Vele artiesten komen en gaan, maar Demi Lovato is er toch wel eentje waar je altijd van blijft horen. Net zoals collega’s Miley Cyrus, Selena Gomez en recent ook Olivia Rodrigo leerde Disney haar de kneepjes van het vak, waardoor ze zich al snel een weg naar de top baande. Ze acteerde, scoorde hit na hit en tourde daarnaast ook nog eens de hele wereld rond. Maar er was ook een keerzijde aan de medaille, want achter de schermen ging het allesbehalve goed met de Amerikaanse popster. De roem wrat haar langzaam maar zeker op wat leidde tot druggebruik en een ernstige eetstoornis. Tijdens afwisselende periodes van herstel en terugval gaf Demi haar passie voor muziek niet op, en werd op die manier een rolmodel voor vele fans.
Tijdens de zoektocht naar een gezonder leven bleef Demi zowel zichzelf als haar muziek constant heruitvinden. Ze probeerde verschillende genres uit, maar het basisingrediënt bleef toch wel meezingbare pop. Waar “Give Your Heart a Break” en “Skyscraper” een gevoelige snaar wisten te raken, daar barstten “Cool for the Summer” en “Heart Attack” vooral open van het zelfvertrouwen. Na een bijna fatale overdosis legde de zangeres ook haar hart op tafel en vertelde haar verhaal op Dancing With The Devil… The Art of Starting Over. Dit bleek een persoonlijk maar tegelijk afgevlakt album, waardoor Demi besloot een brutalere weg in te slaan. Met “SKIN OF MY TEETH” en “29” kregen we al een veelbelovend rock-popachtig voorsmaakje, waarin vooral scheurende gitaren centraal stonden. En laten we eerlijk zijn, Lovato klonk als herboren en beter dan ooit tevoren.
Al vanaf de eerste seconde worden we op “FREAK” overweldigd door ruige elektrische gitaren en als kers op de taart doet ook YUNGBLUD zijn intrede. Nooit hadden we verwacht dat deze samenwerking er zat aan te komen, maar het resultaat mag er zijn. Het zet de juiste toon voor de rest van het album waardoor onze verwachtingen beginnen te groeien. Deze worden door “EAT ME” – een ander duet met Royal & the Serpent – volledig ingelost, want de anders ook losbandige Demi klinkt nog veel onstuimiger dan vroeger. Samen met “SKIN OF MY TEETH” vormt dit een vurig geheel dat bewijst dat ze zich duidelijk thuis voelt in dit rockgenre.
Opnieuw wist Lovato haar vaste producer Oak Felder te strikken om mee te knutselen aan haar plaat, maar toch klinkt het resultaat als een tegenreactie op haar vorige werk. Misschien wel logisch, want beide lieten zich inspireren door de Amerikaanse band Rage Against the Machine, die bekend staat om zijn aanzienlijk rockgehalte en controverses op het podium. Songs die hierbij aanleunen zijn “HEAVEN” en “HOLY FVCK” waarin Demi geen blad voor de mond neemt en conflicten aankaart tussen religie en seksualiteit. Ondersteund door scherp doordringende drums maakt ze met ‘If pleasure’s wrong, cast me out like a sinner / I found myself with my two little fingers’ luidkeels duidelijk dat zij vanaf nu de leiding neemt en ongeacht de meningen van anderen blijft doen waar ze zin in heeft.
Van buitenaf klinkt Demi ontembaar en niet meer klein te krijgen, maar wie goed luistert naar de diepere boodschap, hoort iemand gebroken die moeite moest doen om zichzelf bijeen te rapen. Na de plotse dood van Mac Miller door een overdosis werd ze geconfronteerd met zichzelf wat ze openlijk beschrijft in “DEAD FRIENDS”. Haar worsteling met drugs wordt op “WASTED” nog meer benadrukt, maar de iets zachtere kant hiervan laat het conceptalbum soms in elkaar vallen. Ook “COME TOGETHER” past beter in vroeger werk waardoor we Demi’s muzikale metamorfosme toch wat in vraag zouden beginnen stellen. Op zich wel jammer, want deze liedjes klinken meer als overblijfsels die halsoverkop nog aan de plaat zijn toegevoegd.
Naar het einde toe beginnen alle nummers op elkaar te lijken, waardoor het een flauwer afkooksel wordt van alle voorgaande songs. Vooral “FEED” valt niet op in het totaalplaatje en verliest zo zijn plek in het geheel. Deze lijn wordt ook doorgetrokken in “4 EVER 4 ME”, maar in tegenstelling tot het voorgaande is dit wel een ideale albumafsluiter. Op een bed van aanzwellende violen valt de ruwe bolster van Demi langzaam af en lijkt ze voor de eerste keer sinds lange tijd terug gelukkig met zichzelf te zijn. Ze is duidelijk fier op de moedige stappen die ze heeft gezet en toegegeven worden we er zelf ook wat emotioneel van.
Rekening houdend met de volledige discografie van Demi Lovato mag HOLY FVCK zich zeker uitroepen tot haar beste werk tot nu toe. Echte meezinghits vinden we hier misschien minder op terug, maar door de aanwezige rode draad doorheen deze langspeler voelt het aan als een echt conceptalbum. Ook al kennen we Demi als een oprecht persoon, toch is het de eerste keer dat ze zichzelf zo blootgeeft aan de wereld. Door haar diepste wonden open te rijten levert ze – ondanks een paar schoonheidsfoutjes – een behoorlijk resultaat af dat sterk in zijn schoenen staat. Of Demi in de toekomst dit pad verder zal bewandelen blijft een raadsel, maar we kunnen alvast besluiten dat deze heruitgevonden rockversie van zichzelf een schot in de roos is.
Facebook / Instagram / Website
