De zomer is ondertussen al een dikke maand in het land. Terwijl de temperaturen de pan uit swingen, is het zoeken naar een houvast die ons door de heetste maanden van het jaar kan leiden. De koning van muziek die klinkt als het welgekomen verkoelende briesje op een zwoele zomeravond, is Ben Harper. Hoewel de muzikale duizendpoot alle mogelijke genres uitprobeert en combineert, gaande van jazz en reggae tot zelfs hardrock, wist hij uit die uiteenlopende invloeden door de jaren heen een eenvoudige, herkenbare stijl te distilleren. Wereldse, hartverwarmende klanken lijmen zijn omvangrijke oeuvre aan elkaar en doen doorgaans fantaseren van een knetterend kampvuur, ruisende golven en korrelig zand tussen te tenen.
Daarmee durven de vaak politiek geladen teksten, die hem tot een van de krachtigste protestzangers van zijn generatie maakten, wel eens overstemd worden. Op zijn vorige langspeler Winter Is For Lovers uit 2020 liet hij die politieke boodschappen zelfs volledig achterwege. De plaat bestond namelijk uit vijftien instrumentale composities waarmee de focus helemaal op zijn geliefde lap steel gitaar kwam te liggen. Met zijn nieuwste langspeler Bloodline Maintenance maakte Ben Harper opnieuw een charismatisch, hoewel ontzettend eenvoudig, werk waar tekst weer meer op de voorgrond komt. De plaat is grotendeels geïnspireerd door het verlies van een oude vriend en de gedurige invloed van een wispelturige en innemende vader, maar haalt daartussen ook weer maatschappelijke thema’s aan.
Openingstrack “Below Sea Level” hakt er al meteen stevig in. Het nummer duurt nog geen twee minuten, maar de krachtige combinatie van een warme tweestemmigheid met een echo tijdens de anders snijdend stille pauzes zorgt ervoor dat het nummer nog lang blijft nazinderen. Hoewel de karakteristieke zwoele klanken van zijn laidback muziek er nog subtiel in doorklinken, waarschuwt Harper met “Below Sea Level” alvast dat hij een nieuwe weg inslaat. Zo klinkt hij dringender en duisterder dan we van hem gewend zijn. Dat trekt hij meteen door naar “We Need To Talk About It”, dat de Amerikaanse singer-songwriter eerder al loste. In het lied maakt hij zijn naam als protestzanger meer dan ooit waar. De urgente boodschap verbergt hij niet meer achter luchtige, zomerse deuntjes, maar voorziet hij dit keer van een eentonige, vrij sinistere muzieklijn, waardoor de tekst de volle aandacht krijgt.
Eenvoudige melodieën die de doordringende stem van Harper begeleiden, lijken wel de rode draad doorheen het album. Zo kenmerken onder meer ook “Where Did We Go Wrong”, “Smile At The Mention” en “Honey, Honey” zich door ongecompliceerde, weliswaar sfeervolle, maar bovenal repetitieve deuntjes. Daarnaast houdt hij ook zijn teksten simpel. Daar getuigen “Problem Child” en “It Ain’t No Use” van. Vooral dat laatste nummer vormt het toppunt van eenvoud. Veel meer dan ‘It ain’t no use’ zingt hij dan ook niet en ook de gitaar die op de achtergrond speelt, kan de aandacht niet lang vasthouden.
Door alle simpliciteit zou je kunnen denken dat Bloodline Maintenance na een tijdje begint te vervelen, ondanks dat het slechts om en bij de 35 minuten duurt. Toch zit er af en toe wat afwisseling in het album en toont Ben Harper zich weer maar eens meester van meer dan één genre. Op “Problem Child” krijgen blaasinstrumenten hun ‘moment to shine’, wat het anders vrij eentonige nummer een interessante wending geeft en waardoor het lied bij momenten wat wegheeft van een jazzpartij.
Aan het begin van “More Than Love” eist de percussie dan weer meer aandacht op. Bovendien zijn bij die eerste momenten van het nummer invloeden van soul hoorbaar, hoewel die naarmate de single vordert, geleidelijk aan afzwakken. Het is echter wachten tot het voorlaatste lied “Knew The Day Was Comin’” voor een nummer dat er écht uitspringt. Het lied krijgt door de meer uptempo melodie een voor dit album verrassend opgewekt karakter, terwijl de elektrische gitaar op zijn beurt zorgt voor het typisch swingende rock-’n-rollgehalte waardoor je instant je dansschoenen wil aantrekken. Het meest indrukwekkende aan dit alles is echter het feit dat Harper al die uiteenlopende instrumenten, van gitaar en bas tot drums en een eclectisch assortiment percussies, allemaal zelf bespeelt.
Ben Harper pakt op Bloodline Maintenance nog maar eens uit met zijn talent om verschillende genres om te smeden tot een krachtig geheel. Toch weet hij ons met zijn zeventiende studioalbum, waarop hij opteerde voor een iets meer sinistere sound, niet helemaal te overtuigen. De melodieën maken plaats voor Harpers zanglijn, maar ook die kan niet altijd evenveel interesse wekken. Eenvoud heerst dus, maar soms is het gewoonweg té eenvoudig.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify!
