Pinkpop (Festivaldag 1): Gitaren en beats onder een stralende zon

De zon was aanwezig op de eerste dag van Pinkpop. Draai of keer het hoe je het wil, het blijft een belangrijk ingrediënt voor een zomerfestival. Afgaande op de affiche zou het met dat andere belangrijke ingrediënt, muziek, ook wel goedkomen. De metalgrootheden van Metallica verkozen Pinkpop boven Graspop Metal Meeting en met Twenty One Pilots werd er ook gedacht aan de popliefhebbers. Er werd nog heel wat in de mengelmoes gegooid, zodat het een mooie gevarieerde eerste festivaldag zou worden in Landgraaf.

Danny Vera @ South Stage

Alle grote zalen in Nederland kent Danny Vera ondertussen van binnen en van buiten. De americana songwriter die behoort tot de eerste lichting van de vermaarde Rockacademie uit Tilburg voegt nu ook Pinkpop toe aan dit lijstje. Of hij in vorm was? Als het liefdeskind van Frank Sinatra en Elvis Presley wandelde hij met een glimlach tot achter zijn oren het podium op. Zwervend tussen de roaring twenties en de swinging sixties bespeelde hij als een volleerde crooner het publiek. Hij had voor de gelegenheid zijn blaas- en strijkersensemble meegebracht, dat toch een extra dimensie toevoegde aan het geheel. Soms werd de gitaar bovengehaald om een stevig potje te rocken zoals op “Honey South”, soms pakte hij het wat rustiger aan en liet hij een meer ingetogen kant van zich zien. Het waren ook momenten als “Hold On To Let Go” en vooral megahit “Rollercoaster” die voor de hoogtepunten zorgden. We kenden Danny Vera al een tijdje, en ook in België kan je hem deze zomer enkele keren aan het werk zien, maar in zijn thuisland is hij echt wel een ster. ‘Sterren komen, sterren gaan…’

IDLES @ IBA Parkstad Stage

IDLES is de laatste jaren aan een serieuze opmars bezig. Met hun postpunk breken ze letterlijk en figuurlijk potten. De boel afbreken was er in het begin niet bij, al zorgde “Colossus” voor een sluimerende en giftige dreiging. Eentje die tijdens “A Hymn” nog even zou wederkeren. Het duurde niet lang voor gitarist Lee Kiernan het publiek indook om de menigte op te jutten. De hitte bleek de massa niet te deren en Joe Talbot moedigde iedereen aan om elke druppel zweet uit zijn lijf te persen. De authenticiteit die IDLES voor de dag brengt, is zeldzaam dezer dagen. De Britten bezitten de kunst om kwaadheid te kanaliseren en te vertellen aan een groot publiek. De laatste jaren is de band enorm productief, en de set werd keurig samengesteld met een mooie mix van nummers uit elke plaat. ‘You can do it!’, schreeuwde Talbot uit tijdens “Mr. Motivator”, wanneer hij nogmaals de vlam in de pan deed slaan. We kregen mokerslag na mokerslag om de oren, met songs als “Never Fight a Man With a Perm” en de ode aan migrant “Danny Nedelko”. Mocht de warmte het publiek nog niet tegen het canvas gemept hebben, dan deed IDLES het met verve.

grandson @ Stage 4

Onlangs zagen we grandson op Rock am Ring. We hadden maar even de tijd om de man uit Los Angeles aan het werk te zien, maar het smaakte zeker naar meer. Waar hij toen in de regen de bühne op moest, mocht hij nu op een zonovergoten Stage 4 aantreden. En dat deed hem zichtbaar deugd. De artiest, die uit de Fueled By Ramen-stal (o.a. Twenty One Pilots, Paramore, Fall Out Boy) komt, kan mooie adelbrieven voorleggen. Voor wie hem nog niet kent: je kan hem zien als het kleine broertje van Twenty One Pilots. Hij mixt rock, pop en hiphop tot een allegaartje dat de mensen doet zingen en springen. Ook nu weer hadden we net iets te weinig tijd om heel zijn show te bekijken, maar hou Jordan Edward Benjamin – zo heet grandson echt – goed in de gaten, want wat we zagen tijdens “Dirty” getuigt van talent dat zich wel eens sneller dan verwacht zou kunnen manifesteren.

Greta Van Fleet @ IBA Parkstad Stage

Greta Van Fleet schoot een aantal jaar geleden als een raket uit de startblokken. Binnen de tijdspanne van een jaar groeiden de Amerikanen van de AB Club naar de Lotto Arena. Dat dit de nodige groeipijnen met zich meebracht, werd vrij snel duidelijk. Het was dan ook uitkijken wat ze ons zouden voorschotelen op de IBA Parkstad Stage. Met Danny Vera waren we in de jaren 60 beland, Greta Van Fleet nam ons mee naar de rockende jaren 70. De vergelijking met Led Zeppelin krijgen ze niet van zich afgeschud, al bleek al snel dat ze ondertussen al flink wat boterhammen gegeten hebben en de nodige kilometers afgelegd hebben. De broertjes Kiszka en drummer Danny Wagner hebben de stap naar de grote podia goed verteerd, en hun sound klinkt heel vol en lekker stevig. Alleen ontbreekt het hen aan goede songs die kunnen boeien. We verdronken bij momenten in de ellenlange gitaarsolo’s. Op zoek naar hun eigen “Stairway to Heaven” kozen ze veel te veel voor de trage, langdradige ballads. Enkel met “Black Smoke Rising” en “Highway Tune” zat er een beetje tempo in de set. Ondanks de hitte die op zijn hoogtepunt was, kregen wij het niet warm van Greta Van Fleet.

Twenty One Pilots @ South Stage

Twenty One Pilots is zich de laatste jaren echt aan het manifesteren als headliner. Josh Dun en Tyler Joseph spreken dan ook een jong publiek aan en mixen alle genres op een perfecte manier. Ook op de weide van Pinkpop liep het duo over van de creativiteit. Je weet ook nooit wat te verwachten wanneer ze het podium betreden. Van openingssong “Heathens” tot afsluiter “Trees” kwamen alle kleuren van de regenboog aan bod. De handen gingen stevig op elkaar tijdens “Morph” en wanneer Tyler plaatsnam achter zijn piano met Elton John-achtige zonnebril, kregen we ook een stukje “Bennie and the Jets” van diezelfde Elton verwerkt in “Mulberry Street”. Verbazing alom toen heel de band plaatsnam rond een kampvuur en een rits covers begon te spelen. We kregen onder andere “I Can See Clearly Now”, “My Girl” en “Home” van Edward Sharpe & The Magnetic Zeros te horen. Als klap op de vuurpijl deden ze er nog een cover van Seal bovenop.

Een leuk intermezzo, maar de echte sfeer kwam boven tijdens de hits als “Jumpsuit”, “Heavydirtysoul” en “Stressed Out”, waarbij zanger Tyler Joseph op een toren kroop en samen met het publiek zong. De mix van pop, funk, hiphop en af en toe zelfs een beetje EDM, waardoor we ons haast op Tomorrowland waanden, liet geregeld het publiek ontploffen. De extra’s, zoals het feit dat drummer Josh Dun weer met zijn drumstel over het publiek surfte, zijn allemaal trucjes die het duo enkel nog meer als headliner promoot. Volgende keer staat Twenty One Pilots op het hoogste schavotje, daar zijn we wel zeker van.

Metallica @ South Stage

Je hebt headliners en je hebt headliners. Metallica is een van die dinosaurussen die al sinds de jaren 90 festivals afsluiten. Voor de ene zijn ze verveld tot boomerrock, voor de andere zijn ze dé absolute tijdloze band. Ze mogen dan wel de koningen van de thrashmetal zijn, het draagvlak voor Metallica reikt veel verder dan de metalfan. Terwijl er niet zo extreem ver van Pinkpop een vierdaagse metalhoogmis plaats heeft, kiezen Hetfield en zijn gevolg steevast voor de toegankelijkere festivals. Die festivalweide was afgeladen vol gelopen omstreeks 22u wat erop wijst dat ze nog steeds op handen gedragen worden. Beginnen deden ze op het kleine podium temidden van het publiek. Het trio “Whiplash”, “Creeping Death” en meezinger “Enter Sandman” zorgde direct voor muzikaal vuurwerk.

Kiezen is verliezen en in het geval van Metallica ga je als fan na de show steeds zeggen dat je die ene song gemist hebt. Je hoefde niet te zoeken naar ”Nothing Else Matters” of “The Unforgiven”. Wat kregen we dan wel? Vooral veel geweld uit de beginperiode. Die hoogtepunten werden in het middenstuk van de set teveel afgewisseld met minder bekend werk zoals “Bleeding Me” en “Dirty Window” waar James Hetfield zelf als een keizer met zijn duim omhoog en omlaag vroeg of ze St. Anger goed vonden. Al moet je de metalpioniers niet leren hoe je een finale moet inzetten. De vlammen schoten tijdens “Moth Into Flame” uit alle kieren van het podium en deden de temperatuur nog enkele graden hoger oplopen. Afsluiten deden ze ronduit in stijl met “One” gevolgd door “Master of Puppets”, twee absolute tijdloze klassiekers.

Zo werd de eerste dag in stijl afgesloten met een headliner die nog steeds die naam waardig is. Al zagen we met Twenty One Pilots een potentiële opvolger die uit een totaal andere vaatje tapt. We werden getrakteerd op zeer uiteenlopende muziek op de verschillende podia. De zon was alom tegenwoordig wat zorgde dat we vanaf de eerste stap op het terrein ons voelden zoals het hoort op een festival; veel en goeie muziek, zonnebril op onze neus en een pintje in de hand om af te koelen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Wie bepaalde artiesten nog aan het werk wilt zien in België kan op volgende data zijn tickets al boeken: IDLES, grandson, Greta Van Fleet, Twenty One Pilots en Metallica staan begin volgende maand allemaal op Rock Werchter. Die eerste speelt op 24 augustus nog in de Ancienne Belgique. Danny Vera staat op 3 juli op het Casa Blanca Festival in Hemiksem.