Zo’n twee weken geleden waren we met zijn allen nog aan het genieten van het betoverende concert van The War on Drugs op Rock Werchter. Daar konden we de getalenteerde leadzanger Adam Granduciel nog eens aan het werk zien, maar ook bassist Dave Hartley die (net als Granduciel) al sinds het ontstaan in 2005 lid is van de band. Ondanks zijn boeiende carrière bij The War on Drugs, liet Hartley zijn muzikaal talent daartoe niet beperken. In 2010 bracht de multi-instrumentalist zo zijn eigen debuutplaat uit via zijn soloproject Nightlands. Twaalf jaar later zijn we inmiddels aangekomen aan een vierde album, Moonshine, waarop hij opnieuw het rijk der psychedelische dream pop verkent.
Analoog aan The War on Drugs, draait het bij de muziek van Nightlands om het creëren van een specifieke sfeer. In eerder werk van de man was het dan ook onmogelijk om je niet te laten meevoeren door de zweverige vocals gecombineerd met een rustige beat en overgoten door enkele speelse synths. Met openingsnummer “Looking Up” wordt meteen duidelijk dat we die sfeer ook op dit album kunnen verwachten. We krijgen een ultra-dromerig, laid-back nummer voorgeschoteld waardoor we instant wegzakken in onze zetel, waar we trouwens ook blijven hangen tot finaal nummer “Song for Brad”. Indien je dus op zoek was naar een energizer om de dag mee te beginnen, raden we je toch aan om een ander album op te leggen.
Het is duidelijk dat de focus voor Moonshine bij het uitwerken en accentueren van de vocals lag. Hartley heeft dan ook extra zijn best gedaan om deze tot in de kleinste detail te optimaliseren. Bijna elke zanglijn krijgt een extra gelaagdheid waardoor het soms klinkt alsof een gigantisch koor de nummers heeft ingezongen. En het resultaat loont. Het gezang klinkt enorm intrigerend en geeft ons met moment een zeer spacey gevoel, mede versterkt door een synth hier en daar. Je kan je volledig laten meevoeren door de harmonie en je er zelfs bijna in verliezen.
Ondanks dat de muziek van Nightlands ons in een soort wazige trip, zelfs zonder joint, terecht laat komen, is de tekst van de nummers iets minder zeemzoet. Wanneer je met wat aandacht naar de lyrics luistert, kan je horen dat er enkele duidelijke statements aan bod komen. Zo hoor je Hartley in “Moonshine” bijvoorbeeld op kritische wijze zijn mening geven over de hypocrisie van ’the American Dream’ en worden ook in “No Kiss for the Lonely” enkele rake slagzinnen verwerkt. Dat de tekst soms zo afsteekt tegenover de melodie, maakt de boodschap extra krachtig.
Hartleys talent op de bas is uiteraard onmiskenbaar en vormt een duidelijke sterkte doorheen het album. Hoewel de nadruk voornamelijk op de vocals ligt, genieten we telkens van een heerlijke baslijn die de rode draad doorheen de nummers vormt. Daarnaast wordt op het album ook met andere topmuzikanten samengewerkt, waaronder mede-bandleden Robbie Bennet, Anthony Lamarca, Eliza Hardy Jones en Charlie Hall van The War on Drugs, maar ook saxofonist Joseph Shabason die op “Down Here” het beste van zichzelf geeft. Die verscheidenheid aan artiesten maakt ons nieuwsgierig naar een live optreden van Nightlands, maar momenteel lijkt Hartley het nog druk genoeg te hebben met het tourschema van zijn andere, toch iets populairdere, band.
Het blijft binnen het dreampopgenre altijd een uitdaging om elk nummer interessant te laten klinken. Van Moonshine kunnen we zeggen dat het album een zeer mooi geheel vormt en de nummers op zichzelf ook wel iets hebben, maar indien je alles na elkaar luistert het nieuwtje er ook wel af is bij het vierde nummer. We zouden het de ideale achtergrondmuziek kunnen dopen: rustige deuntjes die geen constante aandacht vragen, maar wel leuk zijn om naar te luisteren. En voor wie toch met iets meer toewijding wil luisteren, zijn er nog Dave Hartleys in de lyrics verborgen woede-uitbarstingen over de hedendaagse maatschappij.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
