Gary Clark Jr. wordt door velen de toekomst van de Texas Blues genoemd. Echter is hij veel meer dan dat, want naast een gitaarvirtuoos is Clark Jr. ook een viervoudig Grammy-winnaar die op zijn meest recente album This Land illustreerde dat hij naast blues en soul ook overweg kan met hiphop. Clark is op zijn eigen manier een vernieuwer, net zoals Jimi Hendrix dat zo’n vijftig jaar geleden was. Barack Obama beweerde ooit dat de Amerikaanse gitarist de toekomst is maar dat mag gerust een understatement worden genoemd. De mix van de oude blues, de nieuwe hiphop en zijn soulvolle stem zorgen ervoor dat Clark zich zowel in het verleden, het heden als de toekomst bevindt.
De kwaliteiten van Clark zijn ook andere muzieklegendes niet ontgaan. Zo mocht de Amerikaan al meerdere malen het voorprogramma van The Rolling Stones verzorgen en speelde hij ook samen met bands en artiesten zoals The Foo Fighters, Eric Clapton en Alicia Keys. Het is trouwens de eerste keer sinds 2019 dat Gary Clark Jr. op Belgische bodem speelt en we zijn eigenlijk op voorhand al zo goed als zeker dat hij het wachten waard is. Omstreeks half negen is het dan eindelijk zo ver. Terwijl “Turn It Up Give It Shrooms” door de zaal galmt, wandelen Clark en zijn bandleden met een enorme dosis kalmte het podium op.
Met “Ain’t Messin’ Round” opent de Amerikaan sterk. Het publiek is, ondanks het ontbreken van een voorprogramma, al meteen warm en de handen gaan al een eerste keer op elkaar. Wanneer hij zijn eerste gitaarsolo inzet gaan er meteen heel wat gsm’s de lucht in. Het is duidelijk dat er heel wat mensen gekomen zijn voor Clark als gitaarwonder. Even later neemt de Amerikaan zijn gele Gibson SG in zijn handen en de grote fans weten al meteen wat er zit aan te komen. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat “Next Door Neighbour Blues” al vanaf de eerste noot op applaus kan rekenen, terwijl Clark met een gitaarslide zijn veelzijdigheid demonstreert.
Er hangt een gezellige sfeer in de Ancienne Belgique en bij de intro van “Numb” schreeuwt het publiek het uit, al heeft dat waarschijnlijk ook te maken met de gelijkenissen met “Come Together” van The Beatles. Clark covert dat nummer ook geregeld live en door de enthousiaste reactie ziet het er naar uit dat het publiek hoopt dat dat ook deze avond het geval wordt. De sfeer trekt zich verder naar “Feed The Babies”, waarop keyboardist Jon Deas voor de eerste keer de mogelijkheid krijgt om een solo in te zetten en daarmee het tempo meteen wat hoger opdrijft. Op het einde van zijn solo krijgt ook hij zijn verdiende portie applaus. Uiteindelijk is het toch Clark zelf die de show steelt, want na de keyboardsolo van Deas zet hij zelf een verschroeiende solo in.
“Our Love” opent dan weer heel gezapig maar heel lang duurt dat niet. Clark speelt er een solo die misschien wel zijn beste van de hele avond is. De Amerikaan weet het publiek te verbazen en dat kunnen we makkelijk merken aan het feit dat de fans afwisselen tussen joelen en toekijken vol verbazing. Wat het publiek ook weet te verbazen is het immense stembereik van de bluesgitarist. Tijdens “You Saved Me” haalt hij hoge noten waar een gewone mens alleen maar van kan dromen en ook dat zorgt weer voor verbaasde blikken in het publiek.
Het valt ons op dat Clark zo goed als niets zegt gedurende zijn show maar dat heeft hij eigenlijk zelfs helemaal niet nodig. “Gotta Get Into Something” is zo’n nummer dat dat nog maar eens bewijst. De kreten worden door het publiek luidkeels meegeschreeuwd, wat fantastisch klinkt. “Low Down Rolling Stone” is nog zo’n publieksfavoriet, al vinden we hier dat de zang net niet genoeg boven de luide drums weet uit te komen. Het enthousiasme van de fans was er niet minder om, integendeel, ze lijken zelfs te compenseren door zelf mee te zingen.
Heel wat mensen keken op voorhand uit naar “When My Train Pulls In” en we begrijpen goed waarom. Het oerdegelijke bluesrocknummer heeft een riff die de AB op zijn grondvesten kan doen daveren. Aan het begin van zijn solo komt Clark wat vermoeid over en hij houdt het dan ook wat laagdrempelig, althans dat denken we. Na een drietal minuten het absolute minimum te doen en zijn begeleidingsband te bedanken zet hij zijn zoveelste pijlsnelle solo in, waarna hij van het podium verdwijnt.
De begeleidingsband leeft zich nog even uit en daarna verdwijnen ook zij van het podium maar iedereen weet dat hij nog terugkomt. Een tiental fans zingen ‘Go Gary Go’ op het deuntje van “Johnny B Goode” en even later verschijnen Clark en de zijnen weer op het podium. ‘Don’t you want to go home yet?’, vraagt hij het publiek. De Amerikaan praat niet veel maar wanneer hij het doet, kan dat wel op gelach rekenen. “Pearl Cadillac” is een afsluiter van formaat en even wanen we ons op een concert van Prince. Enkele verliefde koppeltjes staan voorzichtig met elkaar te dansen en “Pearl Cadillac” is daar ook wel het perfecte nummer voor. Net zoals voor de toegift speelt de band nog even verder terwijl Clark al het podium heeft verlaten. Uiteindelijk verlaten ook de andere muzikanten het podium en is het afgelopen; een vreemde afsluiter dus.
Clark slaagde erin om jong en oud samen te brengen en dat werd mede mogelijk gemaakt door een doordachte, afwisselde setlist. Die liefhebbers van gitaarsolo’s werden ook op hun wenken bediend en zijn gitaargeluid is live zowaar nog warmer dan op zijn studioalbums. De Amerikaan is zeker niet de meest uitbundige performer, doorheen de show heeft hij hoogstens zo’n dertig woorden gesproken. Zijn aura sprak voor zich en dat was voor de aanwezigen meer dan voldoende. Wie zou er zelfs nog willen praten wanneer hij een gitaar zou kunnen laten spreken?
Op 23 juni speelt Gary Clark Jr. in het voorprogramma van Guns ’n Roses in het Stadspark van Groningen.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Ain’t Messin’ Round
Got to Get Up
Bright lights
Next Door Neighbour Blues
What About Us
Stay
Numb
Feed The Babies
Our Love
You Saved Me
Gotta Get Into Something
Low Down Rolling Stone
When My Train Pulls In
Pearl Cadillac