© CPU – Jan Van Hecke
De Canadese vocaliste Diana Krall is ook in onze contreien een graag geziene en gewaardeerde artieste. Met een uitstekend concert in de Antwerpse Koningin Elisabethzaal bewees ze, ook zonder nieuwe plaat onder de arm, dat het musiceren eenvoudigweg in haar bloed ligt.
Doorheen de jaren heeft Krall een erg uiteenlopend oeuvre bijeengesprokkeld. Van kerstplaten (Christmas Songs) over americana (het prima Rag Glad Doll), dan weer jazz of bossanova getint werk (Quiet Nights), het illustreert bij uitstek het kamerbrede muzikale palet dat Krall hanteert. Al blijft de kern steevast het lied, met een grote voorliefde voor de pure ambacht van het songschrijven. Daarom ook plooit de vocaliste en componiste vaker dan ooit terug op haast ontelbare artiesten en liedjes die haar leven verrijkt hebben.
Net iets later dan voorzien begon Krall, die gisteren nog te zien was in de Brusselse Bozar, aan het concert in Antwerpen. Dat deed ze met een op zich al veelzeggend “I Don’t Enough To Know You”, een fijne en aanstekelijke Peggy Lee cover waarin Kralls’ vingervlugge jazzy piano lickjes primeerden. Oorspronkelijk zou ze dit concert als kwartet spelen met de uit Detroit afkomstige jazzdrummer/hip-hop producer Karriem Riggins, met gitarist Anthony Wilson en met bassist Robert Hurst. Die laatst moest helaas ter elfder ure door omstandigheden afzeggen. Dus opteerde Krall ervoor om wat op te warmen met enkele volledig solo gespeelde composities zoals onder meer “All Or Nothin’ At All” waarin zowel Kralls’ soepele, sensuele vocals als haar technische begaafdheid het voortouw namen.
Deze aanpak maakte ook dat ze heel vrijuit aan haar concert begon en speels piano speelde. Veel van de nummers stonden helemaal in het teken van liefde en seks. Zoals onder meer de dartele jazzy oorwurm “L-O-V-E”, oorspronkelijk van Nat King Cole, waarin ze wat feelgood barroom piano lickjes heen weefde of het naadloos erop volgende “P.S. I Love You”. Het publiek, wat ouder in leeftijd, luisterde aandachtig en liet zich het al te bijzondere talent van Krall welgevallen.
Vervolgens hield de grande dame van de jazz stil bij een zwoel gespeeld “Temptation” van Tom Waits en een stemmig gespeeld “Love Minus Zero/No Limit” van Bob Dylan. Een zeldzaamheid, want doorgaans komen diens “Simple Twist Of Fate” of “Wallflower” aan bod. Het maakt inzichtelijk hoe Krall zich vooral laat leiden door belangwekkende songschrijvers uit zowel verleden als heden.
Tijd om er de band (minus Hurst) bij te roepen, dan maar. Goede zaak, want de met herkenningsapplaus gewaarde classic “I’ve Got You Under My Skin” van Cole Porter tilde, onder impuls van de meer dan fraaie gitaarlijntjes van Wilson, het concert gelijk naar hogere sferen. Wat later kreeg het publiek nog meer fraais aangeboden in de vorm van een goedgemutst “I Was Doing All Right”, waarin gaandeweg enkele razend knappe solospotjes op drums en gitaar aan bod kwamen. Samen dolde de band zich er feestelijk door heen. Om even erna terug was gas terug te nemen met een sobere, uitgepuurde, verstillend mooie versie van Antonio Carlos Jobims’ “Quiet Nights”, uit de gelijknamige plaat. Romantiek in zwart-wit, volop uitnodigend om heerlijk bij weg te dromen.
Krall bleek ook opvallend praatlustig. Heel even leek er zelfs ook ruimte voor interactie met het publiek. Maar dat moment vervloog al even snel als het opdook. De Canadese chanteuse en band vierden zowel de zegeningen van de liefde bij “Let’s Fall In Love”, maar evengoed ook de meer onfortuinlijke dimensies ervan, zoals in het meanderende, breed uitwaaierende en met gypsy jazzgitaar lickjes opgetuigd “Boulevard Of Broken Dreams”. Een Hoogtepunt mét hoofdletter. Weemoed, nostalgie, saudade, een levenslied. Een muzikaal stelpen van een wonde die liefde soms is, gespeeld door een band van wereldniveau.
Overigens: het is best een statement om een song van de eveneens uit Canada afkomstige Joni Mitchell te durven spelen. Krall kan dat, zoals ze eerder al bewees op Joni 75: a birthday celebration. En dan gaat het héél even niet over technische begaafdheid, maar vooral om de inleving in een lied zoals bij “Amelia” uit de legendarische Hejira elpee. Daarop volgde het dansbare, geinige “Cheeck To Cheek” van Irving Berlin. Heel even liet Krall de band voluit gaan en naar beste vermogen improviseren. Ook daar miste je ergens node de ondersteuning op bas van Hurst, maar evenwel zag je Krall goedkeurend knikken naar Wilson en Riggins die even de overhand namen.
Krall en band namen afscheid. Heel even de coulissen in en snel weer terug het podium op voor de bisronde. Zagen we daar net voor de start van het concert niet een van een stevig mondmasker voorziene Elvis Costello de zaal in wandelen? Jawel. In de bisronde volgde in de vorm van een fragiel en weergaloos mooi “Almost Blue” van Elvis Costello zelf, een knappe ode aan manlief en hun beider kinderen die in de zaal aanwezig waren. Waarna ze het publiek een rariteit als “Lost Mind” voorschotelde.
Razend knap hoe ontzettend moeiteloos Krall en haar uitstekend musicerende band (minus Hurst) een best grote concertzaal als de Elisabethzaal koud bij het nekvel pakte. Soms haalde de jazzdiva in een handomdraai de emotionele huishouding helemaal overhoop, zoals het prachtig tedere, uit het recente Dream Of You album afkomstige “How Deep Is The Ocean”. Je vindt ons vast wel, we zweven nog ergens rond daarboven zo.
P.s. moraal van het verhaal: Elvis lééft en was aanwezig. En hij beschikt over een lief die waarlijk prachtige concerten speelt. Een band op wereldniveau, doe daar nog een uitzonderlijke pianiste/vocaliste als Krall bij én vooral erg uitgekiende repertoirekeuzes. Dan weet je dat een optreden als dit in de essentie echt heart core jazz is. Mevrouw Costello kwam, zag en overwon, zelfs tegen de wat ongewone en lastige omstandigheden in.
