© CPU – Peter Verstraeten
Tigers Jaw sprong in 2005 een tikje laat mee op de emorocktrein, maar zorgt er sindsdien wel voor dat de liefhebbers van het genre aan hun trekken blijven komen. De Amerikanen verfijnen hun emosound met poppunk en indierock, steeds herkenbaar door de kwetsbare harmonieën van frontduo Ben Walsh en Brianna Collins. Hun populairste album dateert alweer van 2008, maar gaandeweg maakten ze een consistente goede verzameling langspelers. Met hun zesde uit 2021, I Won’t Care How You Remember Me, maakten ze een stop in de Botanique.
© CPU – Peter Verstraeten
De nekspieren werden succesvol losgemaakt dankzij de Gentse emoband Feverchild, die vorig jaar een goedgekeurde ep uitbracht. Met drie gitaren, een drum en een passionele stem brachten ze een aantal krachtige grungenummers. Veel melodie zit daar niet in, maar het bleef altijd boeiend hoe de vijf kerels zich door hun nummers baanden, allemaal verdiept in hun instrument zonder elkaar uit het oog te verliezen. Zanger Yann Gryp kwam tijdens zijn bindteksten wat zenuwachtig over en de warmte leek hem niet zo goedgezind te maken, maar zijn stem had daar geen last van. Zijn schrapende roepzang kwam perfect over en ook als hij helder zong, klonk het zelfzeker.
Hoe schijnbaar droef Yann het podium met gebogen hoofd verliet, hoe vrolijk Tigers Jaw opkwam. De sfeer zat meteen opperbest en de eerste nummers deden iedereen in de zaal vrolijk met het hoofd zwieren. Met “Plane vs Tank vs Submarine” als tweede nummer werd het enthousiasme in het publiek naar een hoog niveau getild dat nadien mooi stabiel op dat punt zou blijven. De kwetsbare samenzang van Ben en Brianna kwam er meteen naar voren en zijn zwarte tegenover haar felgroene haar versterkte visueel het emosfeertje.
© CPU – Peter Verstraeten
Ook het muzikaal hoge tempo versterkte die sfeer. Het nieuwste album van Tigers Jaw is wat minder gejaagd, maar live klonk alles nog steeds heel punkrock, doordat de drums en gitaren de zang overstemden. Ook speelde de band hun nummers vaak in elkaar door. Het ging dus goed vooruit, na een kwartier zaten we al aan het zesde nummer. Vanaf dan was het even tijd voor iets rustigere nummers zoals “Teen Rocket”, maar in het publiek werd er nog steeds energiek meegeknikt en geluchtdrumd.
Tijdens “Never Saw It Coming” zagen we het niet aankomen dat Brianna ging zingen, want normaal voorziet Ben daar de leadzang, maar dit klonk misschien wel nog leuker. Brianna zette haar meest kwetsbare stem op, maar steeds met een brede lach en fonkelende ogen, die extra in de verf gezet werden door glittersteentjes op haar oogkas. Het kleine nummer brak uiteindelijk los en we vreesden even dat op dit moment enkelen hun nek zouden breken van het headbangen. Tijdens afsluiter “I Saw Water” zette het publiek hun keel een laatste keer in alle vreugde open. Na een energiek applaus kwam de band opnieuw op. Dat deden ze niet voor extra nummers, maar gewoon om meteen op te ruimen en een babbeltje te komen doen met het publiek.
© CPU – Peter Verstraeten
Tigers Jaw gaf een voorbeeldconcert met een sfeer die altijd goed zat. Dat zag je aan de goedgezinde band én het goedgezinde publiek. Ze speelden hun nummers naadloos in elkaar over, wat voor een creatieve dynamiek zorgde, maar steeds was er een sterke focus. De kwaliteit van de muziek bleef dus steeds stabiel en zo ook de energie in het publiek, dat vandaag druk in de weer zal zijn met nekstretches.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Hesitation
Plane vs Tank vs Submarine
The Sun
Cat’s Cradle
Warn Me
New Detroit
Teen Rocket
Test Pattern
Frame You
Never Wanted To
Body Language
I Saw The Wolf
Chemicals
Heaven Apart
Slow
Never Saw It Coming
Window
I Won’t Care How You Remember Me
June
Hum
Anniversary
I Saw Water
