt Pomme ons dan ook de spreekwoordelijke krop in de keel; nagenoeg prachtig. Dat de zangeres dit in zich had, bewees ze eerder bijvoorbeeld al met de single “tombeau”, waarin ze samen met haar autoharp de engeltjes laat zingen.
Waar “Nelly” bijvoorbeeld nog iets ietwat bezwerends in zich draagt, trekt de zangeres met “september” volop de pastelkleurige kaart. Alsof de zomer definitief voorbij is en een warmer herfstzonnetje de emotie van je gezicht veegt; de tracktitel vat eigenlijk perfect het gevoel samen dat Pomme uitstraalt. Dat laatste is overigens ook het geval bij “blue”, dat een tikkeltje killer aanvoelt. Zo is het een soort melodietje uit een slaapliedje dat zichzelf blijft herhalen, terwijl er op de achtergrond Stromae-achtige toetsen aan worden toegevoegd. Op die manier bloeit ook deze track op lente-achtige wijze open. Fris, koel, maar toch ook nog steeds met diezelfde dromerige sfeer als centrale punt.
Dat Pomme enkele luttele keren buiten de lijntjes probeert te kleuren, kan op verschillende manieren worden opgevat. Op “when I c u” doet ze het bijvoorbeeld in het Engels, wat op zich ook wel mooi klinkt, maar dan beseffen we toch vooral dat de zangeres op haar sterkst is als ze het gewoon bij haar moedertaal houdt. Op “puppy” trekt ze dat idee nog wat verder open, door de Franse en Engelse tekst letterlijk over elkaar te laten lopen. Dat experimentje zorgt op zich ook wel voor een fijne nieuwe laag, waardoor ze bewijst dat de talen effectief hand in hand kunnen gaan.
Met consolation heeft Pomme dus een hele fijne derde langspeler aan haar palmares toegevoegd, al zit er uiteindelijk ook wel iets te weinig variatie in het geheel om van perfectie te kunnen spreken. Dat neemt gelukkig niet weg dat de zangeres er wel in is geslaagd om een intense sfeer te creëren, waar je je altijd in thuisvoelt. Het perfecte album om op te leggen bij een avondje sterrenkijken, en het is volledig de verdienste van de Française zelf dat je dat zowel kan doen op een fijne zomeravond rond het kampvuur, als ergens in de herfst, terwijl het al wat frisser is.
Pomme staat op 8 maart in het Koninklijk Circus te Brussel.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
