© CPU – Nathan Dobbelaere – archieffoto
Terwijl de meesten van ons nu aan het genieten zijn van een rustige zomer met weinig verplichtingen, zit Phoebe Bridgers met een behoorlijk volle agenda. De Amerikaanse singer-songwriter spendeert deze warme dagen namelijk met een tour door Europa, waarbij ze festivals als Rock Werchter en Down The Rabbit Hole afwisselt met een aantal headlineshows. Zo’n headlineshow op Europees grondgebied is inmiddels al even geleden voor Bridgers. De laatste keer in Nederland was in het intieme Merleyn in Nijmegen in 2018, terwijl de laatste keer in België alweer dateert van 2017, toen ze het voorprogramma van Conor Oberst verzorgde. In de jaren die volgden is er veel veranderd.
Middenin een pandemie heeft Bridgers zichzelf namelijk ontpopt tot een van de grootste indiesterren van het moment. Die kleine zalen waarin we haar in Nederland en België voor het laatst aan het werk zagen, is ze ondertussen helemaal ontgroeid, dus heel verrassend is het niet dat ze nu aantrad in de Amsterdamse AFAS Live. Voordat Bridgers het podium opkwam, was het aan Sloppy Jane om het publiek warm te maken.
Ondanks het feit dat Bridgers nu in dit soort grote zalen staat, lijkt ze haar bescheidenheid niet verloren te zijn geraakt. Ze kwam namelijk zelf het podium op om voorprogramma Sloppy Jane aan te kondigen. Deze avantgarderockband ligt tevens ook onder contract bij Bridgers’ Saddest Factory Records, dus een hele verrassende keuze voor de opening was het niet. Wat misschien wel verrassend was, is hoe ongelooflijk theatraal Sloppy Jane was. De band opende met een lange instrumentale solo waar het publiek tegelijkertijd verward en geïntrigeerd door raakte. Tijdens de eerste helft van de set wisten we niet echt wat we van Sloppy Jane en vooral van de excentrieke frontvrouw Haley Dahl moesten vinden, maar halverwege veranderde dit wanneer Dahl een striptease gaf en de stevige rocknummers “Bark Like a God” en “Where’s My Wife” werden ingezet. Het werd duidelijk dat Sloppy Jane er tegen het einde van de set zeker wat nieuwe fans bij had.
Bijna stipt op tijd betrad Bridgers, onder leiding van Disturbeds “Down With The Sickness”, vervolgens zelf het podium voor haar eigen set. Zodra de eerste noten van “Motion Sickness” werden ingezet, hoorden we dat Bridgers’ stem zwakker en vermoeider klonk dan gewoonlijk. Vermoedelijk is haar drukke tourschema hier de schuldige van, gezien het feit dat ze eerder op deze maand op Rock Werchter nog uitstekend klonk. Dit betekende niet dat ze nu slecht klonk: zelfs op een mindere dag als gisteren is Bridgers stabieler dan de meesten. Daarnaast kan je je afvragen of dit wel iets uitmaakte voor haar fans: die aten namelijk vanaf het eerste moment vlijtig uit haar hand en leken het niet interessant te vinden dat hun idool niet op haar best klonk.
Een avond bij Phoebe Bridgers staat garant voor de nodige emoties. Haar discografie zit namelijk bomvol liedjes die over zware thema’s gaan. Gelukkig was het niet een hele avond tranen met tuiten huilen, want Bridgers en haar band braken hun set op met komische, luchtige anekdotes. Zo grapte ze voor een sterk “Kyoto”, dat over haar vader gaat, over de keer dat hij op haar achttiende verjaardag uit een restaurant gezet werd. Later op de avond vertelde haar drummer ook nog een geinig verhaal over de Amsterdamse grachten voordat het kleine, kwetsbare “Sidelines” van start ging.
Dit betekent weliswaar niet dat Bridgers alle moeilijkheden uit haar leven afdoet als grapje. Voorafgaand aan een emotionele en geladen uitvoering van “Chinese Satellite” vertelde Bridgers eerlijk en openlijk over de abortus die ze vorig jaar onderging, een onderwerp dat gezien de situatie in haar thuisland extra gevoelig ligt nu. Ook in de bisronde stelde de Amerikaanse zich kwetsbaar op. Ze vertelde over de moeite die ze soms heeft met het feit dat ze zo vaak weg van huis is, en over het missen van haar honden, voordat er een kleine, oprechte versie van “Me & My Dog” gezongen werd.
Die kwetsbaarheid is iets waar Bridgers muzikaal om bekend staat. Haar nummers zijn over het algemeen gezien wat rustiger en op het eerste gehoor misschien beter geschikt voor intiemere zalen. Gisterenavond bleek echter dat haar discografie zich uitstekend leent voor grotere zalen als AFAS Live, doordat Bridgers en haar zeer capabele band een flinke dosis pit toevoegden aan de liveversies. “Scott Street” klonk live bijvoorbeeld een stuk spannender dan op de plaat, maar vooral “ICU” werd omhoog getild door ijzersterk instrumentaal werk van Bridgers (mét elektrische gitaar) en haar vierkoppige band. Ook de wat kleinere nummers bleven prima overeind staan in deze setting. Zo wist ze met “Moon Song” de hele zaal te raken, en roerde het liefdesliedje “Graceland Too” (volgens Bridgers eentje ‘for the gays’) sommigen tot tranen.
Het absolute hoogtepunt van de avond kwam ongetwijfeld in de vorm van “I Know The End”, dat vlak voor de bisronde gespeeld werd. Het lied kenmerkt zich door de muzikale uitbarsting richting het einde toe; iets dat ongelooflijk goed uitpakte in deze setting. Het publiek zong luidkeels mee met ieder woord van het nummer en was duidelijk onder de indruk van de lichtshow en het instrumentale werk op het podium. Alsof dit allemaal nog niet genoeg was, besloot Bridgers ook nog eens, naar eigen zeggen voor het eerst, te gaan crowdsurfen aan de voorkant van de zaal. Het vormde een euforisch einde van een sterke en stabiele avond.
Een perfecte show was die van Phoebe Bridgers in AFAS Live niet. Vocaal was de Amerikaanse namelijk niet in topvorm gisterenavond en gedurende het optreden was er meerdere keren medische assistentie nodig voor mensen in het publiek, waardoor de set onderbroken moest worden. Bridgers liet, samen met haar ijzersterke band, echter zien dat ze zeer goed in staat is om ook grotere zalen te overtuigen met haar typische sad girl-muziek, en dat ze haar titel als een van de grootste indiesterren van het moment meer dan waard is.
Setlist:
Motion Sickness
DVD Menu
Garden Song
Kyoto
Punisher
Halloween
Smoke Signals
Funeral
Chinese Satellite
Moon Song
Scott Street
Savior Complex
ICU
Sidelines
Graceland Too
I Know The End
Me & My Dog (boygenius-nummer)
