2018 was voor heel wat jonge bands en artiesten van aan de andere kant van de wateren, hét jaar van de doorbraak. Sam Fender, The Amazons, Sigrid, Lewis Capaldi en zelfs Billie Eilish; de populariteit van de jonge wolven kende geen grenzen, al werden sommigen snel terug met hun voetjes op de grond gezet. Dat was bijvoorbeeld het geval bij Pale Waves. De band rond zangeres-gitariste Heather Baron-Gracie scheerde al snel hoge toppen met debuutplaat My Mind Makes Noises en verzamelde binnen de kortste keren enkele mooie festivals en concertzalen op de tourposter. De toekomst zag er met andere woorden rooskleurig uit voor de band die de kleur zwart ironisch genoeg zo hoog in het vaandel droeg, maar toen moest de bevestiging nog komen.
Drie jaar en een pandemie later was het de beurt aan die moeilijke tweede. Het leek er in eerste instantie zelfs op dat het net die gezondheidscrisis was die ervoor zorgde dat er vrij weinig aandacht richting de nakende release van Who Am I? ging, maar het moet gewoon gezegd worden dat al bij elke single duidelijker werd we geen hoogvlieger moesten verwachten. Een identiteitscrisis dus klaarblijkelijk, want Pale Waves wist met zijn nonchalance overduidelijk geen blijf en gaf ons cru gezegd elf saaie albumopvullers. Gelukkig bestaan fouten om eruit te leren, want een dik jaar later heeft Baron-Gracie het schap met de kruiden dan toch eindelijk gevonden.
De reden waarom Pale Waves op Unwanted wél kan overtuigen, ligt nogal gevoelig. Op Who Am I? deed de band namelijk een tikkeltje té hard zijn best om zijn imago na te streven en bijgevolg dus ook om alle aspecten van de LGBTQI+-wereld aan te kaarten. Zeker met dat laatste is vanzelfsprekend helemaal niets mis, maar de Britten leken even te zijn vergeten dat muziek ook een redelijk belangrijk aspect is bij het maken van een album. Iets waar ze zich op deze derde langspeler gelukkig wel van bewust zijn geworden, gezien er nu naast de thema’s ook voor een duidelijke en interessante muzikale richting werd gekozen: poppunk. Het verhaal van Unwanted begint zelfs meer specifiek bij een bepaalde band binnen dat genre: blink-182. Het is dan ook geen verrassing dat de band voor dit album samenwerkte met producer Zakk Cervini, die ook al achter de knoppen zat van het Amerikaanse drietal.
De Britten winden er op album nummer drie in elk geval geen doekjes om, want met een stevige gitaarriff schiet met “Lies” de vlam meteen in de pan. ‘You called it love, but it never had the feeling / Ripped out my heart and left it bleeding’, kraamt Baron-Gracie furieus uit, alsof ze meteen duidelijk wil maken dat Pale Waves er nu wel degelijk staat. Haar krachtige stem in combinatie met de strakke instrumentatie werkt in elk geval aanstekelijk, want voor je het goed en wel beseft, headbang je al mee op de tonen van de titeltrack. Hier en daar merken we een spoor op van de melancholie uit de begindagen, maar op Unwanted laat het viertal vooral de gitaar zijn werk doen.
Pale Waves kreeg doorheen zijn carrière voornamelijk het verwijt dat de nummers allemaal een tikkeltje te veel op elkaar leken, maar ook daar lijken de Britten nu iets aan te willen veranderen. Oké, je hebt wel permanent het gevoel dat alle tracks in elkaars verlengde liggen, maar de accenten worden ook wel telkens ergens anders gelegd. “Jealousy” krijgt dankzij de gitaarlijn bijvoorbeeld een groovy toets, terwijl het hardere “The Only Problem” zich dankzij het ‘poppunk volgens het boekje’-principe al snel ontpopt tot een van de sterkhouders op het album. Samen met opvolger “You’re So Vain” vormt die laatste overigens een sterk tweeluik, waarbij we de pit al voor onze ogen zien openen. Groots, meebrulbare refreinen en een tikkeltje melancholie; ja, zo kennen we Pale Waves weer.
Natuurlijk staat het viertal er ook om bekend om wat obligatoire (rock)ballades op te nemen in de discografie, maar ze zorgen er op Unwanted weliswaar niet voor dat het geheel inzakt. Zo begint “The Hard Way” bijvoorbeeld als een schattig liefdesliedje, maar barst het geheel na verloop van tijd helemaal los met een scheurende riff. In tegenstelling tot het ietwat cringe “Clean” – doelend op lyrics als ‘You’re the one I can’t get enough of’ en het redelijk saaie “Without You”, mag dat nummer er dus zeker zijn.
Pale Waves besloot om op Unwanted dus eindelijk te doen wat het naar eigen zeggen al heel lang wilde: poppunk maken. Baron-Gracie had klaarblijkelijk zelfs nog nooit zoveel plezier bij het maken van een album. Wat er allemaal effectief van aan is en of de hype rond het genre er effectief niets mee te maken heeft, zullen we weliswaar nooit te weten komen. Wat wel duidelijk wordt, is dat de band met deze plaat de plooien terug heeft gladgestreken na die serieuze misser die Who Am I? was. Een nummer als “Reasons To Live” heeft bijvoorbeeld een riff die nog voor de rest van de dag in je hoofd blijft hangen, maar snijdt bijvoorbeeld ook een thema als depressie aan. De gulden middenweg waar Pale Waves in onze ogen toch vooral voor staat.
Oké, af en toe missen we zeker wat variatie, waardoor Unwanted bijgevolg een beetje inzakt, maar over het algemeen mag het viertal uit Manchester zeker trots zijn op zijn derde creatie. Na de moeilijke tweede, volgt vanaf nu dus blijkbaar de sterke derde.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
