Pinkpop (Festivaldag 2): Muziek drijft temperatuur naar ongeziene hoogtes

Een nieuwe dag brak aan in Landgraaf. De nacht was voor velen onrustig geweest door de hitte. Vandaag beloofde niet veel beter te worden en kregen we zelfs nog een paar extra graden op de thermometer. De typische roze hoedjes verschenen her en der op de hoofden. De organisatie gooide met natte sponzen en voorzag genoeg gratis water, zodat iedereen het hoofd koel kon houden. Sommige bands, zoals bijvoorbeeld Frank Carter & the Rattlesnakes en Deftones, konden het echter niet laten om tijdens hun set de temperatuur de hoogte in te jagen. Gelukkig waren er voldoende acts zoals bijvoorbeeld Crowded House waarbij we even op adem konden komen. En wat zou Pearl Jam brengen, 30 jaar na die iconische doortocht op Pinkpop? Het beloofde wederom een goedgevulde interessante dag te worden in Landgraaf.

Ramkot @ Stage 4

Voor de aanwezige Belgen is Ramkot alvast geen verrassing meer, maar voor onze noorderburen is de band nog een nobele onbekende. Dat de jongens Stage 4 mogen openen op de tweede dag van Pinkpop was dus een uitgelezen kans om Nederlandse zieltjes te winnen. De ramrock van het Gentse trio sloeg zeker en vast aan. Song na song werd de massa groter en groter. Zelf zullen ze het niet zo graag horen, maar met hun Royal Blood-achtige invloeden stonden ze perfect gepland, aangezien we later op de dag de heren van Royal Blood zelf konden aanschouwen.

Dat ze lef hebben, toonden ze vanaf het eerste nummer; waar bands hun grootste hit opsparen voor het einde, kozen zij resoluut om de set te beginnen met “Red”. De middag was net voorbij en de temperatuur was bijna onhoudbaar, maar toch gingen de hoofdjes al op en neer, zachtjes meewiegend met wat ze te horen kregen. Zanger/bassist Hannes Cuyvers was niet bang om zich te roeren en schreeuwde de aanwezigen toe: ‘Willen jullie nog Pinkpop?’, waarna hij “Fever” inzette en de gitaren het stof uit de oren liet beuken, iedereen was instant wakker. Er zat een goeie flow in de set en bij afsluiter zongen de aanwezigen vlot mee met “Am I Alright”. Openen op een festival als Pinkpop is nooit gemakkelijk, maar Ramkot deed het met verve en hield de Belgische eer hoog.

Frank Carter & The Rattlesnakes @ Tent Stage

Frank Carter is een podiumbeest dat zijn weerga niet kent. De charismatische en energieke zanger bracht samen met zijn ratelslangen voor de eerste keer een bezoekje aan de weide van Pinkpop. Met hun vierde album Sticky onder de arm betraden ze de Tent Stage. We kregen stante pede singles “My Town” en “Sticky” uit dat laatste album te horen. Van een kennismakingsronde was er geen sprake en meneer Carter dolde heel de show lang met het publiek. Hij haalde geregeld zijn trukendoos boven en liet het publiek zitten en recht veren, hij liet gitarist Dean Richardson dragen op handen en zelf zat hij geregeld ook tussen het volk. Het leukste trucje was echter misschien wel wanneer hij voor “Wild Flowers” al de mannen uit de moshpit verwijderde en het harde werk aan de dames overliet. Zijn beproefde recept werkte perfect; songs met opzwepende strofes en refreinen die ontploffen en de moshpits voorzien van de nodige brandstof. Ons heeft hij zeker en vast voor zich gewonnen, die Frank Carter. Dat er een vijsje los zit in zijn hoofd, bewees hij vandaag nog maar eens, maar wij vonden het fantastisch.

Crowded House @ South Stage

Na de zoveelste winterslaap is Crowded House weer wakker geworden. Deze keer heeft Neil Finn zijn zoons Liam en Elroy laten toetreden tot zijn orkestje. Daarnaast vinden we bandlid van het eerste uur Nick Seymour en Mitchell Froom, de producer van hun successen uit de jaren 90, terug in de nieuwe line-up. Na een doorgedreven tournee door thuisland Nieuw-Zeeland staken ze de grote plas over naar Europa, waar ze eerder deze week aantraden in de Lotto Arena. Voor de echte fans is een zaalshow aan te raden, maar een festivalset van een uurtje was ideaal om de zwoele middag te vullen.

Misschien kwam het door de hitte, maar ze begonnen met een slakkengangetje aan hun optreden. Het was pas bij “Fall At Your Feet” dat de handen in de lucht gingen en het publiek zich liet horen. Het viel nog eventjes terug stil, maar dan was er geen houden meer aan. Crowded house was begin de jaren 90 een ware hitmachine en we kregen dan ook hit na hit op ons afgevuurd. Zelfs in 2022 weten ze de gevoelige snaar nog te raken. Ook al was de temperatuur ondertussen tot ruim boven de 30 graden opgelopen, bij sommige nummers zoals “Four Seasons in One Day” kregen we instant kippenvel. Op goeie songs komt geen sleet en dat Neil Finn enkele goeie songs geschreven heeft in zijn leven, is bij deze nog maar eens bewezen.

Courtney Barnett @ Tent Stage

De programmatie van Pinkpop kreeg dit jaar iets meer diepgang dan we gewend zijn. Ons hoor je alvast niet klagen, want het optreden van Courtney Barnett was een aangename verademing in het muzikale programma van de Pinkpop-zaterdag. De Australische singer- songwriter stelde met veel elan haar nieuwe single album Things Take Time, Take Time voor het eerst voor in Nederland en kon daarvoor rekenen op een aardig gevulde tent vol schaduwzoekers. Het gezapige gehalte van de muziek maakte het fijn vertoeven, al durfden Barnett en band een paar keer wat ruiger om de hoek komen. Veel bindteksten moesten we van Courtney Barnett zoals gewoonlijk niet verwachten; ze liet in haar uurtje vooral de muziek spreken. “Need A Little Time” herbergde zo een zeer fijne solo, “Elevator Operator” had een heerlijke groove en slotakkoord “Write a List of Things to Look Forward To” kreeg de tent eindelijk wat los. Teleurstellen staat niet in het woordenboek van Courtney Barnett, zoveel was duidelijk!

KennyHoopla @ Stage 4

Vrijdag zagen we met grandson een van de aanstormende talenten uit Los Angeles nog aan het werk. Vandaag krijgen we met KennyHoopla weer een van die verborgen ruwe parels voorgeschoteld uit de city of angels. Waar hij op zijn debuutsingle “how will i rest in peace if i’m buried by a highway?//” nog klonk als een hippe mix van Bloc Party en oude The Cure, trok hij op zijn laatste ep SURVIVORS GUILT: THE MIXTAPE// onder invloed van poppunktovenaar Travis Barker de blink-182-kaart.

Het had geen haar gescheeld, of Kenny was niet komen opdagen. Blijkbaar zijn ze met een kapotte bus helemaal uit Tsjechië gekomen en waren ze maar net op tijd in Landgraaf. Aan het begin van de set leek KennyHoopla dan ook een beetje moe. Was het lusteloosheid? Vermoeidheid? Kreeg hij al vedettenstreken? Of was het toch de hitte die hem parten speelde? Gaandeweg sloop er gelukkig meer energie in het optreden en tijdens “hollywood sucks//” klikte het geheel plots wonderwel in elkaar. De show ging enkel crescendo en Hoopla liet vlagen van zijn talent opmerken. Iedereen voor de geluidstoren zong uit volle borst “how will i rest in peace if i’m buried by a highway?//” en “turn back time//” mee. Het hoogtepunt moest echter nog komen. “estella//” is een poppunkbanger van de zuiverste soort. De massa werd wild bij de salto van KennyHoopla en zong het nummer woord voor woord mee. Omdat hij nog niet voldoende goeie nummers heeft om zijn set te vullen, kregen we als bisnummer nogmaals “hollywood sucks//” te horen. Als hij het doorzettingsvermogen kan opbrengen gaan we zeker nog horen van KennyHoopla.

Deftones @ IBA Parkstad Stage

Voor het eerst in vijftien jaar zakte Deftones nog eens af naar Pinkpop. De band blijft altijd een vreemde eend in de bijt met zijn mix van zware gitaren en lage bassen die je tot diep in je buik voelt. Als grondleggers van het nu-metalgenre leek het er even op dat ze commercieel zouden doorbreken, maar ze deden wat ze best doen; dwars hun eigen koers varen en zichzelf blijven uitvinden binnen de grenzen van de metal en rock. Hoe je het ook draait of keert, Deftones blijft een band die in elke constellatie hard blijft. Zelf de ‘zachtere’ nummers hebben een zwevend nerveus gevoel, alsof elk moment de hel kan losbreken. Met songs als “Sextape”, “Rosemary” en parel “Change (In the House of Flies)” uit klassieker White Pony kozen ze toch opmerkelijk voor de iets rustigere aanpak. Pinkpop is dan ook geen Hellfest of Graspop, maar niet getreurd voor de liefhebbers van de hardere gitaren. Met “Around The Fur” en “My Own Summer (Shove It)” werden we nog rijkelijk bedeeld met de fan favorites, waarin de gitaren volledig los gelaten werden. De band uit Sacramento ontgoochelt zelden en ook nu zagen we veel voldane blikken na hun laatste song.

Royal Blood @ IBA Parkstad Stage

Pinkpop leek duidelijk nog meer zin te krijgen in strakke gitaren, want voor Royal Blood vond er voor de laatste keer op de dag nog een heuse volksverhuizing richting de IBA-stage plaats. Het Britse rockduo is eigenlijk een goed geoliede livemachine, al kwam de motor in Landgraaf wel traag op gang. Mike Kerr en Ben Thatcher (in een prachtige Celine Dion-marcel) zagen er wat vermoeid uit en ook vocaal hoorden we bij Mike Kerr toch enige vermoeidheid bij de eerste nummers “Typhoons” en “Boilermaker”. Het publiek moest er daardoor ook even inkomen en ontwaakte pas echt tijdens “Lights Out”. De fut van het duo (de man achter de synths buiten beschouwing gelaten) dook pas veel later in de set op, wanneer het ook wat actiever het publiek begon te bespelen. “Little Monster” (inclusieve obligatorische drumsolo van Ben Thatcher) was daarvoor de ideale ijsbreker en kreeg de pit in het voorste vak wagenwijd open. Strak was het allemaal zeker wel, maar in zijn totaliteit hebben we Royal Blood toch al betere concerten zien spelen.

Pearl Jam @ South Stage

Pearl Jam keerde voor de vierde keer terug naar Pinkpop. De eerste doortocht staat in de geschiedenisboeken van het festival; in 1992 tijdens de tour ter promotie van Ten moest de band vroeg op de dag aan het werk. In de gietende regen beklom Eddie Vedder de camerakraan en sprong hij in het publiek, naar eeuwige Pinkpoproem. Of we dertig jaar na datum een gelijkaardige jeugdige zotte sprong zouden zien, betwijfelden we ten zeerste. Toch bleek al snel dat een groot deel van de show in het teken van deze herinnering zou staan. Vedder verwelkomde ons met een geschreven tekst in gebrekkig Nederlands en een tijdje later vertelde hij zijn eigen versie van wat er zich die dag afspeelde. Tot ieders verbazing werd de cameraman van die dag op het podium gebracht.

Naast dat legendarische verhaal was ook nog muziek. Pearl Jam is een eigenzinnige band die speelt waar ze zin in heeft. Wie zich aan een typische best of-set had verwacht, kwam van een kale reis weer. Wie denkt dat we binnen twee weken op Rock Werchter dezelfde nummers zullen horen, zal waarschijnlijk ook dan bedrogen uitkomen. Na een hoopvol en stevig begin met “Even Flow” en “Why Go” schakelden ze een versnelling trager. We kregen een aaneensluitend duo uit Gigaton met “Dance of the Clairvoyants” en “Superblood Wolfmoon”, maar zelden kwamen ze echt in een goede flow te zitten. Vedder praatte meer dan dat hij zong en hij leek niet altijd goed uit zijn woorden te geraken.

Het mag wel duidelijk wezen dat Pearl Jam tot het kleine kransje headliners behoort dat kunnen doen waar het zin in heeft. De Amerikanen brachten een show van een goeie twee uur, die naast enkele hits ook songs voor de fans en covers bevatte. De encore werd geopend met een verschroeiende “Comfortably Numb” van Pink Floyd. En aangezien The Rolling Stones eerder deze week in Nederland forfait moest geven door een positieve COVID-test van Mick Jagger, speelden zij “Street Fighting Man”. Enkel oerklassieker “Alive” volgde nog en weg waren ze, ruim twintig minuten voor het voorziene einde van de show. Lichtjes teleurgesteld dropen de mensen af naar huis. Hun eerste avond op Europese bodem was zeker niet slecht, maar miste soms een beetje schwung. Door het vroegtijdig afsluiten van het optreden eindigde de tweede Pinkpopdag dan ook een beetje met een valse noot.

De warmste dag ooit op Pinkpop bracht zoals voorzien heel veel variatie en omvatte voor elk wat wils. We zagen veel toffe nieuwe artiesten zoals Ramkot en KennyHoopla, maar bevestigen was voor sommigen door uiteenlopende redenen niet vanzelfsprekend. De zomer is nog lang en het festivalcircus trekt nog heel de zomer door Europa, voldoende tijd voor een herkansing voor sommigen. We hebben er alvast de volle twee dagen met volle teugen van genoten.

Onze recensie van festivaldag 1 lees je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Wie bepaalde artiesten nog aan het werk wilt zien in België kan op volgende data zijn tickets al boeken: Pearl Jam, Royal Blood en KennyHoopla. Courtney Barnett speelt op 25 juni dan weer op TW Classic XL, Frank Carter & The Rattlesnakes staat op Pukkelpop en ook Ramkot heeft heel wat shows op Belgische bodem op de planning staan.