InstagramLiveRecensies

Rock Zottegem (Festivaldag 1): De heilige drie-eenheid van de Belgische muziek

© Joris Van Molle

Ook aan de Bevegemse vijvers klinkt er na een veel te lange stilte eindelijk weer muziek. Rock Zottegem, al vele jaren een vaste waarde in het festivallandschap, heeft eindelijk terug haar tenten opgezet. Dat het altijd fijn afzakken is naar Zottegem, dankt het festival uiteraard aan een jarenlang opgebouwde sterke reputatie. Je weet dat je er steevast enkele grote namen voorgeschoteld zal krijgen, maar dan wel in een kader dat nog steeds gezellig kleinschalig aanvoelt. Het helpt de reputatie van het festival uiteraard ook dat de organisatoren van Rock Zottegem in het verleden al stevig wisten te stunten door bands als Placebo of Interpol te strikken voor exclusieve shows. Ook in 2022 komt Zottegem weer behoorlijk veelzijdig uit de hoek met een driedaagse affiche die op een erg groot publiek mikt. Ook aan verjonging wordt gedacht met de La Moral DJ-Stage die met sets van Nico Morano en Nick Bril vooral op de jongere dansbenen gericht is. Wij opteerden echter vooral voor de Crazy Main in de tent, waar gisteren een gevarieerd programma op ons stond te wachten. Jonge beloftevolle bands, een exclusief stuntje of twee op zijn Zottegems en drie van de beste livebands die ons land rijk is op een nette rij? Dat was dag 1 van Rock Zottegem.

Eno

© Joris Van Molle

Misschien lag het aan het feit dat we vorige week nog op het uitgestrekte terrein van Rock Werchter vertoefden, maar ons eerste rondje over het speelterrein van Rock Zottegem wist in elk geval een gezellig kleinschalige indruk te maken. Het Gentse Eno lokte ons hoe dan ook al snel naar de tent om de dag muzikaal te openen. De groep rond Eno Meulenbergs bestaat uit leden die al hun sporen verdienden bij Sioen, Arsenal en Ramkot en die ervaring zag je ook terug in hun haast nonchalante podiumprésence. Ze stonden reeds in de finale van De Nieuwe Lichting en Humo’s Rock Rally en lijken volledig klaar om met hun aanstekelijke indierock heel wat zieltjes te winnen de komende maanden. Eno’s geluid kun je nog het beste omschrijven als The Strokes, maar dan met een vrolijkere toets. Nummers als “Kim” en “A Trip Around The Sun” kwamen dan ook uitstekend tot hun recht live en werden gekenmerkt door de warme stem van de frontman en de zomerse gitaarlijnen. Voorlopig bewees Eno nog de perfecte band te zijn om een festivaldag te openen, maar de kans is groot dat het zich de komende jaren naar steeds hogere plekken op de affiche zal weten te spelen.

Ramkot

© Joris Van Molle

Ook Ramkot kennen we uiteraard van De Nieuwe Lichting, StuBru’s talentenjacht die al voor behoorlijk wat bands een springplank bleek te zijn. Ramkot is het soort groep dat met beide voeten vooruit de diepte in is gesprongen via dit opstapje en met zijn stevige geluid al heel wat zieltjes wist te winnen. Ook in Zottegem gingen de Gentenaars voluit en werden de laatste twijfelaars vakkundig wakker gebeukt. Ramkot is dan ook geen subtiele band, maar eerder een effectieve sloophamer die grossiert in het soort strakke riffs dat niet zou misstaan in de catalogus van Royal Blood. De vocale wisselwerking tussen Tim Leyman en Hannes Cuyvers wist ook nu weer indruk te maken, maar toch was het vooral de dreunende combinatie van gitaren en drums die enkelingen in het publiek aan het headbangen kreeg. Met nummers als publiekslieveling “Red” deed Ramkot eveneens wat aan het later op het podium verwachtte Triggerfinger denken. Net als de groep rond Ruben Block hen in het verleden al voordeed, is Ramkot zich door erg strakke sets af te leveren een gestage weg richting de grote bekendheid aan het spelen.

Razorlight

© Joris Van Molle

Tijd voor het eerste stuntje van de avond, want Rock Zottegem had zomaar eventjes Razorlight weten te strikken voor een exclusief optreden. De groep rond Johnny Borrell is uiteraard alom bekend van de twee megahits “In the Morning” en “America” en staat voor het eerst sinds 2019 nog eens op het Europese vasteland. Daar moeten we meteen ook de kleine nuance bij maken dat het Razorlight van drie jaar geleden toch vooral Borrell met een begeleidende band was, Vandaag kregen we echter de originele leden terug bij elkaar op het podium te zien. Sinds vorig jaar laat Borrell zich terug vergezellen door Andy Burrows en zijn andere kompanen van weleer, wat het allemaal nog net dat ietsje meer extra cachet wist te geven. Dat de groep in zijn thuisland nog steeds een headliner is, die in zalen als de O2 in Londen speelt, maakte het des te indrukwekkender voor Zottegem om hen iets voor acht in de tent te hebben.

Dat de band resoluut de nostalgische kaart trok, viel af te leiden uit het feit dat zowat de integrale setlist opgesteld bleek te zijn uit nummers uit de twee vroegste albums. Het publiek kwam voor het oude werk en kreeg ook uitsluitend wat het wou, qua klantenbinding kon het wel tellen. Daar waar je openingsnummer “Rip it Up” nog kon omschrijven als een ietwat obscuurder nummer van het debuut dat velen wat de kat uit de boom deed kijken, kregen Borrell en co met het tweede nummer al meteen een deel van het publiek mee. Een wereldhit als “In the Morning” al erg vroeg afvuren, durfde al eens dat soort effect te hebben. De nummers werden strak gespeeld, alleen kreeg je het gevoel dat de gitaar en drums erg overheersten in de geluidsmix waardoor de zang van Borrell bij momenten wat verzoop. Eveneens frappant was de toetseniste die we na een dik half uur op het podium wisten te spotten, want horen deed je haar in elk geval nauwelijks. Razorlight speelde dus stevig, maar dat had als gevolg dat nummers al snel op elkaar begonnen te lijken, wat dan weer op een ietwat apathische reactie van het publiek kon rekenen. Je merkte bij frontman Borrell dat hij meer en meer zijn bandleden begon op te zoeken en zelfs hele segmenten met zijn rug naar het publiek gekeerd speelde. Ondanks die kleine domper op de speelvreugde, kon er bij afsluiter “America” gelukkig wel een glimlachje bij de zanger vanaf. Of dat kwam omdat de set bijna afgelopen was, of omdat er eindelijk reactie uit het publiek kwam dat liet blijken het nummer te herkennen, laten we in het midden.

Triggerfinger

© Joris Van Molle

Ook de komst van Triggerfinger naar de Bevegemse vijvers mag je zonder enige twijfel een stunt noemen. Ruben Block, Lange Polle en Mario Goossens tekenden namelijk present voor hun eerste optreden in drie jaar tijd. Dat Zottegem naast Crammerock in Stekene ook de enige plek in ons land is waar je het powertrio deze zomer aan het werk kan zien, vergrootte enkel de elektrische spanning in de tent. Die anticipatie werd vakkundig beloond wanneer de drie heren, uiteraard strak in het pak, er meteen de zweep oplegden. Block blijft uiteraard een vat vol charisma die zijn gitaar bespeelt met een ontzagwekkende passie. Het publiek at dan ook al snel gretig uit de handen van de band, die stevig scheurend door zijn discografie begon te trekken.

Pas wanneer je op een optreden van Triggerfinger staat, waardeer je ten volle het arsenaal aan ijzersterke nummers die de mannen op hun setlist hebben staan. Een erg vroeg “First Taste” voelde vettig aan op de best mogelijke manier. “Let it Ride” en “Short Term Memory Love” speelden dan weer ’s werelds meest furieuze spelletje haasje over. Op een gebrek aan vuur na hun jarenlange pauze kon je Triggerfinger in elk geval niet betrappen, want de tent ging vakkundig in de hens. Triggerfinger op Rock Zottegem was een verfijnd afvuren van riffs en drumpartijen, het soort optreden waarin je meegezogen wordt en waarbij je tussen het headbangen door nog steeds verbaasd opkijkt hoe sterk het trio op het podium op elkaar ingespeeld is. Afsluiter “Man Down” blijft het soort cover waar Triggerfinger een patent op heeft en voelde aan als het liefdeskind van Rihanna’s nummer en Led Zeppelin’s “Kashmir”. 

Bazart

© Joris Van Molle

Tijd voor dat tweede monument van de Belpop, een status die Bazart ondertussen toch al ruimschoots verdiend heeft. Nadat de groep vorige week nog een volle weide vol Metallica-fans aan het springen kreeg, stonden Mathieu Terryn, Simon Nuytten en Oliver Symons in de iets intiemere tent van Rock Zottegem. Dat Bazart anno 2022 het soort livegroep is geworden die nooit teleurstelt, komt doordat er overduidelijk moeite gedaan is om nummers, die op plaat al sterk zijn, op het podium naar grotere hoogtes te tillen. Veel daarvan valt toe te schrijven aan bassist Tom Coghe en drumheld Mario Goossens die de nummers van de nodige extra peper voorzien. Je zou denken dat Goossens na een halfuurtje eerder nog de drumvellen geteisterd te hebben met Triggerfinger wat gas zou moeten terugnemen, maar ook in Zottegem deed Super Mario zijn ijzersterke reputatie weer alle eer aan. Ondanks die sterke achterhoede zijn het uiteraard de mannen van Bazart zelf die het meest de aandacht naar zich toe trekken op de voorgrond. De backings van Oliver Symons doen meermaals dromerig aan zijn andere project Warhola denken, maar zijn nog steeds een essentieel onderdeel van het geluid dat de band etaleert.

De setlist van Bazart blijft grotendeels ongewijzigd tijdens de huidige tournee, maar toch was er in Zottegem moeite genomen voor wat veranderingen in de rangorde. Zo zat “Grip (Omarm me)” niet langer aan het eind van de set, maar ergens halverwege zodat de hitjeszoekers beter bij de les werden gehouden. Mathieu Terryn verkondigde aan het begin van het optreden dat ze er erg veel zin in hadden en dat kwam in de performance van Bazart wel degelijk tot uiting. De band speelde met enorm veel gusto en nummers als “Echo” werden gebracht met het soort intensiteit dat we nog maar weinig gezien hebben bij Bazart. Zoals gebruikelijk lag ook nu weer de absolute euforie op de loer richting het einde van het optreden. “Maanlicht” kreeg de hele tent aan het springen, “Chaos” is het soort moderne klassieker dat iedereen aan het zingen krijgt en “Goud” blijft de ultieme crowdpleaser. Afsluiten deed de groep met “Denk maar niet aan morgen”, een nummer dat steeds beter lijkt te groeien in de rol van breekbaar mooi slot van een geslaagd optreden.

Arsenal

© Joris Van Molle

Een groep als Arsenal is een zekerheid. In zijn ruim twee decennia overspannende carrière wist het collectief rond John Roan en Hendrik Willemyns niet alleen een indrukwekkend arsenaal aan hits af te leveren, maar ook een uitstekende livereputatie te genereren. Stilstaan is simpelweg geen optie bij een optreden van Arsenal en de enkelingen die toch besluiten zich als een zoutpilaar te gedragen, worden steevast netjes het feest ingesleurd door de immer speelse Leonie Gysel. Arsenal bleek dan ook de ideale band om het momentum van Bazart te behouden en de eerste dag van Rock Zottegem met een knaller af te sluiten. Dat deden ze weliswaar nog ietwat aarzelend door te openen met “The Coming”, maar de temperatuur ging al snel de hoogte in met “Amplify” en “Amelaka Motinga”.

Nog voor “Saudade, Pt 1.” de revue passeerde, had Arsenal het publiek vakkundig beet. Er werd gezongen en gesprongen dat het een lieve lust was en frontman John Roan was duidelijk in zijn nopjes met de respons die hij vanuit de tent kreeg. Mogen we trouwens even de toorts branden voor Roan? Dat de zang van Arsenals frontman niet altijd loepzuiver is, dat is een gegeven, maar voor een band als Arsenal is de man het perfecte uithangbord. Roan springt en stuitert over het podium en werkte zich ook nu weer in het zweet om het hele publiek in de sound van Arsenal te betrekken. “Melvin”, dit keer halverwege de set, bleek ook nu weer een onvervalst hoogtepunt dat wist te charmeren door een stukje uit “A Volta” in de brug te implementeren. Na een uitstekend optreden dat aanvoelde als een fijne wisselwerking tussen band en publiek, sloot Arsenal de festiviteiten af met het altijd heerlijke “Lotuk”.

Door drie van de beste bands die ons land rijk is na elkaar te programmeren, wist Rock Zottegem zich terug op de festivalkaart te zetten. Van de terughoudendheid bij het publiek tijdens pakweg Razorlight, viel bij Triggerfinger en vooral Bazart en Arsenal niks meer te merken, wat resulteerde in een stevige feeststemming. Er klinkt dus eindelijk terug muziek aan de Bevegemse Vijvers en dankzij een uitstekend drieluik van Belgische klasbakken klonk die muziek verdomd sterk.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Unknown Mortal Orchestra, Waxahatchee, Bazart en nog drie nieuwe namen voor Cactusfestival!

We zouden het haast niet voor mogelijk achten, maar Bazart heeft nog nooit eerder op Cactusfestival gestaan. En daar komt binnenkort verandering…
AlbumsRecensies

Hideous - Hideous (★★★½): Met de deur in huis

Het gaat hard voor Hideous. De band rond Guillaume Lamont (RHEA) en Tim Leyman (Ramkot) speelde nog geen jaar na oprichting The…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Arsenal, Millionaire, Channel Zero en meer voor Rock Olmen!

Nadat Rock Olmen editie 2022 en 2023 volledig deed uitverkopen, kunnen we ons moeilijk inbeelden dat voor editie 2024 niet net hetzelfde…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.